Κοινή η μοίρα των ασεβών

Κοινή η μοίρα των κυβερνήσεων της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Και των πρωθυπουργών βεβαίως. Ιδιαιτέρως εκείνων που αγνόησαν το μέγα βάρος της ουσιαστικής χρεοκοπίας που επήλθε το 2009 με τον αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές και επιβεβαιώθηκε απολύτως την άνοιξη του 2010 με την προσφυγή στα προγράμματα έκτακτης βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο κ. Τσίπρας είναι ένας από αυτούς. Υποεκτίμησε το οικονομικό βάρος της κρίσης, πίστεψε λανθασμένα ότι αρκούσε η πολιτική αλλαγή για την αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσης και βεβαίως υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα προκειμένου να κερδίσει την εξουσία.

Στη βάση αυτής της τόσο λανθασμένης αντίληψης έχτισε αυτός και το κόμμα του ένα σχήμα διεκδίκησης που δεν στεκόταν στον παρόντα κόσμο, ήταν για την ακρίβεια εντελώς ασύμβατο με τους όρους και τις αρχές λειτουργίας του διεθνούς και του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος, στο οποίο, καλώς ή κακώς, συμμετέχει και η χώρα μας.

Η περυσινή εξάμηνη περιπέτεια της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα απέδειξε του λόγου το αληθές. Η χώρα καθοδηγούμενη από ουτοπικές προσεγγίσεις βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, κινδύνευσε να εξοστρακιστεί από την Ευρώπη και κατέληξε δεσμευμένη από μια μακράν επαχθέστερη συμφωνία.

Το δυστύχημα είναι ότι, παρά το κάζο, επέμεινε στο λάθος. Το περασμένο φθινόπωρο, αντί να επισπεύσει την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, επέλεξε καθυστέρηση ανανεώνοντας το σχήμα πολιτικής διαπραγμάτευσης. Ηλπιζε ότι κερδίζοντας χρόνο θα αλλάξουν οι συνθήκες και οι συσχετισμοί στην Ευρώπη ώστε να αποφύγει να σηκώσει τμήμα του βάρους της χρεοκοπίας και έτσι να διατηρήσει ενεργές τις προσδοκίες των ψηφοφόρων.

Η πραγματικότητα ωστόσο απεδείχθη πολύ σκληρή για τον κ. Τσίπρα. Οι πολιτικές συνθήκες όντως άλλαξαν αλλά επί τα χείρω για εκείνον και τη χώρα μας. Η Ευρώπη σκλήρυνε, συντηρητικοποιήθηκε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έγινε εντελώς άκαμπτο.

Αυτή τη στιγμή ο Πρωθυπουργός είναι απόλυτα εγκλωβισμένος. Καλείται να υιοθετήσει ακόμη πιο σκληρά μέτρα και να νομοθετήσει την αυτοδέσμευση της χώρας για αυτόματες περικοπές μισθών και συντάξεων σε περίπτωση δημοσιονομικών αποκλίσεων, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με τους πρώτους λόγους του και τις πολλές υποσχέσεις που αφειδώς μοίραζε προκειμένου να κερδίσει την εξουσία.

Και βεβαίως δεν έχει επιλογές. Οι εκλογές γνωρίζει ότι δεν αποτελούν λύση, ούτε για τη χώρα ούτε για τον ίδιο. Ενα δρόμο έχει να βαδίσει: αυτόν της συμφωνίας και των συνεπειών της.

Νομοτελειακά ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί παρά να έχει την τύχη των προκατόχων του. Θα πιει ολόκληρο το πικρό ποτήρι της κρίσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και βεβαίως θα υποστεί τα επίχειρα των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και των υπερπροσδοκιών που καλλιέργησε.

Κοινή λοιπόν η μοίρα των ασεβών.