Την περασμένη εβδομάδα οι έλληνες πολίτες διαπίστωσαν, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι εκτός από κυβέρνηση στερούνται και αντιπολίτευσης. Ελάχιστοι, ελπίζω, είναι οι μικρόνοες που χάρηκαν για το εκλογικό φιάσκο της Νέας Δημοκρατίας και ό,τι ακολούθησε. Μερικοί θεώρησαν ίσως ότι το παρελθόν τούς δίνει δικαιολογημένα το δικαίωμα να μνησικακούν εναντίον της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, που εκφράζει πάνω-κάτω το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας. Αλλοι, ένθερμοι οπαδοί της εκάστοτε κυβερνήσεως ή ανίατοι νοσταλγοί του κομμουνισμού, είδαν να έρχεται πιο κοντά το όραμα της «λαϊκής δημοκρατίας». Οι περισσότεροι αισθάνθηκαν τον πανικό που αισθάνεται ο επιβάτης αεροπλάνου που διαπιστώνει ότι και οι δύο πιλότοι έχουν πηδήξει χωρίς αλεξίπτωτο και ότι τόση ώρα πετούν με τον αυτόματο. (Δεν είναι δικό μου. Ετσι ξεκινά ανατριχιαστικό θρίλερ αμερικανικής προέλευσης που πρόσφατα είδα.)
Φιάσκα έχουν γίνει πολλά σε εσωτερικές αρχαιρεσίες ελληνικών κομμάτων. Η τετράωρη διακοπή της ψηφοφορίας που θυμήθηκε η κυρία Μπακογιάννη (που, αντίθετα με τον πατέρα της, φαίνεται ότι δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί) δεν είναι λογικό να έχει επηρεάσει το υπέρ του κ. Σαμαρά εκλογικό αποτέλεσμα εκείνης της εποχής. Θα ήταν όμως κακοηθέστατο να αναφερθούμε στις αδυναμίες του αντιπάλου και να ξεχάσουμε τις δικές μας πομπές. Πως, δηλαδή, στα συνέδρια του ΠαΣοΚ εδημιουργείτο γενικευμένο μπαλαμούτι (εκ της τουρκικής παραφθοράς της ελληνικής ονομασίας του ψαριού παλαμίδα) με σκοπό να ανέβουν γνωστά στελέχη, παρακαθήμενοι τότε του Ανδρέα Παπανδρέου, σε καλύτερες θέσεις ανάδειξης στην Κεντρική Επιτροπή από αυτές που τους είχε επιφυλάξει η εκτίμηση των συνέδρων. Στην πορεία του ΠαΣοΚ προς την εξουσία οι λαθροχειρίες σε εσωτερικές διαδικασίες ήταν πλήθος. Βέβαια δεν ήταν λύση η εκ του «λαού» ανάδειξη με ενθουσιώδη συμμετοχή του μοναδικού υποψηφίου ως προέδρου του ΠαΣοΚ.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Μήπως, πέρα από τις ομολογουμένως πολλές αδυναμίες των σημερινών υποψηφίων, υπάρχει κάποια ουσιαστικότερη απαίτηση που αφορά όλες τις παρατάξεις και όλα τα κόμματα; Θα αποτολμήσουμε μια σειρά αξιωματικές διαπιστώσεις που αποτελούν ισάριθμες αφετηρίες προβληματισμών.
–Οι πολίτες δεν θέλουν να ασχοληθούν με τις εσωκομματικές διαδικασίες. Ακόμη και αυτοί που ψηφίζουν τακτικά και παρακολουθούν την πολιτική ζωή θεωρούν ότι οι αποφάσεις όπως η ανάδειξη της ηγεσίας των κομμάτων πρέπει να αφορούν τα μέλη των κομμάτων.
–Οι πολίτες απεχθάνονται τη διαμάχη «προσωπικοτήτων» που δεν έχει ως κίνητρο διαφορές απόψεων και ιδεών αλλά την ατομική φιλοδοξία.
–Οι πολίτες ζητούν έντονα να παρακολουθήσουν τα κόμματα την κοσμογονία που συντελείται την τελευταία πενταετία στο επίπεδο της τεχνολογίας σε ό,τι αφορά τους διεθνείς συσχετισμούς και τις αισθητές πια διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της κοινωνίας μας.
Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως επιβάλλεται όλα τα κόμματα να υιοθετήσουν αυτό που με όλο και πιο έντονο τρόπο προτείνει όλο και μεγαλύτερος αριθμός συζητητών, δηλαδή τη διεξαγωγή, όπως στην Ευρώπη, ιδεολογικών συνεδρίων όπου θα εμφανιστούν και θα ψηφιστούν με απόλυτα απλή αναλογική συγκροτημένες και συνολικές πλατφόρμες διακυβέρνησης της χώρας και συναφείς προτάσεις για τη συγκρότηση συμμαχιών συναινετικής πολυκομματικής διαχείρισης της εξουσίας. Οι κεντρικές επιτροπές και τα άλλα όργανα του κόμματος θα συγκροτούνται αναλογικά από όσους υπογράφουν τις διάφορες προτάσεις και ο επικεφαλής (πρώτος υπογράφων) της πλειοψηφούσας πρότασης θα είναι ο γραμματέας του κόμματος. Ο υποψήφιος πρωθυπουργός θα εκλέγεται από την κοινοβουλευτική ομάδα του πλειοψηφούντος κόμματος, όπως προβλέπει το Σύνταγμα.
Οχι πια λοιπόν κουλουβάχατα και ξεκατινιάσματα σαν αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες στην αξιωματική αντιπολίτευση. Οχι πια πηδήματα χωρίς αλεξίπτωτο των πιλότων από τον θάλαμο διακυβέρνησης του αεροπλάνου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
