Η σταδιακή αποδόμηση του Ν. 4009/2011 και των μεταρρυθμίσεών του άρχισε ήδη από την πρώτη μέρατης σχεδόν ομόφωνης ψήφισής του από τη Βουλή των Ελλήνων (π.χ. συμβιβασμός για τον τρόπο ανάδειξης πρύτανη)! Ολες δε οι μετέπειτα ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας επιδόθηκαν στο ίδιο έργο με πολιτικάντικη συνέπεια και δεξιοτεχνία, με κυρίως στόχο φυσικά την ψηφοθηρία. Με την ανάληψη της νέας κυβερνητικής εξουσίας πέρυσι, το έργο πήρε και… ιδεολογική χροιά, με τον ίδιο όμως στόχο. Επιχειρήθηκε στην αρχή μια πιο οργανωμένη θεσμική παρέμβαση (την εποχή του επίσημου… διωγμού της αριστείας) για συνολική κατάργηση και επιστροφή στον νόμο-πλαίσιο1268/1982 του ΠαΣοΚ. Οταν έγινε καθαρό ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί (με… έξωθεν αντιστάσεις), τότε άρχισε ένα συστηματικό μπαράζ τροπολογιών με σταδιακό ξήλωμα βασικών διατάξεων, όπως οι αρμοδιότητες του Συμβουλίου Ιδρύματος, που οδήγησε στις πρόσφατες ομαδικές παραιτήσεις των μελών τους, η αξιολόγηση, κ.λπ. Ετσι, χωρίς γενικό σχέδιο, χωρίς αντικατάσταση των καταργούμενων διατάξεωνμε κάτι πιο καινούργιο και σύγχρονο,και με μόνη στόχευση την επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Τώρα έφτασε και η ώρα της επιστροφής των… αιωνίων φοιτητών. Οσοι δεν γράφτηκαν και δεν φοίτησαν σε δύο συνεχή εξάμηνα, δεν θα χάνουν πλέον το δικαίωμα φοίτησης αλλά θα μπορούν να συνεχίζουν και πάλι απτόητοι… αιωνίως!
​
Στα εκτός Ελλάδος πανεπιστήμια που όλοι γνωρίζουμε, οι φοιτητές δεν διανοούνται καν ότι μπορούν να παραλείψουν κάτι από αυτά που το συγκεκριμένο ίδρυμα και τμήμα έχουν ορίσει ως «κανονική σπουδή». Ετσι απαραιτήτως τελειώνουν στην ορισμένη κατά περίπτωση διάρκεια σπουδών. Δεν χρειάζεται κανένας νόμος να επιβάλλει κάτι τέτοιο. Είναι αυτονόητη πραγματικότητα αποδεκτή από όλους. Είναι ένα από τα θέματα που ορίζονται με ακαδημαϊκά κριτήρια και σίγουρα δεν αλλάζουν ούτε με «διαβουλεύσεις» με τους φοιτητές αλλά ούτε και με έξωθεν παρεμβάσεις. Εδώ, κάτι πήγε να γίνει… με πολλές και πάλι υποχωρήσεις από πλευράς των διοικήσεων των πανεπιστημίων, και τώρα πάλι επιστροφή στα ίδια. Για να μας θυμίσει –σε ένα ακόμη θέμα –πόσο διαφορετικοί είμαστε από όλους τους άλλους που υπακούουν σε ένα σύστημα. Επιπλέον πρόβλημά μας είναι ότι κάποιοι από εμάς εκλαμβάνουν αυτή τη διαφορετικότητα ως εθνική… μαγκιά και καπατσοσύνη. Οταν είναι φανερό ότι οι μη κανονικοί φοιτητές όχι μόνο βαραίνουν το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά ουσιαστικά (μαζί και με άλλες εξυπνάδες, όπως οι χαριστικές εξετάσεις) μετατρέπουν τα πανεπιστήμια από αποκλειστικά χώρους φοίτησης, όπως θα έπρεπε να είναι, σε συνεχή εξεταστικά κέντρα.
​
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι κάθε στρέβλωση της κανονικήςκυρίας λειτουργίας και αποστολήςοποιουδήποτε χώρου οδηγεί σε ντόμινο προβλημάτων και εν τέλεισε χάος. Εν προκειμένω η στρέβλωση και το ξεχαρβάλωμα της εκπαιδευτικής λειτουργίας, όχι μόνο με την αιώνια φοίτηση αλλά και με άλλα απαράδεκτα, που σταδιακά «ευέλικτοι» υπεύθυνοι αποδέχθηκαν, όπως η παντελής καταστρατήγηση της συνέχειας των εξαμήνων και της ροής της γνώσης, των προαπαιτούμενων μαθημάτων, για να αναφέρω τα πιο βασικά, συν-ευθύνονται σε σημαντικόβαθμό και για άλλες παράδοξες καταστάσεις, φαινομενικά άσχετες. Οπως για παράδειγμα το χάος που συχνά επικρατεί στη λειτουργία των οργάνων, τα γενικευμένα και συνεχή επεισόδια ανομίας, για να αναφέρω κάποια σοβαρά. Τη μη κανονική πανεπιστημιακή λειτουργία την υφίστανται με συνέπειες όλοι, κυρίως όμως οι φοιτητές, οι άριστοι που ταλαιπωρούνται και καθυστερούν (αλλά πιστεύω ότι ίσως τελικά τα καταφέρουν… στο εξωτερικό) και περισσότερο η μεγάλη μάζα της νεολαίαςμας,που πασχίζει να μπει σε αυτά τα ιδρύματα. Αναγκάζεται νασυμβιώνεικαθημερινάμε αυτήντην κατάσταση, που σίγουρα δεν αρμόζει στις προσπάθειεςκαι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του μέλλοντός της.
Η κυρία Μ.Α. Μιμίκου είναι καθηγήτρια στο ΕΜΠ.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ