Σημίτης

Στη λεπτή γραμμή της ιδιωτικής ζωής και του δημόσιου βίου κινείται η αυτοβιογραφία του Κώστα Σημίτη «Δρόμοι ζωής», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις. Πρόκειται, ουσιαστικά, για πολιτικά απομνημονεύματα, που «ρυθμίζονται» όμως από τις εξελίξεις και τις καταστάσεις, βιοτικές, οικογενειακές, συναισθηματικές και άλλες, της ιδιωτικής ζωής. Ο δικηγόρος πατέρας Γιώργος Σημίτης, η μητέρα Φανή Χριστοπούλου, ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος αδελφός Σπύρος, η παιδική και εφηβική ηλικία στον Πειραιά και στην Αθήνα στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, το Πειραματικό, οι σπουδές στο Μάρμπουργκ της Γερμανίας, το Λονδίνο, η γνωριμία με τη Δάφνη Αρκαδίου σε ένα πάρτι, το 1961, ο γάμος τους το 1964, τα δύο κορίτσια τους. Ο Κώστας Σημίτης, που έχει τη φήμη «ψυχρού» ανθρώπου, γράφει με θερμό τρόπο για την ιδιωτική του ζωή, προφανώς όχι για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μιας αυτοβιογραφίας αλλά γιατί πιστεύει ότι ο δημόσιος και ο ιδιωτικός βίος είναι αλληλένδετοι. Το βλέπουμε αυτό καθαρά σε μια παρατήρηση για τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Ο αιφνίδιος κλονισμός των ισορροπιών στο Κίνημα ξεκίνησε από προσωπικά προβλήματα του Ανδρέα, τις δυσκολίες της οικογενειακής του ζωής» γράφει στο κεφάλαιο για τα πρώτα βήματα του ΠαΣοΚ.

Η αυτοβιογραφία του Κώστα Σημίτη είναι μια πρώτης τάξεως μαρτυρία για την πολιτική αλλά και την κοινωνική ζωή της χώρας (ως προς τις συλλογικές νοοτροπίες) από το 1960 έως το τέλος του αιώνα. Σε αυτή τη διάρκεια ο Σημίτης υπήρξε και πρωταγωνιστής: το ΠΑΚ και η Δημοκρατική Αμυνα (απολαυστικές οι σελίδες του Σημίτη-βομβιστή), η ίδρυση του ΠαΣοΚ, η νίκη του 1981, το πρώτο του υπουργικό πόστο ως υπουργού Γεωργίας, η άνοδος και η πτώση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Σημίτης πρωθυπουργός, η πολιτική διαφθορά, η Ευρώπη και το παγκόσμιο περιβάλλον. Ο συγγραφέας μάς δίνει και ορισμένα κλειδιά ερμηνείας της παρούσας κατάστασης. Για παράδειγμα, δεν θεωρεί την οικονομική κρίση αναπόφευκτο προϊόν της Μεταπολίτευσης αλλά αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών μετά το 2004. Θεωρεί ότι είναι παραποίηση των γεγονότων η μετάθεση των ευθυνών γενικά στη Μεταπολίτευση. Παρατηρεί όμως ότι από το 1996 και μετά οι ομάδες που στήριζαν το πελατειακό-συντεχνιακό σύστημα αντιτάσσονταν σε κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια.