Προτού καν στεγνώσει το μελάνι τής ούτως ή άλλως μάλλον φιλολογικής αξίας συμφωνίας των 28 χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το Προσφυγικό, τα νέα τρομοκρατικά χτυπήματα στις Βρυξέλλες σχεδόν την αχρήστεψαν. Αλλωστε η ίδια είχε αυτοαχρηστευθεί καθώς προβλέπει π.χ. ως εθελοντική την αποδοχή προσφύγων για μετεγκατάσταση στις χώρες-μέλη. Η απάντηση έχει ήδη δοθεί με ρητή άρνηση αποδοχής προσφύγων και κλείσιμο συνόρων που άφησαν την Ελλάδα ουσιαστικά εκτός ΕΕ. Tα ευρωπαϊκά σύνορα από τις ακτές του Αιγαίου μεταφέρθηκαν de facto στα βόρεια σύνορά μας με πρόθυμους συνεργάτες Σκόπια και Αλβανία. Ετσι η χώρα μας καταδικάστηκε πια να εξελιχθεί σε αποθήκη προσφύγων, οι οποίοι συνεχίζουν να συρρέουν καθώς η σαστισμένη ιδεοληπτική και ανίκανη κυβέρνησή μας δεν διανοείται τουλάχιστον το αυτονόητο: μια επίσημη έντονη και προς κάθε κατεύθυνση ανακοίνωση που να ξεκαθαρίζει ότι δεν μπορεί να δεχθεί άλλους πρόσφυγες και μετανάστες και ότι κλείνει και αυτή τα σύνορά της λόγω διοικητικής αδυναμίας διαχείρισης, έλλειψης αναγκαίου προσωπικού και οικονομικής χρεοκοπίας. Απόδειξη η φρίκη Ειδωμένης και Πειραιά.
Το ευχάριστο είναι ότι επιτέλους πολύ δειλά και με κίνδυνο να λιντσαριστούν από τους αρχαγγέλους της πολυπολιτισμικότητας κάποιοι τολμούν πια να παραδεχθούν ότι έχουμε πόλεμο με τη μουσουλμανική τρομοκρατία και ότι αυτή είναι θρησκευτική. Και αυτό ναι μεν δεν καθιστά όλους τους μουσουλμάνους τρομοκράτες, όμως όλοι οι τρομοκράτες είναι μουσουλμάνοι και καταφανώς έχουν τη θρησκευτική αλληλεγγύη των σουνιτών μουσουλμάνων. Αυτό επιμελώς αποσιωπάται ίσως επειδή η Αμερική «απαγορεύει» έστω και σχετική νύξη λόγω δεσμών και συμφερόντων με την ιερή έδρα των φανατικών σουνιτών (ουαχαμπιτών και σαλαφιστών), τη Σαουδική Αραβία.
Το ακαταμάχητο όπλο της ισλαμικής τρομοκρατίας, όπως ασταμάτητα τονίζουμε, είναι ότι οι στρατευμένοι σ’ αυτήν προσφέρουν ευχαρίστως τη ζωή τους προκειμένου να σκοτώσουν απίστους. «Θεωρώ ότι το να σκοτώσεις στο όνομα του Αλλάχ και να πεθάνεις ως μάρτυρας είναι φυσιολογικές πράξεις για τη θρησκεία μου» δήλωσε μια νεαρή τζιχαντίστρια. «Αγαπώ τον θάνατο όπως εσείς αγαπάτε τη ζωή» λέει μια άλλη. «Η ζωή εδώ στην Ευρώπη είναι μια φυλακή για τους πιστούς. Η θρησκεία μάς υπόσχεται μια καλύτερη ζωή μετά θάνατον» διατρανώνει μια τρίτη («Τα Νέα», 25/3).
Και όπως διαπιστώνει ο μη πολεμοχαρής μαροκινός διανοούμενος Ταχάρ Μπεν Τζελούν: «Το Ισλαμικό Κράτος μιλώντας για εκδίκηση και θάνατο λέει στα παιδιά που στρατολογεί: «Δεν βρήκατε νόημα στη ζωή σας; Το Ισλαμικό Κράτος σάς προτείνει να δώσετε νόημα στον θάνατό σας πολεμώντας στον δρόμο του Θεού που οδηγεί στον Παράδεισο». Και εκείνα πείθονται ότι είναι καλύτερα να πεθάνουν από το να ζουν σε χώρες που είναι εχθρικές προς την πίστη τους». Προσέξτε: αυτό που προέχει γι’ αυτούς ή αυτές είναι να πεθάνουν για την πίστη τους σκοτώνοντας απίστους και όχι να σκοτώνουν έστω και αν έτσι διακινδυνεύουν τη ζωή τους. Καίριο συνεπώς το ερώτημα: Πώς αμύνεσαι σε έναν θρησκευτικό πόλεμο; Και ποιοι από τους μουσουλμάνους είναι τρομοκράτες; Και γιατί αποκρύπτεται ότι ο κύριος στόχος είναι οι χριστιανοί;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
