Ο απολογισμός από τα κινήματα επιστημόνων, ελεύθερων επαγγελματιών και αγροτών είναι φτωχός αλλά και χρήσιμος. Φτωχός διότι η παρέμβαση και η επιρροή των κινημάτων βρίσκει κλειστές τις πόρτες και τα αυτιά των κυβερνώντων, οι οποίοι ενσωματώθηκαν πλήρως με τη Μνημονιακή φιλοσοφία. Χρήσιμος διότι γίνεται πλέον κατανοητό ότι χωρίς το πέρασμα από το συντεχνιακό στο πολιτικό δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο.
Το κίνημα των αγανακτισμένων εκφράστηκε με την έναρξη της μνημονιακής εποχής πολιτικά από ΣΥΡΙΖΑ και την λαϊκίστικη εθνικιστική δεξιά ( ΑΝΕΛ- ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε κάτω από την κοινωνική πίεση και τις σκληρές ρυθμίσεις του 1ου και 2ου Μνημονίου. Η ΝΔ όντας πιο κοντά στις ακραίες φιλελεύθερες μνημονιακές ρυθμίσεις κρατήθηκε ζωντανή και τώρα ονειρεύεται την παλινόρθωσή της. Η ευρωαριστερά του κ. Τσίπρα και η ευκαιριακή συμπόρευση με την εθνικο-λαϊκιστική δεξιά του κ. Καμένου έχουν ηττηθεί ιδεολογικά και πολιτικά. Οι υποσχέσεις τους διαψεύστηκαν. Οι πολιτικές τους και τα μέτρα ντύθηκαν με τον μανδύα των Μνημονίων. Οι παλικαρισμοί και τα μεγάλα λόγια για «εξόντωση» των δανειστών και «σκίσιμο» των μνημονίων έγιναν λόγια του αέρα και χάθηκαν σαν αυταπάτες.
Η διγλωσσία των κυβερνώντων κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο και γκρεμίζει κάθε γέφυρα εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και της κυβέρνησης. Ο λαός μας χρειάζεται ελπίδα. Μια νέα αφετηρία και εμπιστοσύνη σε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν γνώση των συνθηκών και οι πολιτικές προτάσεις τους έχουν λογική και ευθύνη. Αυτές είναι οι δυνάμεις οι παραγωγικές, οι δημιουργικές που κρατάνε ακόμα ζωντανή την οικονομία μας και την κοινωνική συνοχή. Είναι οι δυνάμεις που αντιστέκονται στις διχαστικές, δήθεν ταξικές αριστερές λογικές της φτωχοποίησης όλων των κοινωνικών δυνάμεων. Είναι τραγικό να ακούει σήμερα κανείς κυβερνητικά στελέχη να βαπτίζουν το κρέας ψάρι. Να δηλώνουν ότι οι μνημονιακές ρυθμίσεις απορρέουν από τις αριστερές παρακαταθήκες τους!!! Είναι κρίμα ένα κινηματικό κίνημα στην αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) να κλείνει οριστικά την πόρτα στα κινήματα. Να χαιρετίζει όμως στις κινητοποιήσεις στο Παρίσι που βροντοφωνάζουν ότι «εδώ δεν είναι Ελλάδα». Αλλά για τις κινητοποιήσεις στη χώρα μας μια στο καρφί και μια στο πέταλο!!!
Οι δικηγόροι λιδωρήθηκαν για την αποχή τους. Το κίνημα της «γαλότσας» αντιμετωπίσθηκε ως μπόρα που θα περάσει. Οι ελευθεροεπαγγελματίες σαν να μην υπάρχουν. Τα συνδικάτα δεν τα αναγνωρίζει και δεν τα υπολογίζει. Η Αυτοδιοίκηση δυστυχώς ως ταπεινός ζητιάνος εκλιπαρεί το κράτος για χορηγίες να λύσει τα οργανωτικο-λειτουργικά της προβλήματα. Οι περιφέρειες δεν ακούγονται πλέον στο θεσμικό τους ρόλο στην Ανάπτυξη. Σίγουρα ο λαός μας είναι σαστισμένος και απογοητευμένος. Είναι καιρός όμως πιστεύω να ξαναζωντανέψουμε την εικόνα της Ελλάδας. Με λογική και ευθύνη. Με τόλμη και ρήξεις με τον παρακμιακό πολιτικό λόγο και τη διγλωσσία. Στην άχαρη και ανώφελη για τον τόπο παράσταση μιας κυβέρνησης που ψηφίζει νόμους που δεν πιστεύει και πολλάκις τους καταγγέλει χρειάζεται η χώρα μια φωνή λογικής και ευθύνης. Μια στρατηγική συλλογικής προσπάθειας και δράσης. Ένα βήμα υπέρβασης των κομματικών τειχών από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΜΑΡ κ.ά. Ένα βήμα για την ανάδειξη μιας συλλογικής ηγεσίας που θα κτίσει σοβαρές γέφυρες επικοινωνίας και εμπιστοσύνης με τις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται και τις παραγωγικές δυνάμεις που δίνουν τη μάχη της ανάπτυξης της χώρας μας.
Είναι γι’ αυτό είναι ανάγκη να περάσουμε από τις επιμέρους διεκδικήσεις στο πολιτικό πεδίο και στην ανάδειξη ενός νέου πολιτικού κινήματος. Με θετικό πρόσημο για την Αναγέννηση της χώρας. Να κτίσουμε ένα Κοινό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης Παραγωγικής Θεσμικής και Κοινωνικής με ορίζοντα το 2021.
Το 3ο Μνημόνιο με τις ρυθμίσεις του γκρεμίζει κυριολεκτικά τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, τα νοικοκυριά και σκοτώνει τα όνειρα για μια νέα Ελλάδα. Αποτελειώνει ότι το 1ο και 2ο Μνημόνιο άφησαν ακόμα ζωντανό και δημιουργικό. Η χιονοστιβάδα των μέτρων οδηγεί και νέα κοινωνικά στρώματα στη φτωχοποίηση. Ο κόσμος της επιστήμης, της εργασίας, της παραγωγής, η Τ.Α., τα Συνδικάτα και οι κοινωνικοί και επαγγελματικού φορείς μπορούν να συνδιαμορφώσουν ένα Εθνικό Σχέδιο Αναγέννησης της Ελλάδας. Κουράσθηκαν οι πολίτες να αναζητούν και να ελπίζουν σε εθνοσωτήρες. Η κοινωνία έχει τη δύναμη και την ικανότητα να αλλάξει την πορεία της χώρας. Χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες που θα ανάψουν την σπίθα.
Η κοινωνική δυναμική μπορεί να αναδείξει συλλογικές ηγεσίες, ικανές να δώσουν λύσεις και προοπτική στα μεγάλα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Η διγλωσσία στο δημόσιο λόγο, οι αυταπάτες, οι άγονες σκιαμάχες μεταξύ κυβέρνησης και μείζονος αντιπολίτευσης, οδηγούν τη χώρα σε νέα αδιέξοδα και διχασμούς.
