Επειτα από τόσες και τόσες περιπέτειες, οι Ελληνες μπορούν πλέον να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από το μέγα βάρος της πολύχρονης κρίσης.
Τα δοκίμασαν όλα οι εκλογείς, κινήθηκαν με ευκολία από το ένα άκρο πολιτικής στο άλλο, μα προκοπή δεν είδαν.
Υποσχέσεις ξεχάστηκαν, ελπίδες μαράθηκαν, ηρωικές διαπραγματεύσεις απεδείχθησαν άκαρπες και άγονες, τα πάντα στη διαδρομή των τελευταίων έξι ετών διαψεύστηκαν, καταλήγοντας κάθε φορά σε ένα μνημόνιο.
Αισίως φθάνουμε στο τέταρτο!
Η «περήφανη» και «ηρωικότερη» όλων, κατά τις διηγήσεις ορισμένων αφελών, διαπραγμάτευση, αυτή του κ. Τσίπρα, για να φέρει υποτυπώδες αποτέλεσμα θα πρέπει να αποδεχθεί μνημόνιο προαπαιτούμενων υποχρεώσεων με το «απεχθές» και «ανεπιθύμητο» Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο παρεμπιπτόντως η κυβέρνησή μας διαλαλούσε ότι θα εκδιώξει οσονούπω!
Κακά τα ψέματα, η ελληνική πολιτική τάξη απέτυχε παταγωδώς στη διαχείριση της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Εχουμε σημειώσει πολλές φορές ότι ο Κώστας Καραμανλής προτίμησε να διαφύγει διά των εκλογών μόλις διαπίστωσε το βάθος και την ένταση του προβλήματος.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εμφανή ελλείμματα κατανόησης της κρίσης και χάθηκε στον κύκλο των υποσχέσεών του.
Ο Αντώνης Σαμαράς παρασύρθηκε από την επιθυμία του πρώτα να κερδίσει και ακολούθως να διατηρήσει την εξουσία.
Και ο κ. Τσίπρας πνίγηκε στην κυριολεξία στον κύκλο των ιδεοληψιών και των μύθων που η Αριστερά είχε κατασκευάσει για την οικονομία και τον κόσμο στην προσπάθειά της να επικρατήσει.
Οταν ήλθε πραγματικά αντιμέτωπος με την κρίση, έχασε τα αβγά και τα καλάθια.
Τα δραματικά γεγονότα του περυσινού πρώτου εξαμήνου είναι σε όλους γνωστά, όπως και οι βαρύτατες συνέπειες που βίωσε ο ελληνικός λαός.
Το δυστύχημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας, καθοδηγούμενος από τους ίδιους ατελείς μύθους και τα ελλείμματα προπαρασκευής και δράσης, έχασε και τη δεύτερη μεγάλη ευκαιρία που είχε μετά τις νικηφόρες εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου.
Τότε που όλη η Ευρώπη περίμενε να κάνει το άλμα εξόδου από την κρίση, επέλεξε πάλι πολιτική κωλυσιεργίας και καθυστερήσεων, για να παλεύει ξανά σήμερα, στο παρά πέντε, για μια αβέβαιη και επισφαλή συμφωνία.
Οι πολίτες ωστόσο γνωρίζουν ότι στον παρόντα κόσμο δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς γενναία προσαρμογή, ικανή να ξαναβάλει την Ελλάδα στον κύκλο των αξιόπιστων και χρηματοδοτήσιμων χωρών.
Οι Ελληνες ξέρουν πια ότι χωρίς μακρά προσπάθεια η Ελλάδα θα δυστυχήσει κι άλλο, θα χάσει και θα χαθεί.
Γι’ αυτό και προτιμούν να ιδιωτεύουν δρώντας ατομικά, παρά να κάθονται με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας διάσωση από μαθητευόμενους μάγους και αυτόκλητους σωτήρες.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
