Ο κόσμος μετά το φονικό της Νίκαιας

Το μαζικό φονικό της Νίκαιας δεν έχει προηγούμενο, δεν το χωράει ανθρώπου νους.

Η σύλληψη και η εκτέλεση του σχεδίου εξόντωσης τόσων αθώων με ένα τρελό φορτηγό ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία.

Το επόμενο βράδυ ήταν η σειρά της Τουρκίας να προσθέσει ανησυχία σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αποδεδειγμένα πια η απειλή είναι ασύμμετρη, μη ελεγχόμενη και ικανή να πλήξει τον καθένα, οπουδήποτε, εκεί που ήσυχος και ανέμελος απολαμβάνει στιγμές χαράς και ευτυχίας.

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει τη χειρότερη απειλή μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κύμα τυφλής βίας που θίγει και προσβάλλει τον πυρήνα των αξιών του δυτικού πολιτισμού.

Ο τρόμος τείνει να εγκατασταθεί στη Γηραιά Ηπειρο, η καχυποψία περισσεύει, η ελεύθερη βούληση χάνεται και βεβαίως τροφοδοτείται σχεδόν αυτόματα το μίσος για τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό, οδηγώντας με μαθηματική βεβαιότητα στο κλείσιμο, στον απομονωτισμό και εν τέλει στον φασισμό.

Ηδη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες καταγράφονται οι πολιτικές συνέπειες της αλυσίδας των γεγονότων που τροφοδοτεί το τρομοκρατικό δίκτυο.

Το Brexit δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα αυτού του παρεπόμενου της τυφλής βίας ξενοφοβικού κύματος.

Αλλά δεν είναι μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο.

Στο Βερολίνο όλοι αισθάνονται την άνοδο του ακροδεξιού σχήματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία», του πρώτου που θα εκπροσωπηθεί στη γερμανική Βουλή μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Στη Βιέννη επίσης προσπαθούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι σε λίγους μήνες πιθανώς να προΐσταται της χώρας εκπρόσωπος σκληρού ακροδεξιού κόμματος. Αλλά και στη Γαλλία καραδοκεί η Μαρίν Λεπέν με τα αντιευρωπαϊκά σχέδιά της.

Στην Ολλανδία επίσης οι ακροδεξιοί κερδίζουν έδαφος, αλλά και αλλού σειρά παραγόντων και συνθηκών επιτρέπει στην Ακροδεξιά να διεκδικεί λήθη και αμνήστευση για τα εγκλήματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Στην Ελλάδα ακόμη, στη χώρα όπου ο ναζισμός άφησε πίσω του εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ανδρώθηκε αντίστοιχο πολιτικό σχήμα, στηριγμένο στη λαϊκιστική προπαγάνδα της πατριδοκάπηλης ξενοφοβίας.

Το ερώτημα ωστόσο που βασανίζει τους πάντες είναι πώς μπορεί η Ευρώπη να ξεπεράσει αυτόν τον τόσο προβληματικό και ανατροφοδοτούμενο κύκλο βίας και ξενοφοβικού απομονωτισμού.

Κοινή είναι η πεποίθηση ότι το φαινόμενο και οι παρεπόμενες δυστυχείς εξελίξεις είναι αποτέλεσμα της επικρατούσης, τις τελευταίες δεκαετίες, ανισορροπίας στον κόσμο.

Ενας συνδυασμός γεγονότων και συνθηκών, απότοκος του πολέμου στο Ιράκ, των γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην ευρύτερη ζώνη της Μέσης Ανατολής και της ενδυνάμωσης, εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης, των διεθνικών συμφερόντων, μετέβαλε δραματικά τις ισορροπίες του μεταπολεμικού κόσμου και ελευθέρωσε όλα τα δαιμόνια, αναβιώνοντας εθνικιστικά και πολιτικοθρησκευτικά σχήματα στην εύφλεκτη ζώνη της Μέσης Ανατολής.

Συνδυαζόμενα τα παραπάνω με τις εσωτερικές κοινωνικές ανακατατάξεις που η ελευθέρωση των οικονομικών δυνάμεων προκάλεσε στις μητροπόλεις της Δύσης, επέτρεψαν στους κήρυκες του μίσους και της επανίδρυσης του μουσουλμανικού χαλιφάτου να συγκροτήσουν μυστικές βάσεις πολέμου ιδιαιτέρως στην Ευρώπη, οι οποίες ενεργοποιούνται κάθε φορά που το χαλιφάτο πιέζεται και απειλείται με εξαφάνιση.

Τίποτε ωστόσο δεν εγγυάται τη διαιώνιση και εξέλιξη του φαινομένου. Η Ευρώπη και η Δύση συνολικά οφείλουν να ελέγξουν τουλάχιστον τους άλλους παράγοντες που τροφοδοτούν τις οικονομικές και κοινωνικές ανισορροπίες. Ο κόσμος έχει ανάγκη από μια νέα συμφωνία που θα μοιράζει δικαιότερα τον πλούτο μεταξύ των εθνών και των λαών και θα δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες προόδου και ευημερίας για όσους δεν έχουν και δεν μπορούν. Μόνο έτσι θα κερδηθεί η μάχη με τον φόβο και τον επακόλουθο απομονωτισμό.