Είτε μας αρέσει είτε όχι οι Ολυμπιακοί αγώνες που ξεκινούν, αποτελούν ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας.Μπορεί να κυριαρχούν η εμπορευματοποίηση,τα αναβολικά οι υπόγειες πολιτικές μεθοδεύσεις,αλλά ταυτόχρονα συνιστούν ένα υπερθέαμα ανταγωνισμού που το παρακολουθούν εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές σε όλο τον πλανήτη.
Το Ρίο βέβαια φαντάζει πολύ μακρινό για τους έλληνες, όπως πολύ μακρινό είναι πια το 2004.Ποιός θυμάται σήμερα ότι παρά το γεγονός πως η Ελλάδα ήταν η μικρότερη χώρα που διοργάνωσε ποτέ Ολυμπιακούς κατάφερε παρά τις γκρίνιες και τις εσωτερικές και διεθνείς αντιπαραθέσεις να οργανώσει με απόλυτη επιτυχία τους αγώνες; Παρά τις καταγγελίες ,πραγματικές ή μη για υπερβολικές δαπάνες και σκάνδαλα η Ελλάδα έζησε μια περίοδο ευφορίας, αισιοδοξίας και δημιουργικής ανάτασης.
Ξαφνικά οι έλληνες ένοιωσαν ότι μπορούν να πετύχουν ακόμα και αυτό που θεωρούσαν αδύνατο.Αυτό το κλίμα ευφορίας εξαντλήθηκε δυστυχώς πολύ γρήγορα.Ξαναγυρίσαμε στη συνήθη μιζέρια , στις αυτοκαταστροφικές εμμονές και συγκρούσεις.Ο κρατικός μηχανισμός που για 15 μέρες λειτούργησε άψογα, επέστρεψε στις συνήθεις παθογένειες ,η πολιτική ηγεσία στη συνήθη απραξία και ρουσφετολογία. Το όποιο κέρδος θετικής δημοσιότητας από τους αγώνες απομειώθηκε σε χρόνο ρεκόρ…
Το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα.Η Ελλάδα της δημιουργίας,της εθελοντικής συμμετοχής κατέληξε στην Ελλάδα της κρίσης , της μιζέριας, της απαξίωσης.Μια ανίκανη ηγεσία αντί να εκμεταλλευτεί αυτή τη θετική διάθεση που είχε δημιουργηθεί,επέλεξε να υιοθετήσει τις πιο φαύλες πρακτικές του παρελθόντος .
Ωστόσο το μήνυμα αυτής της εποχής παραμένει.Όταν θέλουμε μπορούμε να υλοποιήσουμε ακόμα και αυτά που θεωρούνται ακατόρθωτα .Παρά τη φυγή χιλιάδων νέων ανθρώπων λόγω της κρίσης, υπάρχουν ακόμα πολλές δημιουργικές δυνάμεις στη χώρα. Αρκεί να βρεθούν οι ηγεσίες εκείνες που μπορούν να τις εμπνεύσουν και να τις κινητοποιήσουν…

ΤΟ ΒΗΜΑ