Η Μάρη Θεοδοσοπούλου μια από τις πλέον έγκυρες και ευθύβολες κριτικούς της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας και φιλολογίας πέθανε στις 9 Αυγούστου. Τον θάνατό της τον πληροφορηθήκαμε μόλις πριν λίγες ημέρες. Ενδεχομένως και η ίδια ήθελε να ωριμάσει το αναπότρεπτο γεγονός προτού αυτό εξαγγελθεί, όπως ωρίμαζαν μέσα της τα κείμενα προτού εκφέρει λόγο γι αυτά.
Η Μάρη Θεοδοσοπούλου κράτησε τη στήλη της κριτικής στο «Βήμα» από το 2002 έως το 2008, αν δεν σφάλλω. Με ιδιαίτερη, πιστεύω, επιτυχία. Eίχε συνεργαστεί επίσης με το «Αντί» και την «Ελευθεροτυπία». Τα τελευταία χρόνια δημοσίευε περισπούδαστα και όχι λίγες φορές πολεμικά κριτικά κείμενα στην «Εποχή» και στον ιστότοπο Ex Libris. Δεν χαριζόταν. Δεν καλόπιανε. Έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους απογοητεύοντας κάποτε πολλούς συγγραφείς μας σε αντίθεση με τις συνήθως άνευρες και άχρηστες «κριτικές» που δημοσιεύονται κατά καιρούς στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.
Η Μάρη ήταν φανατική για τα γράμματά μας, για τούτο οι κριτικές της ούτε τυχαίες ήταν, ούτε περιστασιακές, ούτε επιφανειακές. Κάθε βιβλίο, κάθε κείμενο (φιλολογικό ή λογοτεχνικό) που παρουσίαζε εντασσόταν μέσα στο καθόλου ιστορικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Το ίδιο και ο συγγραφέας. Κάτω από την επιφάνεια των κειμένων της βρισκόταν η ιστορία του δημιουργού, η προηγούμενη πορεία του, οι αλλαγές στην πορεία του. Οι πτώσεις και οι ανοδικές του επιτυχίες. Τίποτε πρόχειρο, τίποτε τυχαίο στα κείμενά της. Χωρίς αμφιβολίες είχε τις φιλολογικές και λογοτεχνικές εμμονές της, δεν έκρυβε τις προτιμήσεις της (ιδεολογικές και αισθητικές) αλλά γνώριζε πολύ καλά τι έκανε και τι έγραφε.

Ο λόγος της ήταν σαφής, χωρίς περιστροφές. Χωρίς σκιές. Ήταν αυστηρή, αλλά δίκαιη. Δεν νομίζω πως αδίκησε κανένα μας. Είχα χαμηλή αλλά καθαρή φωνή. Φαινόταν εύκολη και απλή, αλλά δεν ήταν. Το αντιλαμβανόταν κάποιος όταν διάβαζε και ξαναδιάβαζε τα κείμενά της. Τότε αντιλαμβανόταν πώς συνδέονταν τα διάφορα νήματα / νοήματα, τα οποία ο βιαστικός και άπειρος αναγνώστης ίσως τα θεωρούσε ασύνδετα. Η Μάρη Θεοδοσοπούλου, ήταν παιδί και εκπρόσωπος ενός προοδευτικού, ανθρωποκεντρικού και ουμανιστικού κριτικού λόγου–δεν τολμώ να την αποκαλέσω «αριστερή» μετά από τον ευτελισμό του όρου. Ακόμη κι αν κάποιος δεν συμφωνούσε μαζί της, αντιλαμβανόταν ότι η ιδεολογία της δεν ήταν ιδεοληψία. Η αυστηρότητά της δεν εξέπεμπε κακία. Ήταν ένας τίμιος, μοναχικός, όπως πιστεύω, άνθρωπος των φτωχών γραμμάτων μας. Φανατική για τις γραφές των άλλων. Αυστηρή όσον αφορούσε τη δική της γραφή.

Τη χαιρετούμε. Δεν την αποχαιρετούμε. Χαίρε Μάρη.