Παρηγορητική μεταμόρφωση

Θα μιλήσω υποκειμενικά για τις σκέψεις που μου γέννησε η υπόθεση Βέλλιου. Να αποφασίζεις μόνος σου να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Πιο συγκεκριμένα, το τέλος αυτό να το προκαλείς πριν από ένα ραγδαία επερχόμενο οδυνηρό και βασανιστικό τέλος. Πρόκειται για πρόκληση θανάτου ή αίτημα προστασίας και περιφρούρησης της αξίας της ζωής; Απωθήσεις, δυσφορία, αμηχανία κατακλύζουν τέτοια ερωτήματα όταν ξεφεύγουν από τη βολή και τον κατευνασμό της υπερφορτισμένης δημοσιοποίησης.

«Μη υποβοηθούμενη ευθανασία» χαρακτήρισε την πράξη του ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Και ίσως στη λέξη «πρωταγωνιστής» κρύβεται και το νόημα μιας τέτοιας πράξης. Οταν γνωρίζεις ότι είσαι καταδικασμένος σε βασανιστικό θάνατο, ότι θα χάσεις την αυτονομία της σκέψης, των συναισθημάτων σου, θα γίνεις ένα άβουλο άθυρμα σε μια διαδικασία που δεν θα ελέγχεις, ότι δεν θα μπορείς στοιχειωδώς να προστατέψεις ούτε τον εαυτό σου αλλά ούτε και τους δικούς σου ανθρώπους από το θέαμα ενός πρώην ανθρώπου… τότε η απόφαση να διακόψεις εσύ και μόνον εσύ αυτή την αναπότρεπτη πορεία έχει κάτι το παρηγορητικό και συνάμα το ορθολογικό. Προκαλεί αυτόματα μια μεγάλη ρωγμή-ανατροπή. Μια παράδοξη μεταμόρφωση. Επανακτάται η χαμένη τιμή ενός καταρρακωμένου ανήμπορου πλάσματος.

Από αντικείμενο οδυνηρού τέλους γίνεσαι υποκείμενο του τέλους σου. Εσύ και μόνον εσύ το αποφασίζεις. Διακόπτεις το πεπρωμένο σου. Μοιράζεσαι την ιδιωτικότητα της ενέργειάς σου με χιλιάδες μιντιακούς αποδέκτες. Ισως έχει κάτι το αλαζονικό; Το ναρκισσιστικό; Το προκλητικό; Eνα είδος θεού, στη θέση ενός ανάλγητου στα ανθρωπινά βάσανα θεού; Ισως και να είναι έτσι. Τι αλλάζει; Aποδίδεις εσύ τη χαμένη δικαιοσύνη. Ναι! Είναι σκάνδαλο ένας τέτοιος θάνατος. Κι εσύ, ως παράδοξα εκλεκτός, κάνεις μια παρέμβαση σε αυτό το σκάνδαλο.

Ισως εδώ να κρύβεται η πεμπτουσία της ελευθερίας. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που είναι σε θέση να ρυθμίσει τους όρους της επιβίωσής του. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που δεν αρκείται να είναι αυτό που είναι.