Τα γεγονότα της Ειδομένης, αποδεικνύουν ότι είμαστε κράτος υπό κατάρρευση. Ανεξαρτήτως του ποιος οργάνωσε την άτακτη φυγή των προσφύγων, το σκηνικό που παρακολούθησε όλος ο κόσμος φανερώνει την ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου αντίδρασης και την πλήρη αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης. Ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο, ότι αυτή η κατάσταση χάους, με την παντελή απουσία του κράτους θα οδηγούσε κάποια στιγμή σε ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες ατραπούς. Κι όμως η κυβέρνηση, συνειδητά όπως φαίνεται επέλεξε, να επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα σκηνικό εκτός ορίων, αποβλέποντας προφανώς να το χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης.

Για να αποδειχθεί για μια φορά ακόμα, ότι αυτή η επιπόλαιη αντιμετώπιση, καταλήγει ως συνήθως σε βάρος μας. Με οριστικά κλειστά τα σύνορα, με την περιβόητη και πολλαπλά αμφισβητούμενη πλέον καταρχήν συμφωνία με την Τουρκία να καρκινοβατεί, η κυβέρνηση φαίνεται να παγιδεύεται όλο και περισσότερο, αντιδρώντας σπασμωδικά και καθυστερημένα, χωρίς σχέδιο και με αμφισβητούμενες συμμαχίες. Αν ναυαγήσει η συμφωνία των ευρωπαίων με την Τουρκία, θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα παγιδευμένο κύμα προσφύγων, αν προχωρήσει πάλι μπορεί να βρεθεί, όπως προειδοποίησε ο Κ.Σημίτης μπροστά σε οδυνηρές παραχωρήσεις στα εθνικά θέματα.
Με ανοιχτό και με πολλά προβλήματα διαχείρισης το θέμα της αξιολόγησης, με το προσφυγικό να συνθλίβεται από τις διογκούμενες εσωτερικές αντιδράσεις της Ευρώπης, με τις ακροδεξιές και εθνικιστικές φωνές να αυξάνονται όλο και περισσότερο, η Ελλάδα πορεύεται χωρίς πυξίδα, χωρίς συνεκτική πολιτική, χωρίς καν ενιαίο εσωτερικό μέτωπο. Η πολιτική της κυβέρνησης εξαντλείται σε επικοινωνιακά εσωτερικά παιγνίδια ,που πολύ γρήγορα καταρρέουν, κάτω από το βάρος της σκληρής πραγματικότητας.

Συσκέψεις επί συσκέψεων το Μέγαρο Μαξίμου,αλλά ουσιαστικό αποτέλεσμα μηδέν. Η κυβέρνηση τρέχει μονίμως πίσω από τις εξελίξεις, αδυνατεί να χαράξει μια σταθερή γραμμή πλεύσης, ενώ η μια κρίση διαδέχεται την άλλη. Είναι προφανές πλέον, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους, ότι ο κ.Τσίπρας και η κυβέρνηση του αδυνατούν να διαχειριστούν τα δυο μεγάλα προβλήματα, προσφυγικό και αξιολόγηση, από τα οποία κρίνεται και πάλι το μέλλον της χώρας.

Για αυτό καταφεύγουν στην πόλωση και τα ρητορικά φληναφήματα, τύπου Μπαλτά, ελπίζοντας ότι θα ξεγελάσουν για μια φορά ακόμα την κοινωνία. Μόνο που ούτε η χώρα, ούτε η οικονομία, ούτε οι πολίτες αντέχουν άλλα πολιτικά παιγνίδια χωρίς αντίκρισμα κι άλλες ψεύτικες ελπίδες που καταλήγουν σε προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες…

ΤΟ ΒΗΜΑ