Τι ωραία που θα ήταν αν η κυβέρνηση υιοθετούσε το τουρκικό δόγμα για το Προσφυγικό. Το τουρκικό δόγμα είναι απλό και αποτελεσματικό τόσο σε διπλωματικά θέματα όσο και σε προσωπικές προστριβές. Συνοψίζεται στο εξής μότο: «Λέω ναι, ναι, ναι και κάνω τελικά ό,τι με βολεύει».
Τι προτείνουν οι Γερμανοί για τις ανθρώπινες ροές; «Ναι» θα πούμε. Τι θέλει το ΝΑΤΟ, τι προτείνει η Frontex; «Ναι» θα πούμε. Κατόπιν θα δράσουμε όπως μας συμφέρει, θα λέμε «ναι» και θα έχουμε αυξανόμενες απαιτήσεις. Είναι προφανές ότι η Ευρώπη της υποκρισίας προσπαθεί να εγκλωβίσει τους πρόσφυγες στην ελληνική επικράτεια. Προηγήθηκαν, βεβαίως, οι δηλώσεις με τις ανοιχτές αγκάλες, περί ανθρωπιάς, συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα ορθώνονταν φράχτες παντού. Η υπάκουη, αφελής Ελλάδα καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες και φορτώνεται μερίδιο της ανθρωπιστικής κρίσης που δεν της αναλογεί. Υιοθετώντας το δόγμα «λέω ναι, ναι, ναι» η Ελλάδα θα έβρισκε νέες διεξόδους για τους πρόσφυγες, οι οποίοι δεν έχουν καμία όρεξη να εγκατασταθούν στην Ψωροκώσταινα.
Πρώτο βήμα: Χαλαρώνει το τείχος του Εβρου. Υπάρχουν ακροαριστερές ομάδες που προθυμοποιούνται να ρίξουν τα συρματοπλέγματα. Ας μην παρεμποδιστούν. Να πέσει το τείχος και οι πρόσφυγες να διοχετευτούν ανενόχλητοι προς τη Βουλγαρία. Τα βόρεια σύνορα διαθέτουν υπέροχους φαρδείς χωματόδρομους σε ποικιλία δασών. Οχι ένα πέρασμα, αλλά τουλάχιστον είκοσι προσφέρονται για μετακίνηση. Δεν χρειάζεται να περιμένουν τα πλήθη στην Ειδομένη εφόσον οι γεωγραφικές επιλογές είναι περισσότερες. Υπάρχει πάντα και η επιλογή της Αλβανίας, της περιφρονημένης. Και βουνά διαθέτει και θάλασσα προς την Ευρώπη.
Δεύτερο βήμα: Παράλυση των hotspots και κανένας έλεγχος στους διερχομένους. Ας πάνε οι πρόσφυγες στην Πάτρα να πάρουν το πλοίο της γραμμής, ας πάνε στα αεροδρόμια να ταξιδέψουν σαν άνθρωποι. Ανεμπόδιστα. Κάπου εδώ διατυπώνεται ζήτημα περί ευθύνης της πλοιοκτήτριας εταιρείας ή της αερογραμμής. Αν επιτρέψουν την επιβίβαση ατόμου που δεν έχει ταξιδιωτικά έγγραφα αναλαμβάνουν το κόστος για την επιστροφή στο αρχικό σημείο. Αυτό αναιρείται ίσως από τη Συνθήκη της Γενεύης, αλλά ποια από όλες τις συνθήκες θα εφαρμοστεί σε κατάσταση χάους; Αν όλες οι δομές, δημόσιες και ιδιωτικές, διευκολύνουν τη μετάβαση στην Κεντρική Ευρώπη, η πίεση θα οδηγήσει σε νέες διαπραγματεύσεις από άλλη βάση. Γεμάτα λιμάνια, γεμάτα αεροδρόμια, άρα μετατόπιση του προβλήματος.
Τρίτο βήμα: Παροχή ελληνικής υπηκοότητας. Παρελκυστική τακτική ώστε να είναι σαφής η πρόθεση της ελληνικής πλευράς να απεγκλωβίσει τους πρόσφυγες. Κάθε χώρα έχει τα δικά της κριτήρια πολιτογράφησης, οπότε θα ήταν υπέροχο αν εμφανίζονταν οικογένειες προσφύγων σε ευρωπαϊκές πόλεις κρατώντας ελληνικά διαβατήρια. Δεν χρειάζεται να στηθεί βιομηχανία έκδοσης διαβατηρίων (που θα εμπνεύσουν παραμάγαζα με πλαστά έγγραφα). Αρκούν ορισμένες δεκάδες ελληνοποιήσεις που θα υποστηριχτούν με δακρύβρεχτα επιχειρήματα περί ανθρωπιστικής κρίσης ώστε να γίνει κατανοητό στους εταίρους ότι η Ελλάδα δεν προτίθεται να κρατήσει στην επικράτειά της μισό εκατομμύριο κατατρεγμένους.
Αυτές οι ενέργειες πρέπει να συνοδεύονται από εγγυήσεις πειθαρχίας και δηλώσεις συνεργασίας. Οπως κάνουν οι Τούρκοι, που λένε «ναι, ναι, ναι» στα hotspots, αλλά δεν ξεκινούν τη λειτουργία τους. Οπως κάνουν οι Τούρκοι, που ζητούν κονδύλια για τη φροντίδα προσφύγων ενώ στην πραγματικότητα υποστηρίζουν το μπίζνες πλαν των δουλεμπόρων. Ταυτόχρονα, όσο διευκολύνεται η διέλευση των προσφύγων ώστε να πάνε σε άλλη χώρα, θα πρέπει η ελληνική πλευρά να αυξάνει τις απαιτήσεις. Να ζητεί επιδοτήσεις, να ζητεί ανθρώπους για τη φύλαξη των συνόρων, να παραγγέλνει μηχανήματα καταγραφής. Να ζητεί, να απαιτεί και να θίγεται όταν της καταλογίζουν αδράνεια. Η υπακοή στις οδηγίες έως τώρα δεν μας βγήκε σε καλό.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Φεβρουαρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
