ΠΑΝΟΡΑΜΑ του κόσμου η παρέλαση των εθνικών αποστολών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Ρίο, μετά την εντυπωσιακή οπτικά αλλά γριφώδη εκφραστικά εισαγωγή, η ποικιλομορφία των 207 ομάδων πρόσφερε απλόχερα μια σημειολογική κλίμακα όπου κάθε ομάδα παρουσίαζε με τον δικό της αυθορμητισμό την ταυτότητά της. Τα πάντα υπήρχαν, εκτός φυσικά από την αγωνιστική πλευρά που θα ακολουθούσε επί δύο εβδομάδες. Το μάτι απολάμβανε την παγκόσμια… ενδυματολογία άλλοτε σε όψεις εξωτικές και άλλοτε εθιμική πειθαρχία. Ιδιαίτερης σημασίας η πλευρά που αφορούσε τη ραγδαία αύξηση του αριθμού των αθλητριών-σημαιοφόρων. Η ψαλίδα ανάμεσα στα δύο φύλα μικραίνει από διοργάνωση σε διοργάνωση. Στο Ρίο οι αθλήτριες-σημαιοφόροι κάλυψαν το 35% του συνόλου. Επί 207 συμμετοχών έφτασαν σε αριθμό-ρεκόρ, στο επίπεδο των 70. Ο αριθμός αυτός δείχνει με πόση καθυστέρηση η Ελλάδα αποφάσισε ότι η αθλήτρια δικαιούται και αυτή την Τιμή.
***
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ αθλητριών-σημαιοφόρων από χώρες εξωτικές καθώς συχνά ήταν απρόβλεπτη μια τέτοια επιλογή. Από τη Μικρονησία της Ωκεανίας, την Αρούμπα της πρώην «ολλανδικής Καραϊβικής», το Νεπάλ, την Παλαιστίνη, το Τιμόρ, την Ταϊλάνδη, τις Αντίλες, μέχρι τα περισσότερα κράτη της Βαλκανικής (Κόσοβο, Μολδαβία, πΓΔΜ, Μαυροβούνιο, Ρουμανία, Σερβία). Κάποιο καμπανάκι για την ελληνική υστέρηση. Θυμάμαι αυτό που μου είχε αφηγηθεί ένα παλιό μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής όταν απετόλμησε το 1948 να αναφερθεί στη Δομνίτσα Λανίτου (Καβουνίδη) εν όψει των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Αμηχανία, παγωμάρα και κάποια φωνή: «Τι είναι αυτό που προτείνετε! Εξωφρενικό!» (για τη μικρή ιστορία και όχι προς ψόγον, σημαιοφόρος στο Λονδίνο ήταν ο ικανός ιστιοπλόος Γ. Καλαμποκίδης). Βέβαια χρόνια αργότερα η περίπτωση της Βούλας Πατουλίδου είναι άλλη ιστορία, όχι, βέβαια, ευχάριστη.
***
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Αννας Κορακάκη (και του αφανούς αλλά πολύτιμου προπονητή-πατέρα της) είναι το πιο πειστικό δείγμα του ηρωισμού και του ηθικού μεγέθους όσων ασχολούνται με αθλήματα τα οποία αδαείς και ρηχοί στη σκέψη τα αποκαλούν «μικρά». Τα όσα είπε στο ΒΗΜΑgazino τον περασμένο Απρίλη η κορυφαία ελληνίδα αθλήτρια στο πλαίσιο παρουσιάσεως της αποστολής στο Ρίο αξίζει να τα θυμηθούμε:

«Η σκοποβολή είναι ένα μη δημοφιλές άθλημα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις στήριξη για να ασχοληθείς σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Νιώθω δέος και μόνο με τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς. Μου έχουν μεταφέρει συναθλητές μου ότι η στιγμή που βρίσκεσαι στο στάδιο για την παρέλαση είναι τόσο έντονη που μπορεί να καλύψει ακόμη και το αγωνιστικό σκέλος».
Αυτά από τη νεαρότερη, στην ελληνική Ιστορία, διπλή ολυμπιονίκη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ