Το επταήμερο του Διόδωρου

Με υποδέχτηκε ο Μπούφος μόλις έφθασα, μεσάνυχτα ήταν. Ακουσα στριγγό «κούι-κούι» από ψηλά –«στη λεύκα θα είναι», σκέφθηκα· πλησίασα και έστρεψα πάνω της τη φωτεινή δέσμη του φακού μου. Δεν τον έβλεπα· «κούι-κούι» άκουσα ξανά, αριστερά μού φάνηκε –στο πεύκο λοιπόν είναι. Ούτε εκεί τον είδα –ξανά «κούι-κούι», από πιο μακριά αυτή τη φορά. Θύμωσα –παίζει κρυφτό μαζί μου;

Τον βρήκα τελικά σε κλαδί της ψηλής κουκουναριάς πίσω από το σπίτι, αυτής που έχει πεισμώσει και έχει καθηλώσει το φύλλωμά της στο ύψος ακριβώς του μπαλκονιού της σοφίτας για να μου κρύβει τη θάλασσα –δεν λέει να ψηλώσει λίγο ακόμα, να μου ελευθερώσει τον ορίζοντα.

–Ηρθα επιτέλους, Μπούφε! Κατέβα.

–«Κούι-κούι», μου απάντησε. Και πέταξε προς το βάθος του κήπου, εκεί που η καρυδιά, η μυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά ανακατεύονται με τον καλαμιώνα της περίφραξης και φτιάχνουν μικρή ζούγκλα.

Θύμωσα κι εγώ –εντάξει, έχω σχεδόν τρεις μήνες να κατέβω Λεχαινά – Νιοχώρι, δικαιολογημένα θεωρεί πως τον παράτησα. Αλλά δεν είναι τρόπος αυτός να υποδέχεσαι φίλο σου που φτάνει μέσα στην άγρια νύχτα, με τη συγκοινωνία μάλιστα για οικονομία: πηγαινέλα με το ΚΤΕΛ κοστίζει 42 ευρώ, τα μισά από όσα με το αυτοκίνητό μου· για τις δουλειές εδώ, θα βολευτώ με το παμπάλαιο Renault, τη μαούνα.

Πήγα με τον φακό να δω τι έχει γίνει με τις δύο μεγάλες εκκρεμότητες –οι λουίζες, εντάξει: η καταβολάδα που έκανα για να έχω και δεύτερη δίπλα σε αυτήν που φύτεψα πριν από τρία χρόνια, έπιασε, το μικρό φυτό έχει πρασινίσει. Ομως τα δύο τρίχρονα κυπαρισσάκια που βρίσκονται πιο πέρα έχουν ξανά βιαστεί να ψηλώσουν –πάλι έχουν λυγίσει οι κορυφές τους πάνω από το καλαμένιο τρίποδο, τρία μέτρα ψηλό, που έφτιαξα πέρυσι για να τα στηρίξω. Τι θα κάνω; Να βάλω τρεις σιδερένιες εξάμετρες μπετόβεργες γύρω από το καθένα να τα στηρίξω πάλι; Αλλά πώς θα στερεώσω τις μπετόβεργες στο χώμα;

Ανοιξα τον υπολογιστή, να μάθω τι έχει γίνει στον κόσμο από το απόγευμα που έφυγα από την Αθήνα –να πάρει ο διάολος, ξέχασα τον φορτιστή! Θα βρω στα Λεχαινά; Και αν βρω, θα μου φύγουν τα 40 ευρώ που έκανα οικονομία. Του φτωχού το σχοινί, μονό δεν φτάνει –διπλό φτάνει και περισσεύει.

Αλλά η μπαταρία είναι γεμάτη· αν δεν ανοίξω πολλές εφαρμογές, πέντε-έξι ώρες θα δουλέψει.

Nevermore, nevermore

Τα τοπικά νέα πρώτα –θαυμάσια: ο Θοδωρής κρατάει την παράδοση, ανεβάζει και φέτος παράσταση με τον ερασιτεχνικό θίασο που καθοδηγεί. Χρόνια πολλά τώρα μας διασκεδάζει και μας προβληματίζει χτίζοντας (καθότι πολιτικός μηχανικός) διασκευές πάνω σε γνωστά έργα, έτσι που να ταιριάζουν με τις επίκαιρες καταστάσεις της χώρας και των Λεχαινών.

«Εξ αδιαιρέτου» λέγεται το φετινό· δεν μου θυμίζει κάτι, μπορεί να είναι και έργο κατάδικό του –το Σάββατο θα είμαι ανυπερθέτως στην παράσταση. Ηθοποιοί και θεατές φεύγουμε πάντα ενθουσιασμένοι και καθαρμένοι.

Α, ξέχασα: παραμένει αντιμνημονιακή και η ΛΑΕ, η Λαφαζανική Ενότητα. Τους έδειραν τα ΜΑΤ που διοικούν οι πρώην σύντροφοί τους του ΣΥΡΙΖΑ τις προάλλες που διαδήλωναν κατά του τρίτου μνημονίου. Εχασαν τη σφραγίδα, τα λεφτά και τα γραφεία οι λαφαζανικοί –τους δέρνουν και από πάνω. Είναι ανελέητοι οι συριζαίοι.

–Μπούφε μου, έλα εδώ· του φώναξα.

Ούτε φτερό του δεν κουνήθηκε, έκρωξε πάλι κούι-κούι.

Σηκώθηκα, πλησίασα στο δέντρο. «Τι έχεις, Μπούφε μου; Εντάξει, άργησα να έρθω αλλά σε αγαπάω, το ξέρεις. Ελα κάτω να τα πούμε».

Με κοίταζε κατάματα από τη μαυρίλα της κουφάλας –με μίσος, με οργή, με λύπη; Δεν καταλάβαινα. Χτύπησε τα φτερά του στο σώμα του, για μια στιγμή φοβήθηκα πως θα ορμήσει να μου βγάλει τα μάτια –αλλά αυτός πέταξε μακριά, χάθηκε μέσα στη νύχτα.

Κάτι τρομερό, κάτι πολύ άσχημο έχει γίνει.