Επέμεινε ότι η μείωση στο ΑΕΠ της Ρωσίας – περίπου 3,7% το τελευταίο έτος – έχει προκληθεί κυρίως από την κατακόρυφη πτώση των τιμών του πετρελαίου, αναφέροντας πολύ σύντομα τις δυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν για την προσάρτηση της Κριμαίας. Και ενώ καυχήθηκε ότι η Ρωσία έχει 364 δισεκατομμύρια δολάρια σε αποθεματικά σε ξένο νόμισμα, δεν είπε τίποτα για τον εξοντωτικό πληθωρισμό στο 12,3% ή ότι μεγάλο μέρος των αποθεματικών αυτών έχουν ήδη δεσμευθεί.
Η ετήσια συνέντευξη Τύπου έδωσε επίσης στον Πούτιν την ευκαιρία να παρουσιάσει τη συμμετοχή της Ρωσίας στη Συρία με τρόπο θετικό, και φρόντισε να το πράξει.
Η αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή είναι τόσο ασυνάρτητη, λέει, ώστε δικαιολογείται η ρωσική επέμβαση. Ο Πούτιν είπε επίσης – παρ ‘όλες τις αποδείξεις για το αντίθετο – ότι η παρουσία της Ρωσίας στη Συρία δεν θα επεκταθεί πέρα από την επίλυση της σύγκρουσης. Αλλά η Ρωσία έχει ήδη ναυτικές και αεροπορικές βάσεις στην Ταρτούς και την Λατάκια – προπύργια που ο Πούτιν έχει δεσμευτεί να υπερασπιστεί.
Η προσάρτηση της Κριμαίας και η εισβολή της Ρωσίας στην Ανατολική Ουκρανία δείχνουν ότι ο Πούτιν συγκεντρώνει εδάφη και δεν τα εγκαταλείπει – τουλάχιστον όχι χωρίς να πάρει κάτι σε αντάλλαγμα.
Κάποτε επαίνεσε την Μεγάλη Αικατερίνη ως την αγαπημένη του ηγέτιδα της Ρωσίας. «Εχυσε λιγότερο αίμα, αλλά συγκέντρωσε περισσότερα εδάφη από ό,τι ο Μέγας Πέτρος», είπε. Το 1772, η Αικατερίνη έστειλε πολεμικό πλοίο στη Συρία για να βοηθήσει τους ντόπιους να αναχαιτίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δύο χρόνια αργότερα, η ίδια επέλεξε να εγκαταλείψει την περιοχή, ικανοποιημένη με τις παραχωρήσεις των Οθωμανών στην Κριμαία. Ο Πούτιν φαίνεται να θέλει ένα παρόμοιο αποτέλεσμα.
Ο Πούτιν είναι τόσο σίγουρος ότι κρατάει όλα τα χαρτιά που είπε ότι είναι έτοιμος να «συνεργαστεί με όποιον πρόεδρο ψηφίσει ο αμερικανικός λαός». Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιόν Αμερικανό υποψήφιο θα ήθελε να δει ο Πούτιν στον Λευκό Οίκο. Επαινεί τον Τραμπ σαν «ζωηρό, ταλαντούχο άνθρωπο» και «απόλυτο ηγέτη στον προεκλογικό αγώνα».
Οι δύο άνδρες σίγουρα αξίζουν ο ένας τον άλλον. Και οι δύο είναι άψογοι προπαγανδιστές και θεατρίνοι. Και οι δύο είναι έτοιμοι – ακόμα και πρόθυμοι – να εκφοβίσουν, να δημαγωγήσουν, και να πουν ψέματα για να πάνε μπροστά. Ο Τραμπ έχει χτίσει την εκστρατεία του πάνω στην άγνοια που την παρουσιάζει σαν δύναμη. Το απλοϊκό σύνθημά του – «Να κάνουμε την Αμερική και πάλι μεγάλη!» – θα μπορούσε να έχει βγει από τα χείλη του Πούτιν. Οπως και ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζει την ανικανότητα και την αδυναμία του χαρακτήρα σαν παντοδυναμία και τολμηρή ηγεσία.