Στην Συρία, ένα αιώνα μετά την διαμόρφωση του χάρτη της περιοχής, δοκιμάζονται οι νέες περιφερειακές και διεθνείς γεωστρατηγικες ισορροπίες.
Τότε, στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαμε πρωταγωνιστές την ηττημένη και καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία,τον «Μεγάλο Ασθενή» και τις νικήτριες και κυρίαρχες αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης, την Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία.
Οι Αραβικές απελευθερωτικές δυνάμεις και ο Αραβικός εθνικισμός, που πολέμησαν ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μαζί με Γάλλους και Βρετανούς,αποδεχτήκαν την χάραξη των συνόρων και την Γαλλοβρετανικη επικυριαρχία.
Παρ’ ότι οι χώρες, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσα από εξεγέρσεις, διέρρηξαν τις αποικιοκρατικές τους εξαρτήσεις, ουσιαστικά εντάχθηκαν στην ζώνη επιρροής, της Σοβιετικής Ένωσης.
Τα Αραβικά κοσμικά καθεστώτα κατέρρευσαν, κάτω από τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα που δημιούργησαν.
Στους αιματηρούς τοπικούς πολέμους και την επέμβαση του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ,προστέθηκαν οι Δυτικές επεμβάσεις. Το μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα, το 2001 στις ΗΠΑ, ακολούθησε η καθολική Δυτική εισβολή.
Ακλούθησε η «Αραβική Άνοιξη», που είχε αφετηρία την φονταμενταλιστή ισλαμική αφύπνιση και μεμονωμένες δημοκρατικές προσωπικότητες, υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ, που οδήγησε στην πλήρη διάλυση της περιοχής.
Οι εξελίξεις αυτές δημιούργησαν εστίες ανεξέλεγκτης τρομοκρατίας και μεγάλα προσφυγικά κύματα.
Η Συρία,κυρίως λόγω της γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής της θέσης,είναι το πιο μεγάλο θύμα.
Οι πρωταγωνιστές του δράματος, τώρα είναι περισσότεροι, γι’ αυτό και η κρίση μεγαλύτερη.
Επειδή,η παράταση της κρίσης, περιορίζει τα οφέλη των πρωταγωνιστών και αυξάνει τις ζημιές,από την Άνοιξη υπάρχουν πρωτοβουλίες για εξεύρεση, κοινά αποδεκτής λύσης.
Η πρόσφατη ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ, αυτήν ακριβώς την επιλογή αποτυπώνει.
Βέβαια, ο εξάμηνος οδικός χάρτης, που συμφωνήθηκε, είναι δύσκολο να τηρηθεί.
Είναι βέβαιο ότι ΗΠΑ – ΕΕ, ΡΩΣΙΑ και ΙΡΑΝ, έχουν καταλήξει σε συμφωνία, για το πλαίσιο επίλυσης της κρίσης.
Η δύναμη που διαθέτουν, δεν επιτρέπει κανέναν να πιστεύει, ότι θα αποτύχουν.
Παρ ‘όλες,τις μεταξύ τους διαφωνίες και την έλλειψη αξιόπιστων συνομιλητών στο εσωτερικό της Συρίας, δεν φαίνεται να μπορεί να ανατραπεί, το βασικό σενάριο επίλυσης της κρίσης.
Δύο στοιχεία, είναι βέβαιο ότι θα κυριαρχούν στο σχέδιο επίλυσης της κρίσης.
α) Τον ρόλο, των Γάλλων και Βρετανών, θα έχουν οι ΗΠΑ, η ΡΩΣΙΑ και το ΙΡΑΝ.
β) Τα σύνορα στην περιοχή, θα μοιάζουν με τα σημερινά, αλλά δεν θα είναι τα ίδια.
Δύο χώρες, που συμμετείχαν στην δημιουργία της κρίσης και την τροφοδοτούν μέχρι σήμερα, νιώθουν ότι οι εξελίξεις, από την Άνοιξη και μετά δεν τους ευνοούν.
Τουρκία και Σαουδική Αραβία, σύμμαχοι των ΗΠΑ και οι δύο, έχουν καταλάβει ότι το σχέδιο επίλυσης της κρίσης, μπορεί να απειλήσει, ακόμη και την εδαφική τους ακεραιότητα,μελλοντικά.
Σίγουρα δεν οφείλει τα γεωστρατηγικα και γεωοικονομικά τους συμφέροντα.
Η Τουρκία πρώτη, με την κατάρριψη του Ρωσικού Σουχοι και την δημόσια εκτέλεση του Ρώσου πιλότου, από Τουρκoμάνους, προσπάθησε να σταματήσει την προσέγγιση Ρωσίας – ΗΠΑ, αποτυγχάνοντας ουσιαστικά.
Ακολούθησε,η Σαουδική Αραβία, με την εκτέλεση του Σιίτη Ιμάμη, με στόχο να σταματήσει την προσέγγιση ΙΡΑΝ – ΗΠΑ. Είναι βέβαιο ότι δεν θα το πετύχει.
Η χώρα μας και η Κύπρος επηρεάζονται έμμεσα και άμεσα, από τις εξελίξεις.
Η κυβέρνηση Σύριζα, μέχρι το Καλοκαίρι φορτωμένοι στις ιδεοληψίες της κινδύνεψε να κάνει την χώρα μέρος του προβλήματος και μέλος της ομάδας των χαμένων της κρίσης.
Από την επίσκεψη στον ΟΗΕ τον Σεπτέμβρη ο Τσιπρας και μετά από τις επαφές, κυρίως με Αμερικανούς αξιωματούχος, έκανε στροφή και κινείται στην κοινή εθνική στρατηγική της Μεταπολίτευσης.
Είναι πολύ κακό, που δεν έχει γίνει καμία συνάντηση των αρχηγών των δημοκρατικών κομμάτων, όπως και η ανάλογη συνάντηση στο υπουργείο εξωτερικών, για τα κρίσιμα αυτά θέματα.
