Δεν πιστεύω ότι το σκέφτηκε μόνος του. Κάπου θα το άκουσε, κάποιος θα το είπε… Τελικά η εικόνα απέδιδε πιστά την πραγματικότητα. Ανέβλεψε λοιπόν ο Πρωθυπουργός μας; Η εικόνα ενός ελατηρίου που κάποιος το κρατάει συσπειρωμένο είναι πολύ σωστή. Αποδίδει τη σημερινή οικονομική πραγματικότητα. Ενας ιδιωτικός τομέας γεμάτος σφρίγος λεηλατείται και καταδικάζεται στην ύφεση από έναν δημόσιο τομέα ελλειμματικό, που συσσωρεύει χρέη και οφειλές.
Η αναζήτηση μιας εξισορρόπησης με τον φυσιολογικό τρόπο –περικοπή δαπανών, αύξηση εσόδων του δημόσιου τομέα –δεν είναι πια εφικτή. Το υποζύγιο έχει πια εξαντληθεί. Οι συντάξεις αγγίζουν τα όρια της εξαθλίωσης. Οι ήδη φορολογούμενοι έχουν εξαντλήσει κάθε όριο φοροδοτικής διαθεσιμότητας. Το κοινωνικό κράτος έχει αποδιοργανωθεί. Το έλλειμμα του ασφαλιστικού τομέα, για όλους τους λόγους που γνωρίζουμε, καταργεί την ελπίδα επιβίωσης στο μέλλον και καθιστά αφόρητο το παρόν. Συνεχώς διογκώνεται το ιδιωτικό χρέος προς τις τράπεζες και τα ληξιπρόθεσμα δάνεια των ιδιωτών προς άλλους ιδιώτες. Οπως έχει καταντήσει η οικονομία, στοιχειώδεις πατροπαράδοτοι κανόνες συμπεριφοράς με βάση την καλή πίστη είναι αδύνατον πια να εφαρμοστούν. Το παρόν μάς καταδικάζει σε αγωνία, το μέλλον είναι ένας εφιάλτης.
Ο φαύλος κύκλος έχει μόνο μία δυνατότητα αναζήτησης διεξόδου: επενδύσεις. Ενίοτε ακούω, μέσα στον ξύλινο λόγο της απερίγραπτης εθνικοσοσιαλιστικής Αριστεράς, παλιούς γνώριμους όρους όπως «ελληνικό» και «ξένο» κεφάλαιο. Να τελειώσουμε, σας παρακαλώ, μια για πάντα με αυτή την ηλίθια διάκριση. Σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας στη μετακίνηση κεφαλαίων δεν υπάρχει εκ των πραγμάτων ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Ενα ενιαίο πολυεθνικό και παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο κινείται με τεράστιες ταχύτητες όπου διαγράφονται πιο ευνοϊκές συνθήκες.
Αυτές οι συνθήκες είναι οι εξής:
–Πολιτική σταθερότητα, που σημαίνει στην πράξη καθεστώς που έχει αποδεχθεί τους κανόνες λειτουργίας της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
–Κοινωνική σταθερότητα, δηλαδή γνωστό και εφαρμοσμένο σύστημα κοινωνικών παροχών, όποιες και αν είναι αυτές.
–Φορολογική σταθερότητα, γνωστό από πριν φορολογικό σύστημα με όσο το δυνατόν μικρότερη επιβάρυνση για τον επενδυτή αλλά κυρίως διαβεβαίωση ότι το σύστημα αυτό θα ισχύσει για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα.
Αν όλοι αυτοί οι όροι υφίστανται, τότε οι έχοντες τον έλεγχο κεφαλαίων προς επένδυση, είτε έχουν στην τσέπη τους ελληνικό διαβατήριο είτε όχι, είναι λογικό να απαιτούν κάτι μεταξύ 6% και 10% σταθερή απόδοση του κεφαλαίου τους.
Χωρίς την επένδυση που θα προκύψει από τις παγκόσμιες αγορές ο φαύλος κύκλος δεν σπάει. Η επένδυση στην πραγματική οικονομία δημιουργεί προοπτικές άμεσης επέκτασης του ΑΕΠ. Επειδή το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος υπολογίζονται σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι όταν το ΑΕΠ αυξάνεται το στατιστικό έλλειμμα και το χρέος μειώνονται χωρίς να έχεις κάνει καμιά ιδιαίτερη περί τούτου προσπάθεια.
Με τις κλασικές μεθόδους αυξάνονται η φορολογική βάση και τα δημόσια έσοδα και η απασχόληση, άρα οι ασφαλιστικές εισφορές. Μειώνεται η κοινωνική ένταση και από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης περνάμε στον φαύλο κύκλο της ελπίδας και της προοπτικής. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να αλλάξει ο τρόπος αντιμετώπισης της πολιτικής. Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι η ύπαρξη της κυβέρνησης Τσίπρα. Η πολιτική ανωμαλία καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε λύση του οικονομικού προβλήματος, όσες θυσίες και αν κάνει ο ελληνικός λαός. Πρέπει να φύγουν αμέσως. Αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο και να έχει κάποιο νόημα πρέπει να γνωρίζουμε ποιος θα τους αντικαταστήσει και ποιες είναι οι διαφορετικές προτάσεις του ως προς την ουσία και τη λεπτομέρεια εφαρμογής.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
