Το επταήμερο του Διόδωρου

Τι λέγαμε; Α, για το Γιορκ και τον ρόλο της Μπούφας στο York Mystery Plays. Πόσο παλιά μου φαίνονται όλα αυτά… Αλλάζω πόλεις με ταχύτητα μεγαλύτερη και από αυτή του πρωθυπουργού, ημερολόγιό μου. Αυτός από Βρυξέλλες βρέθηκε Πεκίνο και αμέσως μετά Βαρσοβία για τη σύνοδο του ΝΑΤΟ –α, πού είναι εκείνα τα ωραία χρόνια που νεαρός διαδήλωνε κατά του στρατιωτικού οργανισμού και ζητούσε τη διάλυσή του. Τώρα συμμετέχει στα ανώτατα όργανά του.

Η διαμαρτυρία είναι σαν τη δημοσιογραφία: οδηγεί παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως. Οπως έγινε πέρυσι τέτοια εποχή με το περήφανο «ΟΧΙ» του 60% του νοήμονος λαού των Ελλήνων –η έγκαιρη εγκατάλειψή του οδήγησε στη συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου και μετά σε εκλογές και μετά σε πρωτεύουσες όλου του κόσμου. Και στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ –το φανταζόταν ποτέ ο διαδηλωτής της Γένοβας του 2001 πως θα έφθανε τόσο ψηλά;

Δεν ξέρουμε αν το φανταζόταν, πάντως το ήθελε –και το κατάφερε. Ενώ εκείνος ο δυστυχής θαυμαστής του Αλέξη Τσίπρα και φίλος του Βαρουφάκη, ο αμερικανός καθηγητής Γκαλμπρέιθ, που δεν ήθελε και σπουδαία πράγματα, απλώς ένα πραξικοπηματάκι να κάνει στην Ελλάδα, περιορίζεται να γράφει τα απομνημονεύματά του και να νιώθει την πίκρα του αποτυχημένου.

Τους ξέρω καλά αυτούς τους ταλαίπωρους αριστερούς καθηγητές: δεν έχουν προκαταλήψεις, είναι θαυμαστές κάθε πρωθυπουργού που είναι διατεθειμένος να τους φιλοξενήσει και να τους ακούσει. Αν τους αναθέσει και κάποιο καλοπληρωμένο ερευνητικό πρόγραμμα για τη σωτηρία των φτωχών, ακόμα καλύτερα. Τα μεγάλα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια είναι γεμάτα από τέτοιους καθηγητές, πλημμυρισμένους με τα ευγενέστερα των συναισθημάτων για τους καταπιεσμένους λαούς και τους έξοχους πρωθυπουργούς τους. Και οι σελίδες της «Monde Diplomatique» γεμάτες από άρθρα τους. Για τούτο και ο εξαιρετικός παριζιάνικος «Monde» δεν έχει εδώ και δεκαετίες καμιά σχέση με το έντυπο που κάποτε γέννησε.

Είναι απολύτως φυσιολογικό λοιπόν που ο καθηγητής Γκαλμπρέιθ πέρασε εξαιρετικά εύκολα από τον θαυμασμό προς τον Γιώργο Παπανδρέου, που μας τον έφερε πρώτος στην Ελλάδα όταν ήταν πρωθυπουργός, στον θαυμασμό προς τον Αλέξη Τσίπρα. Βεβαίως, τέτοιοι πρωθυπουργοί εδρεύουν συνήθως σε τριτοκοσμικές, αφρικανικές και αμερικανικές χώρες –μισοδικτατορίες οι περισσότερες –και ταΐζουν τους καθηγητές για να φαίνονται και σοφοί, εκτός από ισχυροί. Αλλά στην πραγματικότητα τους περιφρονούν, γιατί ξέρουν τα μωροφιλόδοξα κίνητρά τους –για τούτο όταν γίνουν ενοχλητικοί, βάζουν κάποιον υποτελή τους να αναρωτηθεί χλευαστικά «μα ποιος είναι, τέλος πάντων, αυτός ο κύριος Γκαλμπρέιθ;».

Καημένε Γκαλμπρέιθ, σου έμεινε για συντροφιά ο πεπτωκώς άγγελος Βαρουφάκης. Που ξέρει πολύ καλά πως οι πρώην σύντροφοί του είναι ικανοί να του φορτώσουν όλα τα περσινά ανομήματα και να τον κλείσουν φυλακή, για τούτο προσπαθεί συνεχώς να καλυφθεί: «όλα ήσαν εν γνώσει του Αλέξη Τσίπρα» –νομίζει ο πτωχοδιάβολος πως μπορεί να πάρει μαζί του στην κόλαση τον θεό που τον έφτιαξε! Αχ, δύστυχοι, άπληστοι καθηγητές που νομίζετε πως μπορείτε να πηδήξετε κατευθείαν από την έδρα στον θρόνο, όταν οι πολιτικοί έχουν λιώσει παντελόνια και παντελόνια σε ταπεινές καρέκλες για να ανέβουν σιγά-σιγά –και τα κεφάλια αυτών που τους στέκονταν εμπόδιο. Εχθρών και φίλων, ακόμη και ευεργετών.

Το καμάρι της Βαρσοβίας

Ο Τσίπρας στη Βαρσοβία της Πολωνίας –η επιπλέον κωμωδία είναι πως κάποτε «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» ονομαζόταν ο στρατιωτικός συνασπισμός των κομμουνιστικών κρατών που λάτρευε ο έφηβος κνίτης –εγώ στο Νιοχώρι των Λεχαινών. Ο Μπούφος και η Μπούφα ακόμη στο Γιορκ, με τη μέλλουσα μαμά να επωάζει εντατικά τώρα που τέλειωσαν οι παραστάσεις, για να καλύψει το κενό που δημιούργησαν οι καλλιτεχνικές της ενασχολήσεις. Δεν αρκεί να γεννηθεί το Μπουφάκι, πρέπει να μάθει και να πετά για να κάνουν το ταξίδι του γυρισμού –δεν υπάρχει ευρώ τσακιστό για αεροπορικά εισιτήρια. Το τελευταίο το ξόδεψα εγώ για να γυρίσω πίσω.

Μου λείπουν· ιδιαίτερα τα βράδια με πιάνει μελαγχολία, μου φαίνεται άδειος ο κήπος χωρίς τα πετάγματά τους και τα τσιρίγματά τους. Μοναξιά –και είναι αγκάθι στην καρδιά τα φωτισμένα παράθυρα του Κάστρου της Ιζαμπώς που βλέπω απέναντί μου. Που μπαίνει ακόμη πιο βαθιά όσο περνάει ο καιρός, και ας λένε πανδαμάτορα τον χρόνο. Ωσπου να φθάσει εκεί, στην κεντρική αορτή, και να τελειώνουμε.

Οπως την τέλειωσε με 2-0 τη Γερμανία η Γαλλία. Δεν μου άρεσε το ματς, περισσότερο με σκάκι έμοιαζε παρά με ποδόσφαιρο. Και μάλιστα με παρτίδα ανάμεσα σε υπολογιστές, όπου όλα υπακούουν σε αλγορίθμους αναζήτησης της καλύτερης κίνησης. Ας ελπίσουμε ότι το ματς του τελικού, Πορτογαλία – Γαλλία, θα είναι περισσότερο ανθρώπινο –ήμουν με τη Γαλλία στον ημιτελικό, θα είμαι με την Πορτογαλία στον τελικό: της αξίζει επιπλέον επιβράβευση που κατάφερε και βγήκε από το μνημόνιο χωρίς τις δικές μας απώλειες.

Αλλά ακριβώς για τον λόγο αυτόν θα είναι το καμάρι της Συμμαχίας ο Αλέξης Τσίπρας στη Βαρσοβία και όχι ο δακτυλοδεικτούμενος της Ενωσης: παρά την καταστροφή που υποστήκαμε, η Ελλάδα παραμένει η δεύτερη σε πολεμικές δαπάνες χώρα του ΝΑΤΟ με 2,7% του ΑΕΠ –μόνο οι ΗΠΑ μάς ξεπερνούν με 3,6%. Και μάλιστα υπάρχει αυξητική τάση τα δύο τελευταία χρόνια που κυβερνά για πρώτη και δεύτερη φορά η Αριστερά, μετά τη συνεχή μείωση που καταγράφηκε από το 2010 ως το 2014 –ο απόλυτος εξευτελισμός; Μα γιατί, η εξουσία δεν είναι ντροπή, είναι απόλαυση και τιμή· για την κατάκτησή της επιτρέπονται τα πάντα.

Υποστηρίζουν βέβαια ορισμένοι πως την Υβρι ακολουθεί η Νέμεσις. Αλλά αυτά είναι κουβέντες ηθικολόγων, κάπως σαν την υπόσχεση της μετά θάνατον τιμωρίας των αμαρτωλών. Υπάρχει όμως το πραγματικό γεγονός πως οι πολιτικοί δεν είναι αλγόριθμοι αλλά άνθρωποι με πάθη –και η έπαρση της παντοδυναμίας τούς οδηγεί σε λάθη.

Και τι με νοιάζει εμένα; Είναι ώρα να πάω να ποτίσω τα λουλούδια μου, ημερολόγιό μου.