Στην Ταϊλάνδη έχουν προλήψεις. Πιστεύουν στα κακά πνεύματα, στα φαντάσματα, στα φυλαχτά και στις βασκανίες. Για την ακρίβεια, έχουν τις ίδιες προλήψεις με εμάς, απλώς τις εξωτερικεύουν λίγο πιο απενοχοποιημένα. Φοβούνται τον θάνατο όσο εμείς, συνθηκολογούν με τον ανορθολογισμό όπως εμείς και το δείχνουν χωρίς να ντρέπονται: κάνουν συχνά τελετές για να διώξουν την κακή τύχη, εξωτερικεύουν τις δεισιδαιμονίες τους και προτού εξασκήσουν την παραδοσιακή πολεμική τέχνη τους, το Μουάι Τάι, κάνουν ένα χορογραφημένο σύνολο κινήσεων που λέγεται Wai Khru Ram Muay, έναν χορό με σπάσιμο μέσης, που αποδίδει σεβασμό στους προγόνους τους. Παράλληλα, είναι και άσκηση: επιδεικνύει τις ικανότητές τους όσον αφορά την ισορροπία και τον έλεγχο.
Δεν έχω ιδέα από Μουάι Τάι. Είναι μία από τις πολεμικές τέχνες που έγιναν μόδα στα 90s στην Ελλάδα, μια εντυπωσιακή αλλά παρεξηγημένη άσκηση, όπως οποιαδήποτε έχει να κάνει με ανθρώπους που γυμνάζονται χτυπώντας ο ένας τον άλλον.
Οι προκαταλήψεις, όμως, κάνουν κακό· αυτό που φαίνεται παρεξηγημένο μπορεί να σου θυμίσει ξεχασμένες αξίες. Οπως η παρακάτω ιστορία: πριν από λίγες ημέρες, μια αθλήτρια ετοιμαζόταν να αγωνιστεί σε ελληνικούς αγώνες Μουάι Τάι. Δεν κατέβηκε ποτέ. Ο λόγος; Πολιτικός.
Ας το εξηγήσει καλύτερα ο προπονητής της, ο Ηλίας Λάμπρου: «Με το που φτάσαμε στον χώρο διεξαγωγής των αγώνων, αντιληφθήκαμε πως «πρώτο τραπέζι πίστα» ήταν μεγάλη παρέα αποτελούμενη από τον Κασιδιάρη, τον Λαγό και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής, αντίστοιχου ή μικρότερου βεληνεκούς. Επειδή ο αθλητισμός δεν μας ενώνει (και καλά κάνει), επειδή οι σχολές και τα γυμναστήριά μας δεν χωρούν τους φασίστες και τους Ναζί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμείνουμε στον ίδιο χώρο με αυτούς, νομιμοποιώντας την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους. Δεν έχω τη λογική τού no politica στον αθλητισμό, πολύ περισσότερο όταν αφορά μισάνθρωπους νοσταλγούς του Χίτλερ, των κρεματορίων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης».
Αλλη μία υπενθύμιση πως τα φαινόμενα απατούν. Πως εκεί που δεν το περιμένεις, μέσα στη γενική χαύνωση της προηγούμενης εβδομάδας, καταλαβαίνεις πως γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν ξεχνούν. Που βάζουν ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές σε πράγματα τα οποία μέσα στον χυλό των ημερών άλλοι έχουν ξεχάσει. Οπως ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, ο οποίος πρόσφατα, μιλώντας για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, είπε το εξής: «Στη Βουλή δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι. Η Βουλή λειτουργεί με 300. Ποτέ δεν αφαιρέθηκε καμία ψήφος από καμία μεριά. Επειδή ο εκλογικός νόμος είναι ένα κορυφαίο ζήτημα και κάθε κόμμα έχει τη δική του άποψη, περιμένουμε να δούμε τι θα πει και η Χρυσή Αυγή».
Μισό λεπτό να το επεξεργαστούµε.

Ο πρόεδρος της Βουλής χαρακτηρίζει ευπρόσδεκτες τις ψήφους της Χρυσής Αυγής όταν συμφέρουν τον μικροπολιτικό σχεδιασμό του. Επιστρέφουμε στο 2014, τότε που η κυβέρνηση ΝΔ αναζητούσε τη «σοβαρή Χρυσή Αυγή» και πιανόταν επ’ αυτοφώρω να συνομιλεί μαζί της; Ας μην ξεχνάμε, πως στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Σταύρος Δήμας είχε δηλώσει ότι δεν επιθυμεί την εκλογή του εάν εξαρτηθεί από την ψήφο των βουλευτών της Χρυσής Αυγής.

Πρέπει να προσέξουμε. Ειδικά αυτή την εποχή που η δίκη της δολοφονίας Φύσσα βρίσκεται σε εξέλιξη. Ειδικά τη στιγμή που συνήγοροι όπως ο Αλέξης Κούγιας χρησιμοποιούν οριακά φασιστική φρασεολογία για να υπερασπιστούν τους πελάτες τους, όπως συμβαίνει στη δίκη για τη δολοφονία του συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα. Ειδικά αυτή τη στιγμή που η απαξίωση, η παραίτηση και το μούδιασμα από τη σουρεαλιστική διακυβέρνηση ποτίζουν τον φασισμό, καλό θα ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ να σκεφτούν μήπως το έχουν παρακάνει με τους συμβιβασμούς. Και αν έχουν απορία, ας παρακολουθήσουν κάποιους αγώνες Μουάι Τάι, εκεί όπου ο χορός Wai Khru Ram Muay αποδίδει σεβασμό στο παρελθόν. Δεν περιλαμβάνει κωλοτούμπες.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ