Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα στο «Βήμα της Κυριακής»,βρίσκεται στο «τραπέζι» περαιτέρω μείωση των ονομαστικών μισθών αλλά και ζήτημα «διευκόλυνσης» των ομαδικών απολύσεων. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων σε μία οικονομία η οποία έχει ήδη υψηλότατο ποσοστό ανεργίας της τάξης του 25%. Επικεντρώνω όμως την προσοχή μου στο θέμα μισθών και προσπαθώ να αξιολογήσω κατά πόσο χρειάζεται περαιτέρω προσαρμογή στους ονομαστικούς μισθούς.
Για να απαντηθεί το παραπάνω ζήτημα, ξεκινώ από την οικονομική παραδοχή ότι το επίπεδο μισθών στην οικονομία επηρεάζεται από τα economicfundamentals,και πιο συγκεκριμένα: (α) θετικά από το γενικό επίπεδο μισθών, (β) θετικά από την παραγωγικότητα εργασίας, (γ) θετικά από την ανταγωνιστικότητα τιμών της οικονομίας μας,και (δ) αρνητικά από το ποσοστό ανεργίας. Χρησιμοποιώντας τις χρονολογικές σειρές της ελληνικής οικονομίας,εκτιμώποσοτικά (ή οικονομετρικά) την μακροχρόνια σχέσημεταξύ των παραπάνω μεταβλητών.Συμπεραίνω λοιπόν τα ακόλουθα:
1. Μετά την είσοδο μας στο Ευρώ, και συγκεκριμένα στη διάρκεια της περιόδου 2001 – 2012, οι μισθοί κινήθηκαν, κατά μέσο όρο, 1,7% υπεράνω των δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας όπως αυτέςκαθορίζονται από τις προαναφερθείσες οικονομικές μεταβλητές.
2.Την περίοδο 2013 – 2015 όμως,και ελέω Τρόικα, αντιστράφηκε η θετική«απόκλιση» των προηγούμενων ετών.Πράγματι, οι μισθοί κινήθηκαν3,2% κάτω από τις οικονομικές μας δυνατότητες το 2013, και 4,2% κάτω απότις δυνατότητες μας το 2014.
3.Το 2015, «έκλεισε» με το επίπεδο μισθών να «υπολείπεται» μέχρι και 4,1% των πραγματικών δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, λαμβάνοντας υπόψιν τιςπραγματικές «αντοχές» της οικονομίας μας, οι ονομαστικοί μισθοί θα μπορούσαν, το 2016, όχι να μειωθούν περαιτέρω, αλλά να αυξηθούν μέχρι και 4,1%.Ας έχειαυτόυπόψιν του το ελληνικό οικονομικό επιτελείο στις διαπραγματεύσεις του με τους τεχνοκράτες της Τρόικα.
O κ. Κώστας Μήλας είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών, University of Liverpool
