Το επταήμερο του Διόδωρου

Επιτέλους, γινόμαστε όπως μας ξέραμε: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητάει εκλογές και ο Πρωθυπουργός τού απαντά ότι θα εξαντλήσει την τετραετία. Νομίζω ότι από την εποχή του Σαμαρά είχε να γίνει αυτό, πάει ενάμισης χρόνος. Μάλλον δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στην ελληνική ιστορία αυτό, να έχει περάσει τόσος καιρός και να μην έχει ζητήσει εκλογές η αξιωματική αντιπολίτευση.

Αλλά όχι ακριβώς όπως μας ξέραμε: μου φαίνεται πως για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο δημιουργείται μόνιμο στρώμα φτωχών, ημερολόγιό μου. Δεν λέω πως είναι ίδια με τη φτώχεια που είχαμε παλιά, τότε που θρηνολογούσε ο Καζαντζίδης για αυτούς που έφευγαν αμέτρητοι από την κατεστραμμένη χώρα για «τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές», για τον Καναδά και την Αυστραλία.

Εχει συσσωρευθεί πλούτος από τότε: τα χωριά ξαναχτίστηκαν, οι πόλεις επεκτάθηκαν, γέμισαν οι δρόμοι αυτοκίνητα, τα σπίτια έπιπλα και ηλεκτρικές/ηλεκτρονικές συσκευές. Γέμισαν παραλίες και βουνά «δεύτερες κατοικίες» –αυθαίρετες βέβαια, αλλά το έχουμε ξεχάσει πια αυτό· μόνο το όνομα που «είναι η ψυχή μας» δεν ξεχνάμε με τίποτα.

Τώρα η χώρα είναι ξανά κατεστραμμένη από τον εξαετή λυσσασμένο κομματικό αγώνα. Η νέα γενιά θα πουλήσει τις δεύτερες κατοικίες που έχτισαν παππούδες και γονείς για να μπορέσει να κρατήσει την αναγκαία πρώτη. Η διψήφια ανεργία θα είναι ενδημική για χρόνια πολλά –μπορεί και για δεκαετίες αν πετύχει το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να εξαφανίσει την ιδιωτική οικονομία.

Αυτή λοιπόν είναι η νέα μας κανονικότητα: όσοι παίρνουν πάνω από 1.500 ευρώ τον μήνα θα δακτυλοδεικτούνται ως «εχθροί του λαού», οι άνεργοι θα ζουν με βοηθήματα και με μερίδιο της σύνταξης των γονέων και παππούδων, όσο ζουν αυτοί –συν/πλην 50.000 πρόσφυγες που θα ζουν και αυτοί με βοηθήματα, δεν κάνουν διαφορά. Οι αντιπολιτεύσεις θα ζητούν εκλογές, οι κυβερνήσεις θα υπόσχονται ότι θα εξαντλήσουν την τετραετία αλλά όποτε τις βολεύει θα στήνουν κάλπες.

Από τη συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αυτό που μου έμεινε, ημερολόγιό μου, είναι η ζήλια: ζηλεύω αυτούς που δουλεύουν στα «Νέα» και στο «Βήμα». Αυτοί οι τύποι εκεί είναι μέσα σε όλα, ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις με τα πρωτοσέλιδά τους.

Εγώ δεν είμαι άπληστος να είμαι πρωτοσέλιδος, να με μετράνε με τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς: λίγες γραμμές στις μέσα σελίδες να έγραφα, να είμαι τουλάχιστον ίσος με βουλευτή.

Υποθέτω ότι ο εκ Συρίας δήμαρχός μας Ναμπίλ Μοράντ ενδιαφέρθηκε να φέρει εκεί τους συμπατριώτες του –λαμπρή ιδέα να χρησιμεύσει σε κάτι το όμορφο μικρό τουριστικό χωριό που χτίστηκε πριν από 20 χρόνια από τη Μυρσίνη και τα Λιόσια Αττικής και κάποια στιγμή ερήμωσε γιατί το κράτος είπε πως το οικόπεδο είναι δικό του και όχι της Κοινότητας Μυρσίνης –έτσι μου φαίνεται.

Εκεί κοντά είναι παμπάλαιο ξωκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Αγια-Σωτήρω το λέμε εμείς. Μακάρι η ονομασία του να είναι οιωνός για τις οικογένειες που βρήκαν καταφύγιο εκεί, ημερολόγιό μου.