offstage

Να κάνουμε θόρυβο, να ακουστούμε, να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον μέχρι να μη μείνει κάτι που θα μπορεί να μας φέρει αντίρρηση, κανείς που θα διαφωνήσει με την άποψή μας.

Να καταθέσουμε άποψη. Αποψη για όλα. Και για αυτά που ξέρουμε και για αυτά που δεν ξέρουμε, για τους φίλους μας αλλά και για ανθρώπους που δεν συναντήσαμε ποτέ στη ζωή μας.

Να απαντήσουμε σε όλα, να ρωτήσουμε για τα πάντα, να ποστάρουμε όσο αναπνέουμε. Να μαζέψουμε likes, να μετρήσουμε φίλους και ακολούθους, να φτιάξουμε λεζάντες και να ποζάρουμε στον φακό. Να ενημερώσουμε για κάθε μας βήμα, για κάθε μέρος που επισκεφθήκαμε, για κάθε άνθρωπο που συναντήσαμε, για κάθε παράσταση που είδαμε, για κάθε φαγητό που φάγαμε.

Εμείς. Πρώτο πληθυντικό. Γιατί κανείς δεν εξαιρείται. Ούτε κι εμείς. Αντε, ελάχιστοι, κι αυτοί δυσεύρετοι ή ένα βήμα πριν κατρακυλήσουν στον γκρεμό των κοινωνικών δικτύων. Στη λαίλαπα του ποσταρίσματος.

Ολη μας η αγωνία για το Facebook και για το Τwitter. Από τη ζωή που γεννιέται ως τον θάνατο. Κανιβαλισμός και για αυτούς που έρχονται και εν αγνοία τους σχολιάζονται και για αυτούς που φεύγουν. Το σύγχρονο σκύλεμα των νεκρών γίνεται πλέον από τα κοινωνικά δίκτυα. Εδώ μεταφέρθηκε ο πόλεμος, εδώ γίνονται οι πιο σκληρές μάχες μέχρι τελικής πτώσεως.

Μικρός ή μεγάλος καλλιτέχνης, σπουδαίος ή ασήμαντος επαγγελματίας, όμορφος ή άσχημος, όλοι θα γίνουν βορά στους «χρήστες». Αλίμονο στο λάθος, αλίμονο στη λάθος στιγμή. Δεν υπάρχει έλεος ούτε συγχώρεση. Μόνο διαπόμπευση, διασυρμός, διαδικτυακή σταύρωση, εξευτελισμός.

Πώς γίναμε έτσι και γιατί; Φτάσαμε να επιτρέπουμε να γίνονται δημοψηφίσματα για το αν πρέπει ο Λάκης Λαζόπουλος να απολυθεί από τον Alpha. Ψηφίζουμε, επειδή διαφωνούμε και κριτικάρουμε αρνητικά, να φύγει ένας άνθρωπος από τη δουλειά του; Ποιος δίνει αυτό το δικαίωμα και ποιος το παίρνει και αποφασίζει;

Βρίζουμε χυδαία και διασύρουμε ανθρώπους με απερίγραπτους χαρακτηρισμούς μόνο και μόνο επειδή μας έκατσε στραβά η γνώμη τους. Εκθέτουμε ζωές και οικογένειες, βάζουμε σε κίνδυνο ανθρώπους απειλώντας τους με το πληκτρολόγιο.

Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας και ακόμη χειρότερα είναι ο καθρέφτης της νεότερης κοινωνίας αφού οι χρήστες –και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά –δεν είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας αλλά εμείς και τα παιδιά μας. Καθημερινά πενθούμε όποιον πεθάνει με απερίγραπτη δραματικότητα που παραπέμπει σε συγγένεια πρώτου βαθμού και με την ίδια ένταση και υπερβολή, είτε πρόκειται για τον Ντέιβιντ Μπάουι είτε για τον Παντελή Παντελίδη είτε για τον Λέμι των Motorhead. Θυμώνουμε και χαιρόμαστε για το ίδιο πράγμα μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο.

Πού οδηγεί αυτή η ανθρωποφαγία; Το τρολ έγινε η σύγχρονη απειλή και η κοινοποίηση του status το σύγχρονο παράσημο. Το πιο ισχυρό απόφθεγμα πια, το «ποστάρω, άρα υπάρχω». Συνάμα και η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση.