Οταν ο Καρλ Μαρξ έγραφε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού δεν υπήρχε επαγγελματικός αθλητισμός.
Στις πρώην ανατολικές χώρες (αλλά και σε άλλες) ο αθλητισμός είχε λάβει τον ρόλο του οπίου για τα περιορισμένα πολιτικά, οικονομικά και εκπαιδευτικά δικαιώματα. Η σημερινή Ελλάδα δυστυχώς συνεχίζει αυτή την τακτική. Με αποτυχία όμως.
Αλλωστε το μόνο ουσιαστικό καλό από την αθλητική πολιτική της Ελλάδας προήλθε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και ας ωρύονται ορισμένοι δήθεν οικολόγοι. Θυμάστε πώς ήταν η Αθήνα πριν από το μετρό, το αεροδρόμιο και την Αττική Οδό;
Οι υπόλοιπες αθλητικές επιτυχίες ήταν ατομικές ή μιας ομάδας. Οι αρμόδιες Αρχές ουδέποτε βοήθησαν τον Πύρρο Δήμα ή την Κατερίνα Στεφανίδη στις προσπάθειές τους να κατακτήσουν το χρυσό. Εσπευσαν όμως να εκμεταλλευτούν την απόλυτα προσωπική τους επιτυχία για κομματικό όφελος.
Ποιο είναι το κέρδος από την κατάκτηση του Euro 2004; Το άθλιο ποδοσφαιρικό μας επίπεδο; Η παρωδία του Κυπέλλου 2016; Ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού (και ο περυσινός του Παναθηναϊκού) από ομάδες «καφενείου»; Οτι οι ελληνικές ομάδες παρατάσσουν συνθέσεις με σχεδόν εξ ολοκλήρου ξένους παίκτες; Είναι καλύτερη η κατάσταση σε άλλα αθλήματα; Ξύλο της αρκούδας πέφτει σε «παιχνίδια» βόλεϊ.
Η Βρετανία, για παράδειγμα, δεν επιτρέπει σε τυχάρπαστους ξένους παίκτες να παίξουν στο πρωτάθλημα σε βάρος Βρετανών. Επίσης ξεμπέρδεψε με τους χούλιγκαν και η απόλαυση των αγώνων αποτελεί οικογενειακή δραστηριότητα.
Λύσεις υπάρχουν. Μόνο όταν σταματήσουν οι πολιτικοί να θεωρούν ότι ο αθλητισμός αποτελεί προσωπική τους διαφήμιση. Οι σκεπτόμενοι πολίτες απλώς χειροκροτούμε τις δύσκολες προσπάθειες και προσωπικές επιτυχίες των Δήμα και Στεφανίδη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ