Η κυβέρνηση διά του κ. Τσίπρα υπέγραψε προχθές μετά βαΐων και κλάδων την παραχώρηση του ΟΛΠ στην Cosco. Απουσίαζε βεβαίως ο κ. Δρίτσας – σιγά μην παραιτηθεί… –, αλλά τι να κάνουμε, δεν χωνεύονται εύκολα από όλους τους συριζαίους οι επιτόπιες κυβιστήσεις. Σιγά το νέο, θα πει κάποιος. Ούτε η πρώτη φορά είναι ούτε η τελευταία που ο κ. Τσίπρας γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του υποσχέσεις, εξαγγελίες και αδιαπραγμάτευτες τακτικές.

Η άλλη ηρωική μάχη που δόθηκε με το ΔΝΤ τις προηγούμενες ημέρες κατέληξε και αυτή σε άτακτη υποχώρηση. Με τις σημαίες ψηλά και τα όπλα – των υποκλοπών… – παρά πόδα, γιατί η Αριστερά, ως γνωστόν, έχει μια μεγάλη παράδοση σε χαμένες μάχες που πρέπει να τη συντηρεί. Με την αγαστή συνεργασία του Προέδρου της Δημοκρατίας, που ως νεοπροσήλυτος στα αντικαπιταλιστικά ιδεώδη, υπερθεμάτισε κατά του επάρατου νεοφιλελεύθερου Ταμείου… Τώρα περιμένουμε τον λογαριασμό που θα διαμορφώσουν ερήμην μας ΔΝΤ και Ευρωπαίοι, για να δούμε πόσο θα πληρώσουμε τις αντιστασιακές δάφνες Τσίπρα και λοιπών συγγενών.

Το ερώτημα όλων είναι πού αποβλέπει, πού ελπίζει με αυτή την αντιφατική, λαϊκίστικη τακτική ο Πρωθυπουργός. Να καταγγέλλει τη μία μέρα και την επομένη να υπόσχεται γη και ύδωρ στην αγαπημένη πλέον κυρία Μέρκελ. Οποιαδήποτε απόπειρα λογικής ερμηνείας σκοντάφτει στη νεφελώδη συριζαίικη αντίληψη της πραγματικότητας. Με βάση την οποία όλα επιτρέπονται, αρκεί να υπηρετούν τον στόχο της παραμονής στην εξουσία.

Ο μοναδικός ορατός στόχος είναι να κερδίσουν όσο χρόνο μπορούν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πολιτικών παλινωδιών τους. Η οικονομία καταρρέει, οι επιχειρήσεις ασφυκτιούν, οι πολίτες αδυνατούν όλο και περισσότερο να καλύψουν στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους, αλλά ο κ. Παππάς πανηγυρίζει γιατί λέει θα πάρουν μόνο 5,5 δισ. νέα μέτρα.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι, καθώς κατέρρευσαν πλέον οι αντιμνημονιακές ψευδαισθήσεις που είχαν δημιουργήσει ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του, διογκώνεται ένα κύμα υπόκωφης οργής και αγανάκτησης, που δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά πουθενά. Αυτές οι ματαιωμένες προσδοκίες που συναντιούνται σήμερα με τη γενική απαξία της πολιτικής, τις θεωρίες συνωμοσίας και ολοκληρωτικές αντιλήψεις συνιστούν ένα επικίνδυνο αμάλγαμα που δεν ξέρει κανείς πού μπορεί να οδηγήσει. Και εδώ αρχίζει η ευθύνη και της αντιπολίτευσης, που πρέπει κάποια στιγμή να απαντήσει πειστικά για την ικανότητά της να διαχειριστεί την κρίση…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ