Το επταήμερο του Διόδωρου

Καλά περνάμε –όλες οι παρεξηγήσεις διευθετήθηκαν όπως στις κωμωδίες του Σαίξπηρ. Η Μπούφα ήρθε μόνη της στο Γιορκ –απλώς δεν τολμούσε να πει στον Μπούφο μου την αλήθεια, για τούτο σκάρωσε την ιστορία περί απαγωγής. Ηθελε να παίξει στο μεσαιωνικό μυστήριο York Mystery Plays που ανεβάζουν εδώ κάθε τέσσερα χρόνια –είναι όλη η Βίβλος, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, από τη δημιουργία του κόσμου ως τη Δευτέρα Παρουσία. Γράφτηκε τον 14ο αιώνα, διακόσια χρόνια προτού μεταφραστεί το κείμενο στα αγγλικά, μήπως και καταλάβουν οι χριστιανοί σε τι θεό πίστευαν. Και παιζόταν από τις συντεχνίες της πόλης.

Εχει λοιπόν μια σκηνή με τον κατακλυσμό και την Κιβωτό του Νώε –ε, από τότε που πρωτοπαίχθηκε η προ-προ-προ…γιαγιά Μπούφα ήταν το θηλυκό του ζευγαριού των μπούφων που έμπαινε στην Κιβωτό. Μπορούσε να αθετήσει παράδοση 700 χρόνων; Δεν μπορούσε, και ας κλωσούσε –για τούτο πήρε το αβγό της και ήρθε εδώ. Οπως έλεγαν και οι παλαιοί, Ars longa, graviditas brevis.

Φυσικά, είδα την εξαιρετική παράσταση που παίζεται στον υπέροχο και επιβλητικό καθεδρικό ναό του York, το Minster, που στην αυλή του έχει άγαλμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου –εδώ ήταν ρωμαίος διοικητής όταν πέθανε ο πατέρας του και ο στρατός του τον ανακήρυξε αυτοκράτορα. Αισθάνεται λοιπόν το Γιορκ αυτοκρατορική πόλη –έχει και εκκλησία της Αγίας Ελένης, απέναντι από το υπέροχο τεϊοποτείο Betty’s. Που το προτιμούν οι Κινέζοι και έχει ατέλειωτες ουρές –είναι πολλοί, οι άτιμοι.

–Αλλά κουτοκινέζοι, σαν τους κουτόφραγκους, δεν είναι. Τον έπιασαν στα πράσα τον Δρίτσα να αλλάζει τη συμφωνία που είχαν υπογράψει για το λιμάνι του Πειραιά! σχολιάζει ο Μπούφος· τώρα που ηρέμησε, κάθεται πάλι πάνω στον ώμο μου και κρυφοκοιτάζει τι γράφω.

Τον έρημο τον Δρίτσα… Φιγούρα του θεάτρου σκιών που παίζει η κυβέρνηση –καμία σχέση με το μυστήριο του Γιορκ, από την καραγκιοζογεννήτρα Ανατολή μάς έρχεται. Με τον Αλέξη Τσίπρα στον ρόλο του καραγκιοζοπαίχτη· είναι καταπληκτικός όταν μιμείται τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Περιμένουμε να βγει το Μπουφάκι από το αβγό για να γυρίσουμε πίσω –είναι που η Μπούφα δεν κάθεται ολημερίς πάνω του γιατί έχει τις καλλιτεχνικές υποχρεώσεις της. Και ο Μπούφος δεν τολμά να κλωσήσει, φοβάται μη το σπάσει, είναι εντελώς αδέξιος.

–Δεν φταίω εγώ! Είναι γενετικό αυτό. Και τέλος πάντων, κάποιος πρέπει να κυνηγά, να φέρνει στην Μπούφα τροφή.

–Εντάξει, δεν σε είπαμε και καμπούρη!

Επιπλέον, θα πάψει και η πόλωση που δημιουργεί η προσπάθεια για την πρωτιά και τα μεγαλύτερα ή μικρότερα μπόνους. Μπορεί να γίνει ηπιότερη η συγκρουσιακή ελληνική πολιτική, που τόσο ακριβά την έχουμε πληρώσει.

Σταύρος Ιωαννίδης

Η απαξίωση της πολιτικής οφείλεται στους πολιτικούς –πρώτους πρώτους τους συριζαίους. Θα γίνει ο Δρίτσας σοβαρότερος αν ψηφίζουν οι δεκαεφτάρηδες; Απλώς η κυβέρνηση ελπίζει πως αυτή η ηλικία έχει ακόμη ζωντανή την ευχάριστη ανάμνηση των έργων του Καραγκιόζη και θα την προτιμήσει.

Και η κρίση αντιπροσώπευσης αφορά επίσης τους πολιτικούς: επί έξι χρόνια τα κόμματα μεταχειρίστηκαν τη χώρα σαν να ήσαν εχθρικά φουσάτα. Στον ανταγωνισμό τους για την εξουσία διέλυσαν την οικονομία, μείωσαν το ΑΕΠ κατά 25%, αύξησαν την ανεργία κατά 25%. Ποιον αντιπροσώπευαν όταν έκαναν αυτή τη φοβερή καταστροφή; Μόνο τα δικά τους συμφέροντα, το πώς θα γίνουν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί.

–Για την ώρα, όμως, όλο καινούργια κόμματα ιδρύονται στην Κεντροαριστερά. Τελικά οι αρχηγοί θα είναι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους.

Και διαπίστωνε με πίκρα πως οι πολιτικές αλλαγές είναι ευκολότερες από τις οικονομικές και τις κοινωνικές –γιατί είναι ευκολότερο να αλλάξουν πρόσωπα που κάνουν τα ίδια κραυγάζοντας πίσω από τον μπερντέ συνθήματα για ριζικές αλλαγές. Τα σχέδια για τον μακρόκοσμο δεν εξαρτώνται από τις γνώσεις και τη δημιουργικότητα ανθρώπων σαν τον Σταύρο –γιατί είναι λίγοι, σπάνιοι και ακριβοί.

Ο Σταύρος Ιωαννίδης όμως κατάφερνε να κάνει ομορφότερο τον μικρόκοσμο που τον περιτριγύριζε –με το χιούμορ του, τη διαλλακτικότητά του και τη διαλεκτικότητά του, την αγάπη του για τη δουλειά του και τους φοιτητές του, την τρυφερότητά του για τα παιδιά, τα δικά του και των άλλων. Εξαιρετικός αφηγητής, μεγάλος παραμυθάς, όταν αποφάσιζε να μιλήσει. Γιατί ήταν λιγόλογος και ουσιαστικός –αγαπούσε τα επιχειρήματα όσο και την επιχειρηματικότητα.

Αλλά ο καρκίνος είναι βίαιος σαν ακραίος πολιτικός: ξέρει μόνο τη θέλησή του, να κυριαρχήσει πάνω στα σώματα, δεν τον νοιάζουν τα επιχειρήματα· δεν κατάφερε να τον αντιμετωπίσει ο Σταύρος.

Να είμαστε καλά να τον θυμόμαστε όλοι όσοι τον αγαπούσαμε –συνάδελφοι, σύντροφοι, φίλοι –και κυρίως η οικογένειά του.