Ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου δεν ήταν αρκετά «χειραγωγήσιμος» και αυτό φαίνεται ότι ενοχλούσε τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ένας ισχυρός σουλτάνος χρειάζεται υποτακτικούς βεζίρηδες. Όχι ότι ο Νταβούτογλου δεν το γνώριζε αυτό και δεν είχε συμβιβαστεί πλήρως με το ρόλο του «νο. 2». Μόνο που η ιδιοσυγκρασία του Ερντογάν δεν επιτρέπει την παρουσία οποιουδήποτε «νο. 2». Είναι αυτός και μετά το τίποτα.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πρώην συμπαθούντες του Ερντογάν ομολογούν ότι «δεν τον διάβασαν σωστά», εκφράζοντας το τελευταίο διάστημα την προτίμησή τους στο πρόσωπο του Νταβούτογλου. Για αυτό και ο Ομπάμα αρνήθηκε να συναντηθεί μαζί του και στην Ουάσινγκτον προτιμούσαν να συνομιλούν με τον πρωθυπουργό, που ήξερε άλλωστε να χειρίζεται τη διπλωματική γλώσσα, παρά με τον πρόεδρο που εμφανιζόταν ως ο «νταής» της γειτονιάς. Το γεγονός αυτό ενόχλησε τον Ερντογάν.
Το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη, με εξαίρεση τη γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ και τους επικεφαλής της ΕΕ που, έστω και ακούσια, εμφανίστηκαν πρόθυμοι να προσφέρουν πολιτική νομιμοποίηση στις απαιτήσεις του Ερντογάν και να κάνουν τα στραβά μάτια στις παραβιάσεις βασικών ελευθεριών στην Τουρκία, με «ευτελή» για τις δυνατότητες της Ευρώπης ανταλλάγματα, όπως το να κρατήσει η Τουρκία μερικές δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες παραπάνω. Η παρουσία του Νταβούτογλου και όχι του ιδίου στις οικογενειακές φωτογραφίες των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ επίσης ενόχλησε τον Ερντογάν.
Ο Νταβούτογλου κατηγορήθηκε επίσης από το περιβάλλον του Ερντογάν ότι επί εποχής του άνοιξε το υπουργείο Εξωτερικών στους οπαδούς του τάγματος του Γκιουλέν. Όταν το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ συνεργαζόταν με την άλλη μεγάλη συνιστώσα του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα, αφού και οι δύο εξυπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό. Όταν όμως συγκρούστηκαν, η ενασχόληση του Ερντογάν κατά του τάγματος «Χιζμέτ» του Γκιουλέν εξελίχθηκε σε εμμονή.
Τελευταίο, όχι όμως και έσχατο: Τα εγκώμια περί μετριοπάθειας του Νταβούτογλου που ακούστηκαν και γράφτηκαν σε δυτικά μέσα ενημέρωσης με αφορμή την αποχώρησή του από την κεντρική πολιτική σκηνή στερούνται οιασδήποτε βάσης. Στο εσωτερικό, ο απερχόμενος πλέον πρωθυπουργός ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την επιβολή σιδηράς πυγμής, ενώ όσον αφορά στο εξωτερικό ήταν ο εμπνευστής της θεωρίας του «Στρατηγικού Βάθους», ευαγγελίου του νεο-οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού που ασπάστηκε και ο ίδιος ο Ερντογάν, με ό,τι αυτό σήμαινε για τις σχέσεις της Τουρκίας με τον αραβικό κόσμο, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τα Βαλκάνια και την Ελλάδα.
