Το επταήμερο του Διόδωρου

Και εκεί που νομίζαμε πως τη γλιτώσαμε, να που βρισκόμαστε όχι απλώς εκτός ευρωζώνης αλλά εκτός Ευρώπης. Δεν το περίμενα: ήλπιζα τις τελευταίες ημέρες πως όλα όσα ακούγαμε για εμπλοκή του ΝΑΤΟ, για συμφωνία με την Τουρκία, για hotspots, για τις αποφάσεις της Ενωσης και τη γενναία γερμανική πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες –ήλπιζα πως όλα αυτά είχαν λύσει το πρόβλημα.

Προφανώς, είχα υποτιμήσει, ημερολόγιό μου, την ικανότητα της κυβέρνησης Τσίπρα να ξεφεύγει από τα πρακτικά προβλήματα μετατρέποντάς τα σε ιδεολογικά, δηλαδή σε πολιτικά, δηλαδή σε προβλήματα συσχετισμού δυνάμεων.

Ο κόσμος για την κυβέρνηση δεν υπάρχει καθαυτός, υπάρχει ως σκηνικό για να γίνονται μάχες ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στους εχθρούς του. Το «Προσφυγικό» δεν ήταν θέμα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με πρακτικά μέτρα, όπως η φύλαξη των συνόρων και η οργάνωση υποδομών υποδοχής· ήταν ευκαιρία να αποδειχθεί πως η Ευρώπη είναι «σκοτεινή ήπειρος» –ενώ η υπό τη διακυβέρνησή της Ελλάδα εκπροσωπεί το «φως».

Ετσι θα δικαιωνόταν και για όσα καταστροφικά έκανε πέρυσι, θα επιβεβαιωνόταν πως για όλα ευθύνονται τα «δαιμονικά νεοφιλελεύθερα κέντρα».

Βέβαια, η συμπεριφορά των ευρωπαϊκών κρατών μοιάζει με το δικό μας ανελικό-χρυσαυγίτικο «όποιος θέλει τους μετανάστες να τους πάρει σπίτι του» –και ορισμένων κυβερνήσεων, τέτοια ακριβώς είναι. Ομως, είμαστε εμείς οι ανθρωπιστές έτοιμοι να τους δεχθούμε; Δεν μου φαίνεται –απλώς οι κουτοπόνηροι που μας κυβερνούν ξέρουν πως δεν θα μείνουν στη χώρα μας ούτε οι πιο απελπισμένοι. Λιάζονται, παίρνουν δυνάμεις και αναχωρούν για τις βόρειες ανήλιαγες χώρες. Αλλά η κουτοπονηριά δεν έπιασε, η τζάμπα γενναιοδωρία δεν πέρασε –και βρισκόμαστε τώρα εδώ που βρισκόμαστε. Απομονωμένοι, να αντιμετωπίσουμε αυτό που πραγματικά και όχι συνθηματολογικά θα αποτελέσει ανθρωπιστική κρίση.

Η κυβέρνηση φέρθηκε όπως οι αλληλέγγυοι στην απεργία πείνας των μεταναστών στην Υπατία, τέτοιες ημέρες πέντε ακριβώς χρόνια: δεν τους ενδιέφερε να λυθεί το πρόβλημα των μεταναστών αλλά να αποδείξουν πως η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν ρατσιστική και απάνθρωπη. Η αριστερά κυβερνητική πλευρά το ίδιο έκανε με τους πρόσφυγες –η Δεξιά του Παναγιώτη Καμμένου τους ήθελε σαν όπλο: ο στρατάρχης θα πλημμύριζε την Ευρώπη με τζιχαντιστές, αν δεν υποχωρούσε στις απαιτήσεις Τσίπρα – Βαρουφάκη.

Πολιτικοί που το μόνο που ξέρουν είναι να μάχονται σε συνδικαλιστικά όργανα και να οργανώνουν εσωκομματικές ίντριγκες πώς είναι δυνατόν να διαχειριστούν το κράτος; Ακόμη και τώρα «πολιτική λύση» αναζητεί ο Δημήτρης Βίτσας –έχουν τον δυστυχή Γιάννη Μουζάλα να τα κάνει όλα, είναι ο μόνος που δεν θέλει να εκμεταλλευθεί το πρόβλημα αλλά να το λύσει.

Ούτε στο Αφγανιστάν ούτε στο Ιράκ ούτε στη Λιβύη ή στη Σομαλία παλιότερα ή στις διάφορες αφρικανικές και λατινοαμερικανικές μπανανίες επέβαλαν οι στρατιωτικές επεμβάσεις την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ούτε καν ο μέγας στρατηλάτης Βαρουφάκης κατάφερε να επιβάλει τις δημοκρατικές και φιλολαϊκές οικονομικές θεωρίες του στην Ευρώπη –ακόμα και αν υποθέταμε πως η ελληνική τακτική δεν είναι κουτοπόνηρη και η χώρα μας κατοικείται από αφιλοκερδείς πονόψυχους αγγέλους, πώς θα τους επιβάλουμε να δεχθούν ανεξέλεγκτες ροές προσφύγων και μεταναστών;

Ητοι, η πρόεδρος του ανώτατου δικαστηρίου έστειλε μετά το δημοψήφισμα επιστολή σε ξένους συναδέλφους της για να δικαιολογήσει τις κομματικές επιλογές της κυβέρνησης που τη διόρισε –και, επιπλέον, αντί να προσεύχεται να ξεχαστεί αυτή η θλιβερή στιγμή, μηνύει μετά επτά μήνες καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου που την κατέκρινε.

Εχουν ξαναγίνει σε δημοκρατική ευνομούμενη χώρα τέτοια πράγματα, τέτοιες επιστολές και μηνύσεις από την «κορυφή της Δικαιοσύνης»; Για την Ελλάδα δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο και ας μην είναι τόσο δημοκρατική και ευνομούμενη –πόσα «πρώτη φορά» μπορούμε να αντέξουμε;

Τα ίδια ακριβώς αντίκρισα και τώρα –δεν χρειαζόμαστε πρόσφυγες για να καταστρέψουμε τη χώρα, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας με τρακτέρ ή/και αδιαφορία για καθετί δημόσιο. Και το υπόλοιπο Πεδίο Αρεως δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση, ρημαγμένα τα πάντα. Ούτε οι μετανάστες φταίνε ούτε οι πρόσφυγες. Φταίνε οι περιφερειάρχες που το διαχειρίζονται δεκαετίες τώρα: η Φώφη Γεννηματά, ο Γιάννης Σγουρός, η Ρένα Δούρου.

Κάποια αναπηρία θα μας μείνει λοιπόν από όσα ζούμε αυτή την εποχή –καθόλου δεν μας έκαναν δυνατότερους τα όσα έκανε το δίδυμο Τσίπρας – Βαρουφάκης και οι διαπρεπείς υποστηρικτές του το 2015. Απλώς, δεν σκοτωθήκαμε.

Ας ελπίσουμε πως θα τα καταφέρουμε και φέτος, ημερολόγιό μου· πως ο αποκλεισμός μας θα είναι προσωρινός. Μετά, βλέπουμε.