Είχαν κοινή αφετηρία, την αχαλίνωτη φιλοδοξία. Καθ’ οδόν απέκτησαν και σύνδεσμο κοινό, την ενοχή.
Εκαστος στο είδος του. Με πρώτους σε δράση και «απόδοση» εκείνους οι οποίοι ημέρα με την ημέρα άπλωναν όλο και μακρύτερα όχι ένα, αλλά δύο χέρια. Ιδρυσαν πολυτελή γραφεία και άρχισαν να ειδικεύονται. Εκάλυψαν όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Ελαβαν λεφτά και έδωσαν υποσχέσεις. Υποσχέσεις πάσης φύσεως, δηλαδή και αποδοτικές (τόσο τοις εκατό εμείς οι πλασιέ) και σωστικές (τόσα και «εμείς καθαρίζουμε»).
Οι δουλειές πήγαιναν καλά έως ότου μέσα από τα φυλλώματα του δένδρου της αμαρτίας άρχισαν να προβάλλουν νέες ομάδες εκβιαστών και άρχισαν οι ίντριγκες για τη διαχείριση της ισχύος που αφελώς ή σκοπίμως τους παρεχώρησε ο αρχηγός τους. Παρερχομένου του χρόνου, τα αρπακτικά αισθάνθηκαν ότι η δύναμη έγειρε προς το μέρος τους. Και κομπλεξικοί ως εικός προχώρησαν σε συγκρούσεις. Κακό της κεφαλής τους.
Η Ιστορία διδάσκει ότι ο Αγαμέμνων τελικά θυσιάζει την Ιφιγένεια. Ο αρχηγός κάποτε αφυπνίζεται. Και πετάει στο καλάθι των αχρήστων όλους αυτούς που συγκροτούν τον εσμό ανωφελών κωνώπων.
Δεν απέχει πολύ η εποχή της δικτατορίας που έχει αφήσει στους Ελληνες σειρά διασκεδαστικών επεισοδίων περί τη διαχείριση της εξουσίας.
Η ιστορία του «υπουργού» που έμαθε από τον οδηγό του ότι την άλλη μέρα δεν θα πήγαινε να τον παραλάβει διότι είχε απολυθεί είναι, τηρουμένων των αναλογιών, διδακτική.
Διδακτική όμως όσο και διασκεδαστική είναι η περίπτωση του Ρουφογάλη, αρχηγού της ΚΥΠ, όταν ο Ιωαννίδης κατήργησε τον Παπαδόπουλο, τον Νοέμβριο του ’73. Ο νέος δικτάτωρ είχε δώσει εντολή να περικυκλώσουν το σπίτι του Ρουφογάλη, αλλά να τον αφήσουν μέχρι να ξυπνήσει. Ο Ρουφογάλης το πήρε είδηση το μεσημέρι, οκτώ περίπου ώρες μετά την εκδήλωση και επιτυχία της ανατροπής του Παπαδόπουλου!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ