Χωρίς καμιά αμφιβολία, ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει για πολλοστή φορά την πρόταση για συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης, μόνον και μόνον για να θεμελιώσει, καθεστωτικά πλέον, de facto και όχι de jure (στην πράξη και όχι νομοθετικά) μια ιδιότυπη μορφή Ολιγαρχίας, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Άλλωστε, ανάλογο πείραμα, αλλά με εκλογική κυβερνητική συντριβή ήταν και εκείνο του Νικόλα Μαδούρο, στη Βενεζουέλα. Έτσι, ο διάδοχος του ειλικρινέστερου και λαοφιλούς Ουγκό Τσάβες τερματίζει τον αυταρχισμό του.
Αυτά προκύπτουν, αβίαστα, από την προχτεσινή έγκριση του σχεδίου απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος, στην οποία μεταξύ άλλων ορίζεται ότι: Απορρίπτεται η από πολλές πλευρές, ακόμη και από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα, προτεινόμενη συγκρότηση Οικουμενικής Κυβέρνησης, με τα όχι μόνον μη πειστικά, αλλά και παραπλανητικά και γεμάτα υστερόβουλες παγίδες προσχήματα:
– Των «υπαρκτών διαχωριστικών γραμμών» μεταξύ του «νέο – φιλελευθερισμού και των εναλλακτικών λύσεων». Εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ άκρως και βαναύσως νεοφιλελεύθερος στη μνημονιακή του πρακτική, προσπαθεί ν’ αποτινάξει την ρετσινιά της εν τη πράξει αντιλαϊκής φορομπηχτικής συμπεριφοράς του, ενώ παράλληλα υπόσχεται απροσδιόριστες «εναλλακτικές λύσεις».
– Των «αναγκαίων συναινέσεων», αλλά «στη βάση δικού μας (του ΣΥΡΙΖΑ) πολιτικού σχεδίου».Εδώ πλέον μιλάμε για την πιο ύπουλη παγίδα προς τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Παγίδα που γράφει με πελεκημένα στην πέτρα γράμματα το σχέδιο απορρόφησης της Αντιπολίτευσης και σε μια καταφανή προοπτική ενσωμάτωσής της στον μονοκομματικό και στην πράξη ολιγαρχικό ψευδοαριστερό ιστό του ΣΥΡΙΖΑ αυτές και μόνο οι σημαδιακές λέξεις «στη βάση δικού μας πολιτικού σχεδίου» μας παραπέμπουν στην αθεράπευτη τακτική του αντιδημοκρατικού ολοκληρωτισμού και συγκεκριμένα στον εφιαλτικό «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» της σταλινικής περιόδου.
– Του «ταξικού προσήμου».Με ποιο άραγε θράσος γίνεται η χρήση του προσήμου αυτού; Της εξαερωμένης κομμουνιστικής πάλης των τάξεων; Ποια τάξη κοινωνική, σκοπεύει άραγε ν’ ανατρέψει – εν ονόματι του Κομμουνιστικού Μανιφέστου – ο άκρως ταξικός – ολιγαρχικός σημερινός ΣΥΡΙΖΑ: Μήπως τον εαυτό του; Άντε λοιπόν. Αμήν και πότε!…
Αυτά όσον αφορά τις ταχυδακτυλουργίες των αρχηγείων Κουμουνδούρου – Μεγάρου Μαξίμου. Πώς όμως αντιδρά η Αντιπολίτευση; Αν εξαιρέσουμε την ιδεοπολιτική πρακτική της σεκταριστικής εσωστρέφειας του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής, η ΝΔ, ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Συμπαράταξη – ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων και οι αποστασιοποιημένοι από την κυβέρνηση ΑΝΕΛ, μάλλον υπνώττουν ύπνον ομηρικόν…
· Η ΝΔ τυρβάζει στην πιο επικίνδυνη περίοδο στις εσωτερικές της αλεκτορομαχίες.
· Το ΠΑΣΟΚ αναμένει τις αναπάντητες ακόμη προτάσεις του για διεύρυνση της δικής του πολιτικής συμμαχίας με τη σύμπραξη του Ποταμιού.
· Το Ποτάμι, παρά την μέχρι σήμερα προσεκτική του συμπεριφορά, αιωρείται στο άστατο μαγνητικό πεδίο της αναζήτησης συνοδοιπόρων.
· Η Ένωση Κεντρώων περιορίζεται σε φραστικές μόνον απο – δοκιμασίες των Συριζαϊκών παγίδων.
Επομένως, στις πλάτες των δυνάμεων του αστικοδημοκρατικού τόξου, πέφτει η ιστορική ευθύνη της ανασυγκρότησης κομμάτων με αρχές. Και όχι με τον οπορτουνιστικό, άκρως τυχοδιωκτικό χαρακτήρα της κυβερνώσας ψευδοαριστεράς. Οι καιροί ου μενετοί! Παρά τις … κατάρες του κ. Τσίπρα για το σαραντάχρονο παρελθόν, όλες οι υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις έχουν ρίζες, που δεν έχει δικαίωμα κανένας ψευδομεσσίας της διαλυτικής ψευδοαριστεράς να τις ξεπατώσει.
Χρειάζεται μια νέα σαρωτική πορεία ανάλογη της Ενώσεως Κέντρου του 1963 – 1965. Αλλά και στο χώρο της Κεντροδεξιάς υπάρχουν βάσεις για ανάλογες ιστορικές ανασυγκροτήσεις.
Ακόμη και η σύμπραξη Κεντροαριστεράς – Κεντροδεξιάς, βασιζόμενη σε επιτυχημένες συγκυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας και συνευθύνης κατά τα επιτυχημένα ευρωπαϊκά πρότυπα, δεν θα ήταν άσκοπη…
