Πικρό, πολύ πικρό να κατατάσσεσαι πάντα στην κατηγορία των φερέφωνων της εκάστοτε εξουσίας, πολιτικής ή τηλεοπτικής. Ακόμη πιο πικρό όταν το κάνεις με προπέτασμα καπνού το οποίο βλέπεις μόνο εσύ την ίδια στιγμή που το κοινό σου σε βλέπει «γυμνό». Εσύ όμως επέλεξες να βρίσκεσαι πάντα εν μέσω της ατέρμονης αυτής περιδίνησης προσποιούμενος ότι δεν ισχύει. Και το απολαμβάνεις.

Ομως δεν μπορείς πια να ξεγελάσεις ούτε το κοινό, ούτε τον κοινό νου.
Κι όσο κι αν εχθές απορούσες γιατί η «Ιστορία δεν έχει κανέναν χέρι να μας χαϊδέψει ως λαό, ούτε Αριστερό, ούτε Δεξί», όσο κι αν χρέωσες στους Συριζαίους «φίλους σου» «ότι μας φόρτωσαν με νέα φορτία», τους καταλόγισες ότι έβαλαν «δύο αριστερά πόδια σε ένα δεξί παπούτσι», όσο κι αν κατηγόρησες την Αριστερά ότι «είναι ανίκανη να λύσει τους κόμπους» στο τέλος προδόθηκες.
Υπηρέτησες μια χαρά την αριστερή ιδέα για επιλογή προσώπου στην ηγεσία της Ν.Δ., την ιδέα του λαϊκισμού καθώς έδειξες να ανησυχείς για τις περικοπές συντάξεων – δεν φημίζεσαι για την φιλανθρωπία σου πάντως – και φυσικά κατέληξες στο αγαπημένο σου συμπέρασμα: για όλα αυτά η αντιπολίτευση που δεν διευκολύνει.
Πιο ασφαλές δεν θα ήταν να περιοριστείς στις μεγάλες προσδοκίες σου που ορίζονται μέσα από τα αγαπημένα σου ανέκδοτα; «Η πιο ωραία ηλικία είναι η τρίτη. Οταν φτάσεις τα 80 έχεις δικαίωμα να κλάνεις στο κυριακάτικο τραπέζι και να μην σου λέει κανείς τίποτα».
Αν αυτό το θεωρείς κατάκτηση, μαγκιά σου. Στη ζωή πάντως και στην τηλεόραση με πορδές δεν βάφεις αυγά.