Είναι ο περιοδεύων θίασος της εποχής μας. Ο κακός θίασος, ο οποίος αποτελείται από κάθε καρυδιάς καρύδι το οποίο άμα τη εμφανίσει του θεωρεί δε ότι έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα. Αν και ο αρχικός σκοπός του πάνελ ήταν να μπορούν να ακούγονται πολλές και διαφορετικές γνώμες, να ανταλλάσσονται πληροφορίες, να υπάρχει ένας πλουραλισμός τέλος πάντων, εν τούτοις στην ελληνική τηλεόραση το πάνελ έγινε συνώνυμο της ντεκαντάνς και η δυσάρεστη επιβεβαίωση της πολιτικής αρένας.
Σε κάθε ενημερωτική εκπομπή η οποία επιμένει σε αυτή τη δομή, και η οποία είναι πλέον ξεπερασμένη, δεν χρειάζεται να περιμένεις περισσότερο από τρία λεπτά για να δεις και κυρίως να ακούσεις καβγάδες. Υπάρχουν δύο κατηγορίες καλεσμένων: οι γνωστοί θιασώτες της φασαρίας και οι εντελώς άγνωστοι οι οποίοι κουβαλιούνται στα πλατό για να γεμίζουν οι θέσεις και να κατοχυρώνεται και το άλλοθι της πολυφωνίας. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Σε όλες τις περιπτώσεις οι προσκεκλημένοι προέρχονται από κάθε χώρο, ακόμη και στυλίστες. Πρωταρχικός στόχος, να ειπωθούν διάφορες ευφάνταστες ατάκες οι οποίες εν συνεχεία θα αναπαραχθούν από τα sites και τις άλλες εκπομπές μέχρι να προκύψουν οι επόμενες. Ακολούθως επιχειρείται ο εντυπωσιασμός της κοινής γνώμης μέσα από επιθέσεις οι οποίες δεν αρμόζουν ούτε σε πολιτικούς ούτε σε δημοσιογράφους, αλλά δυστυχώς μεγάλη μερίδα του τηλεοπτικού κοινού έχει εθιστεί να βαφτίζει «παλικαριές». Η κοινή λογική όλο αυτό απλώς το αποκαλεί λαϊκισμό και πολιτικό «κουτσαβακισμό». Είναι τέτοια δε η αλλοτρίωση της αίσθησης του πολιτικού λόγου που οι περισσότεροι εμφανίζονται αδιάβαστοι, μη ενημερωμένοι αλλά πρόθυμοι να συζητήσουν για τα πάντα. Κάπως έτσι προκύπτουν οι γκάφες, κάπως έτσι λέγονται αστοχίες τις οποίες μετά τα κόμματα τρέχουν να μαζέψουν, κάπως έτσι θεωρείται απαραίτητο πρόσωπο των τηλεοπτικών πάνελ ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μιχελογιαννάκης, ο οποίος ακροβατεί μεταξύ φαιδρού και μεταφυσικού.
Οι πολιτικές καριέρες πλέον χτίζονται στα πάνελ, τα οποία αρχίζουν από νωρίς το πρωί και ολοκληρώνονται μετά τα μεσάνυχτα. Αν και απουσιάζει παντελώς η ουσία του πολιτικού λόγου, υπάρχει μεγάλο ποσοστό πολιτών το οποίο έχει πεισθεί εδώ και χρόνια ότι κάπως έτσι χαράσσεται πολιτική. Φτάσαμε δυστυχώς στο σημείο να θεωρούμε πως μέσα από τα πάνελ θα ληφθούν οι αποφάσεις. Τα κατάλοιπα ενός παρηκμασμένου τηλεοπτικού πολιτισμού επιμένουν να πιστεύουν πως μπορούν ακόμη να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνία και στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Συνένοχοι σε αυτό και πολλοί συνάδελφοι, οι οποίοι απλώς στρώνουν το χαλί για να πατήσουν οι διάφοροι πανελίστες της συμφοράς.
Φαντάζομαι ότι όλο αυτό που συμβαίνει παρουσία τους ουδέποτε τόλμησαν να το δουν στη συνέχεια όπως θα κοίταζαν τον καθρέφτη τους. Αν και ίσως αυτή θα ήταν η μόνη ελπίδα που θα οδηγούσε στη λύτρωση του τηλεοπτικού πολιτισμού μας. Εστω και μέσω αυτοτιμωρίας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ