Παρακολουθώντας τον Τσάρλι Σιν να αποκαλύπτει στην τηλεόραση ότι είναι φορέας του ιού HIV, είδα να ανοίγεται μπροστά στα μάτια μου η Κόλαση. Μια σκοτεινή καταβόθρα που καταπίνει τις ζωές των ανθρώπων. Kαι την αξιοπρέπειά τους. Κατά την εμφάνιση του διάσημου ηθοποιού ο γιατρός του ήταν δίπλα του για να εξηγήσει στο φιλοθέαμον κοινό ότι η ζωή του πελάτη του δεν κινδυνεύει: ανταποκρίνεται στη θεραπεία του και έχει ακόμη μπροστά του πολλά χρόνια. Για πολλά χρόνια, λοιπόν, θα υφίσταται την κοινωνική κατακραυγή που περιμένει τους ατυχήσαντες, εκείνους που την κακιά την ώρα δεν κατάφεραν να την προσπεράσουν, παρά κόλλησαν εκεί και έκτοτε την περιφέρουν μαζί τους, αιώνια στιγματισμένοι. Θα είναι ο εύκολος στόχος. Οπως εύκολος στόχος ήταν όσο έκρυψε την αρρώστια του: Πολλές από τις ερωτικές συντρόφους του, τις οποίες, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, ενημέρωνε για την κατάστασή του προτού συνευρεθούν, τον εκβίαζαν πως θα αποκάλυπταν τα πάντα στον Τύπο.
Ο Σιν (αφού διαβεβαίωσε, επαναλαμβάνω και θέλω να τον πιστέψω, πως από τότε που διαγνώστηκε έπαιρνε όλες τις προφυλάξεις) αποκάλυψε πως για να τους κλείσει το στόμα ξόδεψε εκατομμύρια δολάρια. Πλήρωσε ακριβά τη δημοσιοποίηση των καταλόγων με τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς που όταν πρωταγωνιστούσε στο «Two and a Ηalf Μen» τον ήθελαν στην αξιοζήλευτη πρώτη θέση, με περισσότερα από 1.200.000 δολάρια ανά επεισόδιο.
Δεν γνωρίζω πόσο εύκολα αποφάσισε να βγει και να αντιμετωπίσει τα απύλωτα στόματα που εδώ και μήνες μιλούσαν για διάσημο ηθοποιό ο οποίος σπέρνει το AIDS στο Χόλιγουντ. Κατάλαβα όμως πως δεν μπορούσε πια να παρακολουθεί σιωπηλός την τελετουργική περιφορά τής κατακερματισμένης υπόληψής του στις λεωφόρους της showbiz, ήταν υποχρεωμένος να μιλήσει για να δώσει τέλος στους εκβιασμούς. Η δημόσια εξομολόγηση της «αμαρτίας» του ήταν μονόδρομος. Ενας μονόδρομος σπαρμένος με γυαλιά από τα σπασμένα μπουκάλια ουίσκι που είχε καταναλώσει κατά τα χρόνια της ασωτίας και τον οποίο καλούνταν να διασχίσει ξυπόλυτος.
Αυτή είναι μια άκρως τραγική διάσταση της «τιμωρίας» του ηθοποιού και εκείνων που μοιράζονται την ίδια μοίρα, αλλά δεν έχουν τα μέσα, τη δυνατότητα, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους όπως εκείνος: αναφέρομαι στα σχόλια που ακούγονται από όλους μας, πως «τα ήθελαν και τα έπαθαν», πως οι ίδιοι ευθύνονται για αυτό που τους έτυχε, πως μετά τη διασκέδαση περνάς από το ταμείο. Ωραία, λοιπόν, ήρθε και για εκείνους η ώρα του ταμείου. Ευθύνονται. Και θα πληρώσουν. Αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα εμάς που προσέξαμε και δεν την πατήσαμε; Μας κάνει εξυπνότερους; Πιο μάγκες; Πιο καλούς ανθρώπους; Πιο αξιόλογους; Πιο ηθικούς;
Ας μη γελιόμαστε, πιο τυχεροί είμαστε που –και επιστρέφω στην περίπτωση Τσάρλι Σιν –δεν μοιραζόμαστε τα ίδια πάθη. Τα δικά μας πάθη απλώς έτυχε να μην είναι θανατηφόρα. Τα δικά του είχαν υψηλό ρίσκο. Επαιξε (αδέξια) και έχασε, έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Δεν έπεσε. Αντί να χαρούμε, παραμένουμε αμείλικτοι κριτές των αδυναμιών του, επαναλαμβάνουμε τα αποτρόπαια «ας πρόσεχε» με την ηδονή που νιώθουν οι σκοταδιστές ιερωμένοι όταν επιβάλλουν ποινές στα απολωλότα πρόβατα του εκκλησιάσματός τους. Τι απομένει; Στο επόμενο στραβοπάτημα (το περιμένουμε!) να τον/τους σπρώξουμε στο κενό και να πανηγυρίζουμε βλέποντάς τους να συντρίβονται. Επιβεβαιώνοντας πως η Κόλαση είναι εδώ, ενορχηστρώνεται από εμάς τους ίδιους, τρέφεται με την απαξίωση, τη σκληρότητα, το μίσος μας. Πως η συμπόνια παραμένει πάντα η αρετή των λίγων. Αυτό θα το καταλάβουμε τη στιγμή που θα φτάσουμε κι εμείς στο χείλος του γκρεμού, είτε με δική μας ευθύνη είτε επειδή προς στιγμήν ατυχήσαμε.
ΥΓ.: Χρειάζεται να το διευκρινίσω; Ο (προκλητικός και όχι συμπαθής) Σιν είναι η αφορμή να καταθέσω μερικές σκέψεις για κάποιους άλλους (διόλου αντιπαθητικούς) «Τσάρλι», που γίνονται καθημερινά αποδέκτες της απαξίωσής μας.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ