Εδώ και τρία χρόνια ο χώρος της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Κεντροαριστεράς συζητεί, διαβουλεύεται, συγκρούεται για την περιβόητη πια ανασύνταξη της δημοκρατικής παράταξης. Μόνο που ηγεσίες, βαρόνοι και υποψήφιοι αρχηγοί, αντί να κάνουν ένα βήμα μπροστά, καταλήγουν να απογοητεύουν όλο και περισσότερους πολίτες, από αυτούς που επιμένουν ακόμη να ελπίζουν ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός ισχυρού τρίτου πόλου στο πολιτικό σκηνικό.
Είναι προφανές πλέον ότι η πλειονότητα του υπάρχοντος πολιτικού δυναμικού, κυρίως –αλλά όχι μόνο –από την πλευρά του ΠαΣοΚ, ενδιαφέρεται μόνο για τις καρέκλες και την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Εφευρίσκουν μύρια προσχήματα κάθε φορά, είτε γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους εν δυνάμει υποψήφιους αρχηγούς, είτε γιατί αυτό που τους απασχολεί είναι πώς θα ξαναγίνουν βουλευτές ή σε ποια κυβέρνηση θα αναλάβουν κάποιο πόστο.
Συνομιλούν και παζαρεύουν μεταξύ τους ένα μέλλον που δεν υπάρχει… Ζουν στον δικό τους περίκλειστο κόσμο μιας απαξιωμένης κομματικής νομενκλατούρας, θεωρούν ότι η Ιστορία τους αδίκησε, ενώ οι πολίτες τούς οφείλουν εσαεί ευγνωμοσύνη. Αρκούνται στα ποσοστά επιβίωσης που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις, γιατί τους εξασφαλίζουν τη βουλευτική έδρα τους, χωρίς τον κίνδυνο άλλων ανταγωνιστών. Πολιτική μιζέρια δηλαδή και μοιρολατρία σε όλο τους το μεγαλείο.
Είναι το άκρον άωτο του παραλόγου, ένα κόμμα που κυριαρχούσε κάποτε, να έχει τώρα ως μόνη φιλοδοξία να γίνει τριτοκλασάτος συνεταίρος σε μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, όπως διεκδικούν. Οδηγούν έτσι τους πολίτες με μαθηματική βεβαιότητα στην επιλογή ενός νέου διπολισμού, όπου ό,τι έχει απομείνει από την Κεντροαριστερά θα παίζει τον ρόλο του αποσυνάγωγου.
Αντί να διαμορφώσουν ένα καθαρό πολιτικό πρόγραμμα, αντί να απευθυνθούν στη νέα γενιά που τους έχει γυρίσει την πλάτη, διαγκωνίζονται και «μαχαιρώνονται» για το πώς θα ελέγξουν έναν καθημαγμένο μηχανισμό, για να διεκδικήσουν την πολυπόθητη καρέκλα του ηγέτη. Λες και αυτή εξασφαλίζει από μόνη της την πολιτική τους επιβίωση.
Προφανώς, κάποιοι προσέφεραν στο παρελθόν και μπορεί ενδεχομένως να προσφέρουν και στο μέλλον. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να τους εμπιστευθεί η κοινωνία και κυρίως οι πολίτες που αποδοκιμάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν τους εμπνέει η ΝΔ. Με μάχες χαρακωμάτων όμως και ίντριγκες κομματικών μηχανισμών η Κεντροαριστερά θα παραμείνει σκιά του εαυτού της…
