offstage

Υπάρχουν πολλοί και συγκεκριμένοι λόγοι για την κακή πορεία του τηλεπαιχνιδιού «Δεν έχω λόγια» του Mega. Εξαιρείται η παρουσία του Γιώργου Καπουτζίδη. Αν δεν ήταν κι αυτός, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα υπήρχε καν λόγος να γραφτεί κάτι. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, το αστείρευτο ταλέντο και την ενέργειά του, το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν έχει καμία ελπίδα σωτηρίας.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που δεν αφορά τον τηλεθεατή, σχεδόν ούτε καν το κοινό που βρίσκεται στο στούντιο. Αν το κλειδί της επιτυχίας ενός τηλεπαιχνιδιού είναι η δυνατότητα που δίνεται στους τηλεθεατές να συμμετέχουν κι αυτοί με τον τρόπο τους, να παίζουν όποτε μπορούν, να μαντεύουν τη σωστή απάντηση, τη σωστή λέξη, τον στίχο παρακάτω, τη λύση του γρίφου, τότε το συγκεκριμένο την έχασε ή μάλλον δεν την είχε ποτέ.

Τι να κάνει κάποιος που το παρακολουθεί όταν απλώς στην οθόνη του εμφανίζονται δύο παίκτες οι οποίοι τραγουδούν όλα τα τραγούδια φαρσί; Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα μπαρ και ξαφνικά να πέφτεις πάνω σε μια παρέα που διασκεδάζει κάνοντας καραόκε. Ή φεύγεις ή ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα το μαρτύριό σου…

Επιπλέον το συγκεκριμένο παιχνίδι ατύχησε ακόμη και σε επίπεδο ρεπερτορίου. Αρχισε με τα γνωστά σκυλάδικα, τα οποία στην πορεία «κουκούλωσε» κάπως με μερικά έντεχνα. Ουσιαστικά πρόκειται για μη γοητευτικό τηλεοπτικό προϊόν το οποίο είναι απορίας άξιον γιατί επελέγη από το κανάλι, και μάλιστα για τη ζώνη του prime time.

Μια δεύτερη αποτυχία στην ψυχαγωγική ζώνη του καναλιού ήταν και η εκπομπή «Τι νέα;». Κι εδώ όπως και στην προηγούμενη περίπτωση το κεντρικό πρόσωπο, εν προκειμένω ο Κώστας Γιαννακίδης, ήταν πολύ καλός και φυσικά η αξία του, το πνεύμα του και το καυστικό χιούμορ του είναι γνωστά και τσεκαρισμένα εδώ και χρόνια. Ε, σε αυτόν τον άνθρωπο δεν βάζεις συμπαρουσιάστρια τον «πολυσουγιά» του καναλιού που λέγεται Δέσποινα Βλεπάκη. Σε πόσα πόστα θα δοκιμαστεί η συγκεκριμένη κυρία άραγε;

Με τη Βλεπάκη δίπλα του ο Γιαννακίδης ένιωσε αμήχανα, δεν μπόρεσε να βρει στήριγμα, δεν έριξε πάσες και δεν πήρε καμία. Τζίφος. Πρόβλημα και στο περιεχόμενο, το οποίο ποτέ και κανείς δεν κατάλαβε ποιο ακριβώς ήταν… Θα μπορούσε η εκπομπή να ονομαστεί «Δύο ξένοι» ή «Πώς να καταστρέψετε μια φιλόδοξη ιδέα με μία κίνηση». Λογικά, αν και όχι επίσημα, η εκπομπή έχει κοπεί από το πρόγραμμα απλώς επειδή δεν υπάρχει σε αυτό…

Και στις δύο περιπτώσεις το πρόβλημα εντοπίζεται πριν από την εκπομπή και όχι μόνο στη διάρκειά της. Πρόκειται για δύο εκπομπές που σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν να μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Για μία ακόμη φορά, όπως και στην περίπτωση του πρωινού μαγκαζίνο το οποίο, αντί να βελτιώνεται, απλώς χειροτερεύει –αλήθεια, το πρόβλημα της εκπομπής ήταν ο Βαγγέλης Χαρισσόπουλος; -, η δυσκολία στησίματος και ευστοχίας δεν αφορά μόνο τους παρουσιαστές αλλά, κυρίως, το ένστικτο και το κριτήριο αυτών που αποφασίζουν.