offstage

Αυτή η Ελλάδα δεν χωράει στην τηλεόρασή της. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο Γιάννης Μπεχράκης, ο Αλκης Κωνσταντινίδης, ο Αλέξανδρος Αβραμίδης είναι τα πρόσωπα με τα οποία δεν θα ασχοληθούν οι εκπομπές, δεν θα προβάλουν τα δελτία, δεν θα τιμήσουν τα αφιερώματα. Είναι αυτοί οι Ελληνες οι οποίοι επέλεξαν να περπατήσουν σε άλλα μονοπάτια από αυτά που περπατούν οι εγχώριες ανθυποσταρούμπες. Ελαμψαν και λάμπουν με το έργο και το ταλέντο τους, διαπρέπουν και ξεχωρίζουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, θεωρούνται πολύτιμοι από εταιρείες και φορείς του εξωτερικού. Αυτοί οι Ελληνες δεν θα βγουν σε πρωινάδικα και μεσημεριανά, δεν θα καθίσουν στις πολυθρόνες των τοκ σόου, δεν θα βγουν σε παράθυρα να σχολιάσουν ό,τι κινείται. Αυτούς τους Ελληνες δεν μπορεί να τους πλησιάσει η τηλεόραση, δεν μπορούν να τους «αγγίξουν» οι τηλεστάρ.

Είναι αυτό το σπουδαίο, το χαρισματικό, το μοναδικό που διαθέτει ο Ελληνας έτσι όπως τον ξέρουμε στην πορεία της Ιστορίας, της δημιουργίας και όχι της τηλεθέασης. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, μαζί με τους συνεργάτες του με τους οποίους συνδημιούργησαν την εντυπωσιακή τελετή έναρξης των Ευρωπαϊκών Αγώνων του Μπακού με τίτλο «Origins» το καλοκαίρι του 2015, είναι υποψήφιος για βραβείο ΕΜΜΥ.

Ο Γιάννης Μπεχράκης και η ομάδα του στο Reuters απέσπασαν το μεγάλο βραβείο Pulitzer για το 2016. Ο ίδιος αμέσως μετά την ανακοίνωση του βραβείου έγραψε τα παρακάτω στην προσωπική σελίδα του στο Facebook: «Το να παίρνεις ένα Πούλιτζερ από μόνο του είναι μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση της δουλειάς σου. Το να το μοιράζεσαι με δυο, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, μαθητές σου, Αλκη Κωνσταντινίδη και Αλέξανδρε Αβραμίδη, έχει αξία πέρα από κάθε αναγνώριση. Μεγάλο ευχαριστώ στους συνεργάτες μου για την αφοσίωση και σκληρή δουλειά».

Κοινός παρονομαστής τους, εκτός από το απέραντο ταλέντο τους, η αναφορά τους στους συνεργάτες τους. Η βαθιά εκτίμηση και αναγνώριση της ομαδικής δουλειάς τους, η ταπεινοφροσύνη τους και η αποχή από τη μετριότητα και τη σπατάλη.

Δεν την έχουν ανάγκη την τηλεόραση αυτοί οι Ελληνες, τουλάχιστον σε αυτή τη μορφή που έχει σήμερα. Μία τηλεόραση που συνειδητά περιφρονεί τον πολιτισμό, την Τέχνη, οτιδήποτε αφορά το πνεύμα και την παιδεία. Μια τηλεόραση που αναλώνεται σε ακκισμούς και ανοησία τα οποία ξορκίζει με γελοία επιχειρήματα για τάχα μου ψυχαγωγία και διασκέδαση. Μια τηλεόραση που θεωρεί ότι πετυχαίνει τον στόχο της όταν κάνει νούμερα γιατί κάποιος έβρισε ή εξευτέλισε ή αυτοεξευτελίστηκε on camera. Μια τηλεόραση που έχει σημαία της το σκυλάδικο της κακιάς ώρας, ούτε καν το αυθεντικό.

Αυτή την πλευρά της Ελλάδας, την πλευρά του ταλέντου και της σπουδαιότητας, αν μπορούσε να κατακτήσει η τηλεόραση όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά και σίγουρα πολύ πιο στέρεα. Δεν είναι όμως.