Η Ιστορία λέγεται ότι επαναλαμβάνεται συνήθως ως φάρσα. Αλλοι υποστηρίζουν ότι συγκροτεί μια ατέλειωτη σειρά εγκλημάτων και επικαλούνται περιπτώσεις από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι ως τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα.

Αλλοι, τέλος, τονίζουν τον εκπαιδευτικό ρόλο της Ιστορίας, ο οποίος όμως αμφισβητείται στην πράξη. Δεν μας αφήνει τίποτε…
Παράδειγμα οι πολεμικές καταστροφές τις οποίες υπέστησαν «μεγάλοι ηγέτες» που έχασαν την εξουσία ή ακόμη και τη ζωή τους, αφήνοντας ερωτήματα για ανόητες πράξεις ή παραλείψεις.
Η δική μας Ιστορία δεν φαίνεται να μας διδάσκει, αντιθέτως είμαστε μάρτυρες γεγονότων που πιστοποιούν τη συνέχεια των ελληνικών ιδιορρυθμιών.
Στο δεύτερο ήμισυ του περασμένου αιώνα, η τότε κυβέρνηση έφυγε από το ΝΑΤΟ –επρόκειτο περί διπλωματικού ελιγμού, τις συνέπειες του οποίου ακόμη πληρώνουμε.
Η επόμενη κυβέρνηση (του Ανδρέα Παπανδρέου αυτή) επέτυχε να εισαγάγει το ζήτημα των αμερικανικών βάσεων ως μάθημα πολιτικής τακτικής: «Φεύγουν οι βάσεις που μένουν!».
Για να κατανοηθεί το είδος και το μέγεθος των προβλημάτων της εποχής μας, αρκεί η εξιστόρηση ενός γεγονότος: σε μια δεξίωση στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ένας παλαιός πολιτικός συναντάται με τον Ανδρέα Παπανδρέου, στον οποίο λέει χαμογελώντας: «Αν ήξερα, Ανδρέα, ότι θα ήσουν τόσο ασυνεπής, θα είχα μείνει μαζί σου!».
«Εγώ, Μιχάλη, δεν ήξερα ότι είσαι τόσο κουτός ώστε να μην το αντιληφθείς»!
Σήμερα τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί και οι ψεύτες, ψεύτες!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ