Το επταήμερο του Διόδωρου

Από την Ανατολή οι πόλεμοι φέρνουν πρόσφυγες· από τον Νότο όστριες και σιρόκοι φέρνουν και αδειάζουν τόνους λάσπης σε όλη την Ελλάδα –ακόμη και στην Ειδομένη. Ο ορίζοντας στον Βορά είναι κλειστός, από τη Δύση ακούγονται ήχοι που μοιάζουν με μπουμπουνητά –αλλά είναι εκρήξεις βομβών και κραυγές πόνου.

Δεν ξεκίνησε καλά η φετινή άνοιξη, ημερολόγιό μου. Οι Βρυξέλλες πλήρωσαν ακριβά την παράνοια κάποιων που θέλησαν να συνεχίσουν το έργο των σφαγέων του Παρισιού –και βρήκε αμέσως την ευκαιρία η πρωθυπουργός της Πολωνίας να ανακοινώσει πως δεν θα δεχθεί τους (λίγους άλλωστε: 7.000) πρόσφυγες που προορίζονταν για τη χώρα της.

Η απάντηση ήρθε από τον σοφό Γιούνκερ: οι δράστες των τρομοκρατικών επιθέσεων «δίνουν την εντύπωση μόνο ότι έρχονται από αλλού, ενώ είναι από εδώ. Πέρασαν από τα σχολεία μας και έλαβαν ενεργά μέρος στην κοινωνική μας ζωή» είπε.

Οπως ακριβώς πέρασαν από τα σχολεία μας και ζούσαν ανάμεσά μας ο παρανοϊκός νορβηγός ακροδεξιός Μπρέιβικ και ο καταθλιπτικός γερμανός πιλότος Λούμπιτζ που δολοφόνησαν εκατοντάδες, πολύ περισσότερους από τους ισλαμιστές τρομοκράτες του Παρισιού και των Βρυξελλών.

Οταν κάποιος αποφασίσει να σκοτώσει και να σκοτωθεί, πρακτικά τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει –εκτός και αν γίνουμε οι μισοί χωροφύλακες να προσέχουμε τους άλλους μισούς. Ακόμα και έτσι όμως, ποιος εγγυάται ότι ο χωροφύλακας δεν είναι μανιακός;

Πολύ περισσότεροι είναι όμως αυτοί που θέλουν να νικήσουν, να κατακτήσουν, να ταπεινώσουν τον άλλον –να τον εξοντώσουν, χωρίς βέβαια να σκοτωθούν οι ίδιοι. Είναι ένας στους δέκα, ένας στους εκατό; Ησαν περισσότεροι τον μεσαίωνα από όσοι σήμερα; Είναι περισσότεροι μεταξύ των μουσουλμάνων, των χριστιανών, των ινδουιστών, των αθέων; Τους συναντάς συχνότερα μεταξύ των Ελλήνων, των Τούρκων, των Πολωνών ή των Αμερικανών;

Δεν ξέρω, ημερολόγιό μου, και μου φαίνεται πως κανείς δεν ξέρει. Γιατί οι δικοί μας που θέλουν να νικήσουν θα διακηρύξουν «οι απέναντι είναι δολοφόνοι, άπιστοι, κακοί» –είναι εχθροί, πρέπει να τους νικήσουμε για να μη νικηθούμε, να τους σφάξουμε προτού μας σφάξουν. Λένε και άλλα βέβαια: για το έθνος, τη δόξα, την πίστη, την τιμή, τις αξίες, τον βασιλιά, τον ανώτερο πολιτισμό μας –ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Αντίστοιχα λένε και οι απέναντι που θέλουν να μας νικήσουν.

Φόβος και απληστία

Ή ακόμη λένε για τους απέναντι «φέρνουν αρρώστιες, τύφο, ηπατίτιδα, πανούκλα». Φορούν μαντίλα στις παρελάσεις –θα βάλουν και μπούργκα. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μία: να βάλουν ακόμη κοντύτερες φούστες οι «δικές μας». Ή και μπικίνι –και να δούμε ποιος θα κερδίσει. Αλλά επειδή ούτε οι «δικοί/ές μας» αντέχουν τα μπικίνι στις παρελάσεις, το ευτυχές αποτέλεσμα θα είναι να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις, να γίνονται χοροί και πανηγύρια στις εθνικές γιορτές –ο καθένας σε αυτά φοράει ό,τι θέλει.

–Αθλιος πασιφισμός, αφελής κοσμοπολιτισμός! Οι απέναντι είναι ζωσμένοι μαχαίρια, δεν τους βλέπεις;

Τους βλέπω, Μπούφε μου. Για τούτο δεν λέω ότι πρέπει να καταργηθούν οι στρατοί, οι αστυνομίες, τα σύνορα. Αλλο όμως να αισθάνεσαι ασφαλής και να απολαμβάνεις τα αγαθά του πολιτισμού σου και άλλο να λες «για να είμαι ασφαλής πρέπει να εξοντώσω όλους τους δυνητικούς εχθρούς» –δεν μπορείς άλλωστε: αυτή η λογική δημιουργεί νέους εχθρούς, δεν θα τα βγάλεις πέρα.

Για τούτο δεν αρκεί να λέμε «ο φόβος, το θρησκευτικό μίσος και ο ρατσισμός δεν πρέπει να νικήσουν την Ευρώπη», όπως έπραξε ο Αλέξης Τσίπρας. Το «δεν πρέπει» είναι ευχή –αλλά αυτός είναι πρωθυπουργός, όχι παπάς: πώς ενισχύει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών ώστε να μη φοβούνται; Γιατί το κομματικό μίσος που καλλιεργεί χρόνια τώρα –που το λένε «ταξικό» οι πιο σοφιστικέ από τους υπουργούς του –είναι ανεκτό; Επειδή τον βοήθησε να νικήσει; Γιατί ήταν πάντα κατά του ελέγχου των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών; Επειδή θα τις φορτώνονταν άλλοι;

Το να στερηθεί ο υπουργός Αμυνας αυτά τα προνόμια χάριν των προσφύγων θα ήταν σαν να ζητούσαμε να πάρουν από τους βουλευτές τους συνοδούς αστυνομικούς και να τους πάνε στα τμήματα, να κάνουν τις περίφημες περιπολίες στις γειτονιές που όλες οι κυβερνήσεις υπόσχονται και καμιά δεν τις πραγματοποιεί –επιτρέπονται τέτοια πράγματα; Προέχει να έχουν κέτερινγκ και ορντινάντσες οι εκλεκτοί και όχι ασφάλεια οι πολίτες ή φαγητό οι πρόσφυγες.

Θα ήταν σαν να ζητούσαμε να προσληφθούν ξανά σεκιούριτι στο μετρό –αλλά η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί στους άπληστους «δεν πληρώνω» πως θα τα καταργήσει.

–Και επιπλέον, πώς θα είχαν δικαιολογία να κηρύξουν απεργία οι συνδικαλιστές;

Σωστός ο Μπούφος μου! Πέμπτη κηρύχθηκε απεργία για να ταλαιπωρηθεί όλη η Αθήνα και έγινε τετραήμερη η αργία της 25ης Μαρτίου για τους μετρικούς. Αλλά όταν το σπίρτο ο Σπίρτζης αποφάσισε να ακυρώσει τα συμβόλαια των εταιρειών σεκιούριτι, γιατί οι συνδικαλιστές δεν είπαν λέξη;