Αχ, αυτά τα φαντάσματα!

Δεν αγαπώ τις έρημες πόλεις. Γιατί αυτό είναι η Αθήνα τον Αύγουστο. Μια πόλη άδεια, με τα πάντα κλειστά (από περίπτερα μέχρι μουσεία), με αυτή την ασυνήθιστη ησυχία που κάνει τους δρόμους γύρω από τα σπίτια μας ιδανικά σκηνικά για θρίλερ. Η αλήθεια είναι πως βλέπω πολλά θρίλερ και ίσως αυτό με έχει επηρεάσει. Επειτα από δεκάδες αιματοβαμμένα επεισόδια του «Walking Dead» και του «American Horror Story» τον περασμένο χειμώνα –και έχοντας πρόσφατα στη μνήμη μου τα ανατριχιαστικά πλάνα του «Stranger Τhings» με τη Γουαϊνόνα Ράιντερ (πρόκειται για τη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία του καλοκαιριού) -, βλέπω στο πρόσωπο του κυρίου που βγαίνει με τα σώβρακα στο μπαλκόνι τού τετάρτου ορόφου τον σχιζοφρενή δολοφόνο της έρημης γειτονιάς μου. Ακούω στο μεταμεσονύκτιο ερωτικό κάλεσμα της κάθε κεραμιδόγατας τον επικείμενο ερχομό των θηρίων της Κολάσεως, πετάγομαι πάνω όποτε κάποιος από τους ελάχιστoυς εναπομείναντες στην πολυκατοικία σέρνει την καρέκλα του, περιμένοντας να ακούσω τον γδούπο ενός σώματος στα πλακάκια, ένα ουρλιαχτό, αγχωμένα βήματα να κατεβαίνουν τη σκάλα αφήνοντας πίσω το ματωμένο αποτύπωμά τους. Εχω πλούσια φαντασία, είμαι επιρρεπής στις ταινίες τρόμου, φοβάμαι το σκοτάδι (ακόμη, σε αυτή την ηλικία, και για πάντα, νομίζω). Τι άλλο χρειάζεται ώστε ένα, ακόμη ένα, σκοτεινό βράδυ στην έρημη αυγουστιάτικη γειτονιά μου να μετατραπεί σε θρίλερ;

Συνέβη τις προάλλες, όταν ξύπνησα ξαφνικά στις 2 το πρωί για να δω στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι μου ένα πρόσωπο (μια μεγάλη ασπρόμαυρη σκιά που έμοιαζε με πρόσωπο) να με κοιτάζει. «Ακόμη κοιμάσαι και ονειρεύεσαι» προσπάθησα να με καθησυχάσω, δεν κοιμόμουν όμως. Η αποτρόπαια κεφαλή (κάτι σαν την ανθρωπόμορφη Σελήνη στη βωβή ταινία «La Voyage dans la Lune» του Ζορζ Μελιές) εξακολουθούσε να με παρακολουθεί. Κατατρόμαξα. Σκηνές από θρίλερ άρχισαν να περνούν μπροστά στα μάτια μου (κυρίως μια πρόσφατη, από το «Stranger Τhings», όπου ένα τέρας βγαίνει από τον τοίχο και επιτίθεται στη Ράιντερ), ενώ η απόλυτη ησυχία του δρόμου έκανε τη σκηνή ακόμη πιο τρομακτική. Επιστρατεύοντας όση λογική μπορεί να έχει ένας απότομα αφυπνισμένος άνθρωπος, σκέφτηκα πως όλο αυτό είναι ένα δημιούργημα των σκιών από τα φυτά του μπαλκονιού μου (δεν κατεβάζω τα ρολά το βράδυ), αποφάσισα πως δεν υπάρχουν φαντάσματα (υπάρχουν;) και σηκώνοντας το κινητό μου τηλέφωνο φωτογράφισα το πρόσωπο. Για να το δείξω στους φίλους μου και να επιβεβαιώσουν αυτό που βαθιά μέσα μου γνώριζα: Η καλοκαιρινή επίσκεψη του φαντάσματος ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου.

«Τι βλέπετε;» τους ρώτησα την επομένη, δείχνοντάς τους τη θολή φωτογραφία και περιμένοντας να απαντήσουν «μια σκιά», «μια μουντζούρα», «τίποτα»… «Ενα κεφάλι!» απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη ο πρώτος. «Ενα κεφάλι, φαίνεται ξεκάθαρα» είπε ο δεύτερος. «Ενα πρόσωπο» συμφώνησε και η τρίτη της παρέας. Το έδειξα και σε μια φίλη στη δουλειά: «Πρόσωπο είναι» αποφάνθηκε με τη σειρά της. Οπότε, δεν είμαι τρελός που ξύπνησα νομίζοντας πως με παρακολουθούσαν, πράγματι με παρακολουθούσαν! «Δοκίμασε να κοιμηθείς ένα βράδυ με τα ρολά κατεβασμένα, δεν θα έχει σκιές να σε τρομάζουν και θα λήξει το θέμα» πρότεινε η Αννα. Εγώ, πάλι, σκοπεύω να αρχίσω να κοιμάμαι με ανοιχτή και την μπαλκονόπορτα, ώστε να μπορώ να πεταχτώ έξω αν χρειαστεί. «Και για να μπουν πιο εύκολα οι κλέφτες;». Εχουμε και κλέφτες. Γι’ αυτό δεν τον χωνεύω τον Αύγουστο στην πόλη. Γιατί είχαμε που είχαμε κλέφτες, τώρα έχουμε και φαντάσματα. Τα βλέπει η Γουαϊνόνα, που τρελή δεν τη λες. Τα είδα κι εγώ. Εχω κρατήσει τη φωτογραφία που αποδεικνύει πως και στην καλοκαιρινή Αθήνα υπάρχει κάτι που απειλεί τις νύχτες μας.

Πολύ φοβάμαι ότι αν δεν επιστρέψετε όλοι γρήγορα από τις διακοπές σας (το ομολογώ, σας ζηλεύω λίγο που καλοπερνάτε) για να το αντιμετωπίσουμε ενωμένοι, μπορεί να… «Κόψε τα θρίλερ! Ειδικά τον Αύγουστο, που είσαι μόνος!» με αγριοκοιτάζει η Αννα. Γιατί; Αφού μου αρέσουν! «Μετακίνησε, τουλάχιστον, τον φίκο για να μην πέφτει η σκιά του μέσα στο δωμάτιό σου και δημιουργεί οφθαλμαπάτες». Αν, όμως, στον φίκο δεν αρέσει η νέα θέση του και αντιδράσει βίαια; Θα έχετε δει, υποθέτω, «Το μαγαζάκι του τρόμου» με το εκδικητικό ανθρωποφάγο φυτό.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Κυριακή 21 Αυγούστου 2016