Το επταήμερο του Διόδωρου

Τι ωραία που θα ήταν η ζωή στην εξοχή αν δεν υπήρχε η πόλις –γιατί «η πόλις σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς». Οπου και αν πας, συντρίμμια, ημερολόγιό μου. Εχεις και την κυβέρνηση να προσπαθεί να σε πείσει πως είναι σιντριβάνια τα συντρίμμια και γίνονται ακόμα πιο καταθλιπτικά –σου την παινεύουν για Αφροδίτη ενώ εσύ έχεις μπροστά σου τη Γοργώ.

Δεν στενοχωριέμαι που όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις περνάνε στο ΤΑΙΠΕΔ (ή όπως αλλιώς ονομάζεται το νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων) –ίσα-ίσα χαίρομαι· δεν έχει να κάνει με απόψεις περί σοσιαλισμού, καπιταλισμού, κεϊνσιανισμού ή νεοφιλελευθερισμού η χαρά μου. Εχει να κάνει με τη βαθιά πεποίθηση πως όσα λιγότερα ελέγχουν και διοικούν οι έλληνες πολιτικοί τόσο το καλύτερο.

Οσο λιγότερη εθνική κυριαρχία έχουμε στο πλαίσιο της ΕΕ τόσο το καλύτερο –και ας κλαίει για την απώλειά της ο Κυριάκος Μητσοτάκης επειδή το νέο ταμείο που «θα διαχειρίζεται τη συνολική περιουσία του ελληνικού Δημοσίου… δεν θα λογοδοτεί στο εθνικό Κοινοβούλιο και θα ελέγχεται ουσιαστικά από ευρωπαϊκούς θεσμούς». Θαυμάσια: έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς παρά στο ελληνικό Κοινοβούλιο και στους κυρίους και κυρίες Τσίπρα, Μητσοτάκη, Γεννηματά, Θεοδωράκη και λοιπούς/ές.

Πώς να έχεις εμπιστοσύνη σε κοινοβούλιο όπου οι νυν υπουργοί επικαλούνται τα επιχειρήματα της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου και η σημερινή αντιπολίτευση επικαλείται τα τότε επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς οι Σαμαράς – Βενιζέλος είχαν δίκιο τότε, επομένως έχει άδικο σήμερα η νυν αντιπολίτευση –και ακόμα μεγαλύτερο άδικο έχει ο Αντώνης Σαμαράς που ονειρεύεται ότι «η Νέμεσις δεν θα αργήσει» για τον Αλέξη Τσίπρα.

Η Νέμεσις τιμώρησε ήδη αυτόν για όσα είχε κάνει στον Γιώργο Παπανδρέου και στον Λουκά Παπαδήμο –ήταν ολόιδια με αυτά που του έκανε στη συνέχεια ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά ας μην ελπίζει: έχει και άλλες δουλειές η γυναίκα, δεν μπορεί συνεχώς να ασχολείται με τους έλληνες πρωθυπουργούς και πολιτικούς.

Εκτός από τους δύσμοιρους, υπάρχουν και οι θρασείς, όπως ο Πάνος Σκουρλέτης, που επανέλαβε την καραμέλα ότι «το πρόγραμμα είναι προϊόν άγριου εκβιασμού». Λες και δεν είχε προλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου να πει πριν από έξι χρόνια ότι δέχθηκε το πρώτο μνημόνιο «με το πιστόλι [της άτακτης χρεοκοπίας] στον κρόταφο».

Εγώ τους ευγνωμονώ τους εκβιαστές, ημερολόγιό μου: ο Σκουρλέτης θα μας είχε καταντήσει Βενεζουέλα ή Αργεντινή αν δεν τον εκβίαζαν οι Ευρωπαίοι για λογαριασμό μου. Ας παρηγορηθεί για το χαμένο όνειρό του πίνοντας, όπως άλλοι τον Βόσπορο, το πετρέλαιο του μισητού ΤΑΡ. Και αντί να βάλει γραβάτα, ας κάνει τατουάζ με χρυσόσκονη από τις Σκουριές –θα είναι πολύ φαντασμαγορικό πάνω στο μελαψό του δέρμα.

Θα ήμασταν Βενεζουέλα και θα ήταν ακόμα ο Βαρουφάκης υπουργός –όταν σκέφτομαι από τι γλιτώσαμε, αμαρτάνω: αρχίζω να πιστεύω ότι υπάρχει Θεός και πως η Παναγία Σουμελά είναι αρχηγός κράτους, με πρωθυπουργό τον Πάνο Καμμένο. Μπροστά του η Βενεζουέλα είναι παράδεισος.

Θηλυκά strigidae bubo bubo

Και εν πάση περιπτώσει, αν στην πόλιν που με ακολουθεί υπάρχουν κάποιοι έντιμοι αυταπατηθέντες ή έστω απατηθέντες από τον Αλέξη Τσίπρα, ας αυτοκτονήσουν –ή ας παραιτηθούν, όπως έκαναν άλλοι. Μόνο να μη σκεφθούν να καταψηφίσουν. Γιατί τώρα πια ξέρουν τι μας περιμένει αν δεν κλείσει η αξιολόγηση –και θα είναι μέγιστη ατιμία, εσχάτη προδοσία, ελάχιστοι αυτοί, να μας οδηγήσουν εμάς τους πολλούς σε τέτοιο κακό.

Η πόλις με ακολουθεί –ο Μπούφος μου όχι. Τον ακούω κάθε νύχτα να ξεφωνίζει το στριγγό, μονότονο, απελπισμένο «κούι-κούι» αλλά δεν πλησιάζει. Πετάει μέσα στα σκοτάδια από δέντρο σε δέντρο, δεν εμφανίζεται.

Βγαίνω στην αυλή, τον ψάχνω με τον φακό. Μου κρύβεται –ο πολύτιμός μου φίλος έχει γίνει φάντασμα απειλητικό. Από την Μπούφα, κανένα σημείο ζωής. Τον εγκατέλειψε και έπαθε σοκ; Ή μήπως έπαθε η Μπούφα κάποιο κακό και τη θρηνεί;

Ο νους μου πάει στα χειρότερα, πως κάποιος την πυροβόλησε ή πως έφαγε κάποια φόλα από αυτές που πετάνε στα χωράφια οι αγρότες για τα αγρίμια· ή ότι κάποιο άλλο μεγαλύτερο αρπακτικό τη σκότωσε. Αλλά δεν υπάρχει νυχτερινό αρπακτικό δυνατότερο από τους μπούφους. Και την ημέρα κρύβονται. Να τη δάγκωσε φίδι καταμεσήμερο που κοιμόταν;

Αλλά όχι: υπερβολές σκέπτομαι. Κάτι έγινε μεταξύ τους· αφού το 80% των θηλυκών homo sapiens sapiens απατά τους αρσενικούς συντρόφους του, γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και με τα θηλυκά strigidae bubo bubo; Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μου φάνηκαν πιο μεγάλα τα αφτιά του τη μόνη φορά που τον είδα από κοντά, την περασμένη εβδομάδα. Τον κεράτωσε η Μπούφα τον Μπούφο και έχουμε δράματα.

Να μπορούσαμε, λέει, να κορφολογήσουμε και την πολιτική πυραμίδα της πόλεως που μας ακολουθεί όπου και αν πηγαίνουμε, όποιος και αν μας κυβερνά…