Γιατί η Κύπρος απαλλάχτηκε γρηγορότερα από τα μνημόνια

Και ενώ μάταια περιμέναμε τη διπλή Ανάσταση, που μας είχε υποσχεθεί ο κ. Τσίπρας, ο Δημοσθένης Κούρτοβικ διερωτάται μαζί με πολλούς άλλους: «Πώς οι συμπολίτες μας Κύπριοι κατάφεραν να βγουν από το δικό τους, οδυνηρότερο μάλιστα, μνημόνιο;» («Νέα», 29/4). Νομίζω ότι το κλειδί για τη σωστότερη απάντηση βρίσκεται στην εθνική ομοψυχία του λαού της Κύπρου. Ολα, χωρίς εξαίρεση, τα κόμματα αποδέχθηκαν να στηρίξουν την εφαρμογή του σκληρότατου μνημονίου από την κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς υπό την προεδρία του Νίκου Αναστασιάδη. Ολα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του ΑΚΕΛ, δηλαδή του πανίσχυρου κομμουνιστικού κόμματος της Κύπρου. Σε αυτή τη σύμπλευση βρίσκεται κυρίως το μυστικό της επιτυχούς εξόδου από το μνημόνιο στη Μεγαλόνησο, σχεδόν αδύνατη στην Ελλάδα, καθώς το σταλινικό ΚΚΕ και οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται να συνεργαστούν.

Ως αντιπρόεδρος της Επιτροπής Συνεργασίας Ευρωπαϊκής Ενωσης – Κύπρου, κατά την ευρωβουλευτική μου θητεία (2001-2004), μου δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω την αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ αυτών των δύο κομμουνιστικών κομμάτων, η οποία μάλιστα θα μπορούσε να στοιχίσει τη ματαίωση της σωτήριας ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Ενώ σύσσωμη η Κύπρος αγωνιζόταν για την ένταξη, το ΚΚΕ πάλευε λυσσαλέα για την αποτροπή της. Ετσι, κάθε φορά που ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κ. Αλυσανδράκης επιχειρηματολογούσε κατά της κυπριακής ένταξης, αναγκαζόμουν να ζητώ τον λόγο για να εξηγήσω στους αδυνατούντες να κατανοήσουν το φαινόμενο αυτό λοιπούς μη έλληνες ευρωβουλευτές τον άκαμπτο σταλινικό χαρακτήρα του ημέτερου ΚΚΕ. Επισήμαινα πως μόνη του επιδίωξη παραμένει η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ, που εύκολα προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τελικά τα έκανε και αυτά θάλασσα, όπως άλλωστε και ο ανεπιτυχώς αποκρυπτόμενος κομμουνιστικός δογματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που τον αποτρέπει να εφαρμόσει τα μνημόνια για να βγάλει το ταχύτερο την Ελλάδα από τη χρηματοδοτική ασφυξία.

Ο ρεαλιστής κ. Χριστόφιας, τότε πρόεδρος του ΑΚΕΛ, συνέβαλε και στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και στην επιτυχή εφαρμογή του μνημονίου. Δυστυχώς στην Ελλάδα, όπου θάλλουν τα άκρα, φαίνεται αδύνατη η εθνική ομοψυχία. Αφού και το ΚΚΕ, όπως άλλωστε και η Χρυσή Αυγή, αρνούνται τη σύμπραξή τους σε μια εθνική πολιτική, προκειμένου να βγει η χώρα από το σημερινό αδιέξοδο. Και αυτό ακριβώς εμποδίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στο να συμπράξει με τα άλλα κόμματα του δημοκρατικού τόξου σε μια εθνική πολιτική εξόδου.

Μια πολιτική που όμως θα έχει πολιτικό κόστος, καθώς οι αριστεροντοπαρισμένοι οπαδοί του θα διέρρεαν προς το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ και τα άλλα ακροαριστερά κομματίδια. Ανάλογο άλλωστε κόστος αποτρέπει τη Νέα Δημοκρατία να συμπλεύσει με έναν ΣΥΡΙΖΑ, που θα επεδίωκε έτσι να αποκολληθεί από τον στείρο δογματισμό του και να συμβάλει με ζήλο (και όχι ως τραβάτε με και ας κλαίω) σε ειλικρινή συνεργασία με τα λοιπά δημοκρατικά κόμματα στην απαιτούμενη τιτάνια προσπάθεια εξόδου από τα μνημόνια και στην με κάθε μέσο επιδίωξη ανάπτυξης της οικονομίας.