Τούτες τις ημέρες συμπληρώνονται έξι χρόνια από την επισημοποίηση της μεγάλης οικονομικής κρίσης με την αποδοχή, υπό το βάρος της επαπειλούμενης πτώχευσης, του πρώτου Μνημονίου και με το περιβόητο διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο.
Εκτοτε τα μνημόνια διαδέχονταν το ένα το άλλο, συνοδευόμενα από πλήθος ανεπαρκών, αναποτελεσματικών και ανεφάρμοστων στις περισσότερες των περιπτώσεων μέτρων.
Αισίως είμαστε στο τρίτο Μνημόνιο και κατά τα φαινόμενα οδεύουμε προς το τέταρτο, με τη χώρα ασταθή και απόλυτα εξαρτημένη από την καλοσύνη των ξένων. Στο διάστημα των έξι αυτών ετών η ελληνική οικονομία έχασε την όποια ικμάδα της καταγράφοντας μόνο ζημιές, ματαιώσεις και καταρρεύσεις. Και μαζί της η ελληνική κοινωνία υπέφερε χάνοντας εισοδήματα, θέσεις εργασίας και ευκαιρίες προόδου και προκοπής.
Σημαντικά τμήματά της δεν αντελήφθησαν ή καλύτερα δεν θέλησαν να αντιληφθούν ότι η εποχή της δανεικής ευμάρειας τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα και παρέμειναν εγκλωβισμένα σε κύκλο συνωμοσιακών προσεγγίσεων, ατελείωτων ψευδαισθήσεων και ανεκπλήρωτων προσδοκιών.
Αντιστοίχως το πολιτικό μας σύστημα κλονίστηκε συθέμελα επειδή δεν μπόρεσε να συμφιλιωθεί με την ιδέα της χρεοκοπίας και την ανάγκη να υπερασπίσει με συνέπεια ριζοσπαστικές πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης της οικονομίας.
Παραδομένες οι πολιτικές δυνάμεις σε κύκλο λαϊκισμού και πελατειακών σχέσεων δεν άντεξαν να σηκώσουν και να υπερασπίσουν με πίστη και συνέπεια το βάρος μιας καθαρής επιλογής για τη χώρα και τους πολίτες της.
Στην παρούσα περίοδο η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα δείχνει κατώτερη των περιστάσεων. Διστάζει, δεν αποφασίζει, ροκανίζοντας διαρκώς χρόνο και δυνάμεις. Καταδυναστεύεται ακριβώς από το βάρος του πολιτικού κόστους, γι’ αυτό στρεψοδικεί και σχεδιάζει διχαστικούς αντιπερισπασμούς με σκοπό να καλύψει την πολύμηνη αναποφασιστικότητα και τη διαρκή ταλάντευσή της.
Αδυνατεί ο κ. Τσίπρας να ελέγξει τις πολλές δυνάμεις του κόμματός του και αναζητεί διέξοδο και κάλυψη σε μια ατελέσφορη και απολύτως προβληματική, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στη διάρκεια των τελευταίων έξι ετών, πολιτική διαπραγμάτευση.
Το επόμενο διάστημα ως το Πάσχα είναι κρίσιμο. Αν διαρκέσουν η ταλάντευση και η αναποφασιστικότητα, αν δεν κλείσει η αξιολόγηση εγκαίρως, οι συνθήκες διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές θα χειροτερεύσουν και ταυτόχρονα θα αναβιώσουν τα δυστυχή σενάρια του περσινού καλοκαιριού.
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξουν καν διαθέσιμοι διαμεσολαβητές. Τα μηνύματα έχουν σταλεί, τα γνωρίζουν τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση.
Η Ελλάδα, αν δεν βρει πεδίο συνεννόησης με εταίρους και δανειστές, θα αφεθεί στην κυριολεξία στην τύχη της. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θέση της στον κόσμο.
Ο Πρωθυπουργός οφείλει να αντιληφθεί ότι φέρει ιστορικό βάρος και πως υποχρέωσή του είναι να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να σταθεροποιήσει την οικονομία και τη χώρα. Αλλιώς η ευθύνη θα είναι όλη δική του για όσα τραγικά συμβούν στην Ελλάδα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ