Eίναι σαφές ότι και τυπικά μετά τη συμφωνία στο Eurogroup η Ελλάδα είναι μεν μια χώρα της ευρωζώνης, αλλά σε ειδικό καθεστώς περιορισμένης δημοσιονομικής κυριαρχίας και όχι μόνο. Πέρα από τα φορολογικά μέτρα, τον κόφτη δαπανών,αυτό που σηματοδοτεί αυτή ακριβώς την κατάσταση είναι το νέο υπερταμείο, όπου μεταφέρεται όλος σχεδόν ο δημόσιος πλούτος της χώρας για 99 χρόνια. Είναι προφανώς μια ταπεινωτική απόφαση περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, που είναι συνέπεια της …περήφανης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης Τσίπρα.
Από εδώ και πέρα είμαστε υποχρεωμένη ως χώρα να συναποφασίζουμε για τη διαχείριση τουλάχιστον της δημόσιας περιουσίας με τους εκπροσώπους των δανειστών. Αυτή η απαξιωτική για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα συνολικά εξέλιξη, θα μπορούσε όμως υπό ορισμένες προϋποθέσεις να λειτουργήσει θετικά για την ανασυγκρότηση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και των δημόσιων επιχειρήσεων.
Η επιτροπεία που επιβάλλουν οι ευρωπαίοι και το ΔΝΤ δεν έχει ως κύριο στόχο το γρήγορο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, για να πάρουν πίσω τα δανεικά τους. Η βασική τους στόχευση είναι να λειτουργήσουν ορθολογικά και αποτελεσματικά οι δημόσιες επιχειρήσεις προς όφελος της οικονομίας, αλλά και των πολιτών. Να απαλλαγούν δηλαδή πρωτίστως από την κομματοκρατία και το διορισμό ανίκανων κατά κανόνα διοικήσεων που η μόνιμη τους επιδίωξη είναι ο προσπορισμός προσωπικών η κομματικών ωφελειών.
Από αυτή την οπτική γωνία, ποιος πολίτης που σκέφτεται το μέλλον της χώρας και όχι το προσωπικό του βόλεμα μπορεί να έχει αντίρρηση στην επιλογή με διαφανή και αξιοκρατικά κριτήρια διοικήσεων σε όλους τους μεγάλους δημόσιους οργανισμούς που σήμερα διοικούνται από πρόσωπα αμφιβόλων προσόντων; Το ερώτημα όμως που ανακύπτει αυτομάτως είναι αν μια τέτοια προοπτική την αντέχει η σημερινή κυβέρνηση που στο λίγο χρόνο που βρίσκεται στην εξουσία, έχει αντιγράψει τις χειρότερες παλαιοκομματικές μεθόδους του παρελθόντος.
Η πραγματικότητα είναι εδώ όμως και τους προκαλεί. Αν δεν αποφασίσουν ότι η μόνη λύση για την έξοδο από την κρίση είναι ο εκσυγχρονισμός των δημόσιων φορέων και η μονιμοποίηση της αξιοκρατίας, τότε η απώλεια εθνικής κυριαρχίας, για την οποία κλαυθμυρίζουμε σήμερα θα οριστικοποιηθεί πράγματι με την οριστική εκχώρηση και της δημόσιας περιουσίας. Η επιλογή και η ευθύνη είναι όλη δική τους…

ΤΟ ΒΗΜΑ