Στο βιβλίο του «Η τέχνη του πολέμου» (στα γαλλικά, εκδόσεις Hachette) ο πολιτικός διανοητής που επηρέασε την πολιτική σκέψη της Κίνας επί αιώνες, ως και τον Μάο, επανέρχεται συχνά σε μια προσφιλή τακτική του που θεωρεί κλειδί της στρατιωτικής και πολιτικής επικράτησης. Είναι η περίφημη «επιλογή των όπλων». Με άλλα λόγια, να αποφασίζεις ποια μορφή μάχης, τοποθεσία, γραμμή εφοδιασμού και όπλα σου ταιριάζουν καλύτερα και να οδηγείς με ελιγμούς τον αντίπαλο στην επιλογή αυτών ακριβώς των αποφάσεων. Ο Σουν Τζου έχει γίνει εσχάτως πολύ της μόδας στη Δύση. Στελέχη πολυεθνικών εταιρειών πασχίζουν να τον διαβάσουν και να τον εφαρμόσουν σε περιπτώσεις που τους τυχαίνουν ώστε να μπορέσουν να οδηγήσουν τον συνομιλητή τους σε επωφελείς για τα συμφέροντά τους αποφάσεις. Πολιτικά επιτελεία εφαρμόζουν τα διδάγματά του για να κερδίσουν εκλογικές αναμετρήσεις και πολλοί απλοί άνθρωποι τον έχουν διαβάσει απλά και μόνο για να ενισχύσουν τη δυνατότητα να επιτύχουν αυτό που θέλουν από τον/τη σύντροφό τους.
Εντελώς εντυπωσιακό είναι, όταν άρχισε η τραγωδία των τζιχαντιστών (πριν από το πρόσφατο φιάσκο των Αραβικών Ανοίξεων), το στοιχείο της χρησιμοποίησης, συχνά με στελέχη που έχουν προσέλθει από τη Δύση ως χειριστές, τεχνολογιών αιχμής. Πολύ γρήγορα δόθηκε η εντύπωση ότι, εκτός από το εντελώς ακατάλυτο μεσαιωνικό τους πάθος για το Κοράνι, διέθεταν και ένα άλλο συγκριτικό πλεονέκτημα. Οι Δυτικοί είχαν υποστεί μιαν ήττα στο ίδιο το πεδίο της υπεροχής τους, δηλαδή την ηλεκτρονική επικοινωνία, τη συλλογή πληροφοριών και τη δυνατότητα κατάστρωσης προγραμμάτων και σχεδίων.
Δεν νομίζω ότι οι προγραμματιστές των πολιτικών επιτελείων και των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης αντιλήφθηκαν έγκαιρα τον κίνδυνο που προέκυπτε από την εξάπλωση του τζιχαντισμού. Σε μια πρώτη φάση, με χρησιμοποίηση σύγχρονων μέσων επικοινωνίας, κινητά τηλέφωνα, συστήματα ανατίναξης από απόσταση, μετάδοση τηλεοπτικών εικόνων από φρικτές διαδικασίες τιμωρίας αλλοδόξων κ.ο.κ., έμοιαζαν να είναι απόλυτα στα χέρια των ημιπαράφρονων νεαρών στρατιωτών του Ισλάμ. Δεν καταλάβαιναν βέβαια οι ίδιοι επικεφαλής του κινήματός τους ότι εφαρμόζοντας μια τεχνολογία που είχε προέλθει από τη Δύση ακολουθούσαν ακριβώς την παγίδα που είχε περιγράψει χιλιάδες χρόνια πριν ο Σουν Τζου, ότι έμπαιναν δηλαδή έφιπποι σε απόκρημνες χαράδρες όπου μόνο πεζοί είχαν ευχέρεια κίνησης και άλλα παρόμοια.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κατάρριψης του πεπαλαιωμένου ρωσικού Σουχόι από δύο υπερσύγχρονα αεροπλάνα της τουρκικής αεροπορίας που κατά πάσα πιθανότητα έδρασαν εγκληματικά, δηλαδή χωρίς καμία προειδοποίηση. Το Σουχόι παράγεται, κατά κύριο λόγο, στην πόλη Νοβοσιμπίρσκ που για κάποιον λόγο είχα επισκεφθεί. Είδα το υπερσύγχρονο εργοστάσιο, μια πόλη μέσα στην πόλη και μια ολόκληρη συνοικία που ήταν αφιερωμένη στην αεροναυτική έρευνα. Τώρα θα πρέπει τα σύγχρονα Σουχόι, επτά γενεές μεταγενέστερα από αυτό που κατέρριψαν, να αντιμετωπίσουν στους αιθέρες οι τούρκοι πιλότοι. Η πανωλεθρία είναι δεδομένη.
Παράλληλα σε τζαμιά και μορφωτικούς συνδέσμους σε μουσουλμανικά προάστια της Γερμανίας, του Βελγίου και της Γαλλίας είχε εκκολαφθεί το αβγό του τζιχαντισμού. Η Δύση αντιμετώπιζε αυτή την εξέλιξη με τρόπο ανεκτικό. Εν μέρει γιατί είναι χαρακτηριστικό της δημοκρατίας να ανέχεται την ύπαρξη και τη λειτουργία ανθρώπων που δεν σκέφτονται δημοκρατικά. Το κακό συμπληρωνόταν με την επιρροή προοδευτικών κύκλων αιχμής που θεωρούσαν την εγκατάσταση συστημάτων σκέψεων ηθικής και πολιτικής καταπίεσης στο πλαίσιο των κοινωνιών μας ιδιόρρυθμη, γραφική αλλά όχι επικίνδυνη.
Επεπε να αντιδράσουμε νωρίτερα. Βέβαια ο καθένας έχει δικαίωμα να σκέφτεται ό,τι θέλει. Δεν μπορεί να γίνει συζήτηση επ’ αυτού. Η υποχρεωτική όμως αμφίεση των γυναικών με μπούρκα ή μαντίλα και η υποχρεωτική επανάληψη μέσα στους ναούς μιας αναγνωρισμένης μονοθεϊστικής θρησκείας συνθημάτων μίσους προς την πλειοψηφία της κοινωνίας μας είναι ένα βήμα που δεν έπρεπε να γίνει ανεκτό. Η δημοκρατία έχει επίσης, όπως θα καταλάβουν οι φιλοξενούμενοί μας παράγοντες του ισλαμικού νεοφασισμού, ιδιαίτερα βαρύ χέρι. Τα smartphones, τα tablets και άλλα συμπράγκαλα δεν είναι παιχνίδια. Στα χέρια ενός δυτικού κράτους, ακόμη και αν είναι υπό τον έλεγχο φιλελεύθερων θεσμών, μπορούν να αποτελέσουν έναν τρομακτικό μηχανισμό καταπίεσης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
