Η φενάκη του ψευτο-πατριωτισμού

Οτι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων» (Σάμουελ Τζόνσον) είναι ένα παλαιό ρητό που όμως έχει αποδείξει επανειλημμένα την αλήθεια του. Και πουθενά περισσότερο απ’ όσο στην Ελλάδα της κρίσης.

Διαβάζουμε ότι η υπό εκκόλαψη οικονομικοπολιτική συμμαχία για να διατηρηθούν άθικτες οι δομές της κομματικής φαυλοκρατίας που ξεθεμελίωσε τη χώρα έχει ως ιδεολογική αιχμή την αποτροπή του «αφελληνισμού» της οικονομίας που απεργάζονται, δήθεν, οι αντίπαλοι του σάπιου κρατισμού. Πρόκειται για κλασική περίπτωση του εγκληματία που θρηνεί για το έγκλημα που διέπραξε και προσπαθεί να το φορτώσει σε άλλους.

Κατ’ αρχήν, ας θυμίσουμε ότι αυτοί οι «ακραιφνείς» Ελληνες είχαν για δεκαετίες στον απόλυτο έλεγχό τους τη διοίκηση του κράτους, του δημόσιου τομέα και βέβαια των τραπεζών. Αποτέλεσμα της ληστρικής διαχείρισής τους υπέρ επιλεγμένων συντεχνιών ήταν η χρεοκοπία και η υπαγωγή της χώρας σε διεθνή οικονομική κηδεμονία. Οχι μόνο τα μνημόνια είναι δική τους υπαιτιότητα. Αλλά και η εκτέλεση των μνημονίων με τρόπο που έριξε ολόκληρο το βάρος στις πλάτες των κοινωνικά αδυνάτων με τη λυσσώδη φοροεπιδρομή και πολέμησε με νύχια και με δόντια την εφαρμογή των δομικών μεταρρυθμίσεων που προέβλεπαν. Κατά δεύτερον, το πέρασμα των τραπεζών σε ξένα χέρια οφείλεται στην αποσάθρωσή τους το 2015 λόγω της πολιτικής των ανεκδιήγητων τύπων που μας κυβερνούν έκτοτε (εκμηδένιση της επένδυσης του Δημοσίου από την πρώτη κεφαλαιοποίηση, φυγή 40 δισ. καταθέσεων κ.τ.λ.).

Και το μεγαλύτερο ασφαλώς έγκλημα αυτών των «ανησυχούντων Ελλήνων» που κατηγορούν, όπως πάντα, τους άλλους ως προδότες είναι το στράγγισμα του τόπου από τη ζωτική του ικμάδα: η εκδίωξη από την Ελλάδα 400.000 νέων με μόρφωση, ήθος και όρεξη για προσφορά. Σε αυτούς ακριβώς αρνούνται σήμερα το δικαίωμα ψήφου, για να το επεκτείνουν σε ομάδες που υπολογίζουν ότι θα στηρίξουν τα αντιδραστικά τους σχέδια.

Αυτές είναι οι δάφνες τους, και είναι ανυπόφορο θράσος αυτοί που με χέρια και με πόδια υπέγραφαν 7.500 σελίδες για την πλήρη εκχώρηση της οικονομίας, που αγνοούσαν την ύπαρξη θαλασσίων συνόρων και μετά εκλιπαρούσαν το ΝΑΤΟ να αναλάβει τη διοίκηση του Αιγαίου, αλλά και οι άλλοι που διόριζαν μαζικά θεολόγους στο μετρό κ.τ.λ., να κουνάνε σήμερα το λάβαρο της «ελληνικότητας».

Ο «αφελληνισμός» είναι λοιπόν στάχτη στα μάτια. Το πραγματικό δίλημμα είναι ποιοι και τι είδους Ελληνες θα αναλάβουν ηγετικές θέσεις στο κράτος, στην εκπαίδευση και στην οικονομία, αν υπάρχουν πιθανότητες να βγούμε ποτέ από τη μαύρη τρύπα της οικονομικής παρακμής και της διεθνούς ανυποληψίας που δίνει το δικαίωμα ακόμα και στους Ποδέμος να μας πετάνε καταπρόσωπο ότι η Ελλάδα σήμερα δεν είναι κράτος με ανεξάρτητη υπόσταση.

Θα είναι πάλι τα γνωστά κομματικά κουρδιστά ανθρωπάκια; Τα ανδρείκελα της κάθε συντεχνιακής φατρίας; Οι ψευτοεπιχειρηματίες των «αναθέσεων»; Οι τραπεζίτες των θαλασσοδανείων; Οι ψευτοδημοσιογράφοι του έξαλλου λαϊκισμού και των εκβιασμών; Οι βάνδαλοι και καταστροφείς των δημόσιων χώρων που είναι δική μας περιουσία, από το πανεπιστήμιο και τα ιστορικά κτίρια της πατρίδας μας μέχρι το τελευταίο ταπεινό κηπάκι της κάθε γειτονιάς;

Ή θα είναι άνθρωποι που ξέρουν τι θα πει τίμια δουλειά; Που θα σέβονται τον δημόσιο πλούτο που διαχειρίζονται; Που θα είναι καταξιωμένοι από τη δημόσια προσφορά τους; Που θα αγωνιστούν για μια πραγματικά ευρωπαϊκή Ελλάδα όπου δεν θα υπάρχουν πλέον η επιδεικτική διαφθορά και η ανομία που σήμερα μας σφίγγουν το λαρύγγι;

Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.