Πού χάθηκαν οι Αγανακτισμένοι;

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την εμφάνιση του κινήματος των Αγανακτισμένων και την κατάληψη της πλατείας Συντάγματος από οργισμένους διαδηλωτές που αποδοκίμαζαν και προπηλάκιζαν βουλευτές που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν μέσα από τον Εθνικό Κήπο για να αποφύγουν τα χειρότερα. Ηταν η εποχή της ώσμωσης της πάνω και της κάτω πλατείας με τους εθνικοπατριώτες ακροδεξιούς από τη μια και τους οργισμένους κινηματικούς της Αριστεράς από την άλλη, που απαξίωναν συλλήβδην και ισοπεδωτικά το πολιτικό σύστημα αλλά και τις δημοκρατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Ηταν η εποχή που κυριαρχούσε ευθέως ο αντικοινοβουλευτισμός με συνθήματα όπως «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»…

Ηταν η εποχή που σημερινοί υπουργοί παρέδιδαν μαθήματα αντίστασης και μίσους στην πλατεία και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε μετά πάθους αυτό το ρεύμα της ανεξέλεγκτης αγανάκτησης για να δρομολογήσει την άνοδό της στην εξουσία. Το κίνημα ξεφούσκωσε ξαφνικά μετά από δύο μήνες, όπως ξαφνικά είχε διογκωθεί. Αφησε όμως βαθιά τα σημάδια του σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας που πίστεψε τον εύκολο δρόμο της οργής και της απαξίωσης της πολιτικής ως διέξοδο στα προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Κυβερνήσεις παρήλθαν, κόμματα απαξιώθηκαν, ήρθε η πρώτη φορά Αριστερά, για να αποδειχθεί ότι το μίσος, η οργή, ο ισοπεδωτικός λαϊκισμός όχι μόνο δεν προσφέρουν λύσεις αλλά επιτείνουν τα αδιέξοδα της χώρας και της κοινωνίας. Ολο και σκληρότερα μνημόνια επιβάλλονται, αλλά η οργή ιδιωτεύει πλέον μαζί με την αγανακτισμένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία. Η ρητορική του μίσους και του διχασμού εξακολουθεί όμως, παρά τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, να είναι η κυρίαρχη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ.

Το «εμείς ή αυτοί» με το οποίο πολιτεύτηκαν στις προηγούμενες εκλογές, πριν από τη συνθηκολόγηση με τα μνημόνια, εξακολουθεί να αποτελεί την κυρίαρχη αφήγησή τους. Από τη μια ο αγνός και αμόλυντος λαός με τους υπερασπιστές του και από την άλλη οι διεφθαρμένοι διαπλεκόμενοι πολιτικοί της αντιπολίτευσης. Ετσι κατασκευάζουν το σκηνικό της απαραίτητης πόλωσης για να συγκαλύψουν τις κυβιστήσεις, την ανικανότητά τους και να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Η αγανάκτηση όμως που τόσο καλλιέργησαν μπορεί να μην εκδηλώνεται πια στις πλατείες, αλλά υποβόσκει σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Και το ερώτημα είναι πότε και πώς θα εκδηλωθεί…