Το επταήμερο του Διόδωρου

Εξασκώντας την ομορφιά με την Αθηνά

Βρέχει, βρέχει πολύ, η Κυψέλη έχει γίνει πραγματικό αρχιπέλαγος. Οι κατηφορικές Σπετσών και Κερκύρας έχουν γίνει ορμητικοί πορθμοί, Υδρας, Αιγίνης, Λευκάδος, Ιθάκης, Κεφαλληνίας, Κιμώλου, Ζακύνθου είναι λαγκούνες με τα αυτοκίνητα σαν πριάρια να κολυμπάνε ήρεμα και ακίνητα στο νερό περιμένοντας τους ναυτικούς.

Είναι παρηγοριά να ζεις στο Αρχιπέλαγος της Κυψέλης, ανάμεσα σε τόσους δρόμους με ονόματα νησιών όταν όνειρό σου ήταν, αν όχι να γίνεις ναυτικός, τουλάχιστον να έχεις πλεούμενο, να ανοίγεσαι στη θάλασσα, να έχεις ολούθε σου το υγρό στοιχείο, να βλέπεις πέρα μακριά τις βουνοκορφές και να νιώθεις να φτάνει η ομορφιά ως το μεδούλι. Να, σε τέτοια στιγμή πρέπει να είναι ο Κώστας Σημίτης στη φωτογραφία της αυτοβιογραφίας του που γελάει πλατιά μπροστά από θάλασσα ακόμα πλατύτερη.

Στην καταλληλότερη, για μένα, στιγμή την έγραψε ο Κώστας Σημίτης και την εξέδωσε ο Νίκος Γκιώνης των εκδόσεων Πόλις: εδώ και μερικούς μήνες διαβάζω αυτοβιογραφίες πολιτικών, ημερολόγιό μου. Εδώ που έχουμε φθάσει, που η πολιτική έχει αυτονομηθεί πλήρως από την κοινωνία των πολιτών και τις ανάγκες της και έχει γίνει πολιτική για τους πολιτικούς πρέπει να καταλάβουμε πώς σκέπτονται αυτοί οι άνθρωποι. Εχω διαβάσει ως τώρα Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Σπύρο Μαρκεζίνη, Γιώργο Ράλλη, διαβάζω και τον πρώην βασιλιά σε συνέχειες –είμαι σίγουρος πως ο Κώστας Σημίτης θα αφηγείται εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτούς, ήταν τόσο διαφορετικός. Φαίνεται και από το θαλασσινό εξώφυλλο που διάλεξε για το βιβλίο του.

«Ζηλεύεις, ήθελες να είσαι Σημίτης, στη θέση του Σημίτη, εεε;» σχολίασε ο Μπούφος που πάντα κρυφοκοιτάει πάνω από τον ώμο μου –ώσπου να γίνει ενοχλητικός και να τον διώξω.

«Είσαι εντελώς μπούφος –ήταν δυνατόν ποτέ να θέλω να φορτωθώ τις ευθύνες της εξουσίας; Ο φίλος μου ο Κώστας Γουζέλης θα ήθελα να είμαι που με την μπρατσέρα του «Αθηνά» καπετανεύει σε όλο το Αιγαίο –και, ακόμη, έχει τη σοφή κουκουβάγια της για παρέα, όχι μπούφο όπως εγώ».

«Αν ήσουν πραγματικός μπούφος, όπως εγώ, δεν θα έλεγες πως η εξουσία έχει ευθύνες –τι διαβάζεις αυτοβιογραφίες τους αφού δεν καταλαβαίνεις γρυ από πολιτικούς;» είπε και τον ένιωσα να αποχωρεί· θυμωμένος, προφανώς.

Το βιβλίο «Ωδές για την μπρατσέρα Αθηνά» που απόχτησα πριν από λίγες ημέρες έβγαλαν ξανά στην επιφάνεια το καπετανίσιο απωθημένο μου, αυτό που με έκανε να διαλέξω το κυψελιώτικο αρχιπέλαγος για κατοικία, αφού δεν μπορούσα να είμαι σε νησί, όπως ο Κώστας Γουζέλης που διάλεξε την Πάρο. Εγώ, βέβαια, Ιόνιο θα διάλεγα: Κεφαλλονιά, Λευκάδα, Ιθάκη ή κάποιο από τα νησάκια στα δυτικά τους: Μεγανήσι, Κάλαμο, Καστό, Οξειά –τον Σκορπιό πρόλαβε και τον πήρε ο Ωνάσης.

Και θα έφτιαχνα και εγώ «σκάφη συμιακή με ιστιοπλοΐα junk / –σαν μπρατσέρα με μπανέλες δηλαδή –/ Μεγάλωμα η καρένα να αντέχει στα πρίμα / Λίγο από Colin Archer στα βρεχάμενα». Τα ξύλα θα ήσαν «Ακακίες της Κερκίνης / που κόπηκαν στα βουνά / Αφρικανικό ιρόκο / αφημένο στο Σχιστό / Κυπαρίσσι τραβηγμένο / στον Πύργο της Ηλείας στοιβαγμένο / Και το πεύκο από τη Σάμο / στο φεγγάρι του κομμένο». Και θα έβγαινα στο Αρχιπέλαγος των Εχινάδων –σε πραγματικό αρχιπέλαγος.

Θέλει εξάσκηση η ομορφιά

«Αλλά θα πεθάνεις μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,χωρίς να σχίσεις τη θολή γραμμή των οριζόντων» άκουσα τον Μπούφο, που ξαναγύρισε, να καγχάζει· «Στη στερνή αγωνία σου τη βροχή θε ν’ ακούεις και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπίζει ο δρόμος» συνέχισε απτόητος.

«Σήμερα λοιπόν που βρέχει· αλλά πρέπει να ανοίξω τα χοντρά λογιστικά βιβλία μου πρώτα» –πρέπει ως την Τρίτη να πληρώσω τη ρύθμιση των 100 δόσεων για τα περσινά χρέη στην Εφορία, τη ρύθμιση των 12 δόσεων για τη φετινή δεύτερη δόση του φόρου εισοδήματος, τη ρύθμιση σε 50 δόσεις για τα περσινά χρέη στον ΟΑΕΕ, τη δόση για το δάνειο που πήρα για να τα βγάλω πέρα, τη δεύτερη δόση για τον ΦΠΑ του Οκτωβρίου, τη δόση του ΕΝΦΙΑ, τον ΟΑΕΕ του Νοεμβρίου –και την Τετάρτη θα πρέπει να βάλω σε 12 δόσεις την τρίτη δόση του φετινού φόρου εισοδήματος και να πληρώσω την πρώτη από τις 12. Καραδοκούν μετά ενοίκιο, ΔΕΗ, Cosmote για το κινητό, wind για το σταθερό, εξόφληση χρεών σε συγγενείς και φίλους –στις πιστωτικές κάρτες δεν θα δώσω δεκάρα, δεν φτάνουν τα χρήματα.

Αλλά θα συναντηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί υπό την σκέπη του Προκόπη Παυλόπουλου –που δήλωσε πρόσφατα πως «έχουμε λίγους δημοσίους υπάλληλους»· για τούτο προσέλαβε 200.000 αμέσως μόλις έγινε υπουργός το 2004. Να μην προσληφθούν 500.000 τώρα που έγινε Πρόεδρος, πώς θα το γιορτάσουμε; Αφού θα συνομιλήσουν Τσίπρας, Γεννηματά, Θεοδωράκης και ο άλλος από τη ΝΔ που δεν έμαθα ακόμα το όνομά του, μπορεί από Δευτέρα να είναι καλύτερα. Να βγάλουν φιρμάνι πως ειδικά τον Δεκέμβριο δεν θα πληρώσει κανείς δόσεις, έτσι για να ζήσουμε τις γιορτές σαν άνθρωποι.

Μα γιατί με κάνανε λογιστή οι πολιτικοί; Εγώ καπετάνιος ήθελα να γίνω.

«Δεν κάνεις για καπετάνιος εσύ, δες τι γράφει ο φίλος σου ο Κώστας –ο Γουζέλης, όχι ο Σημίτης: «θέλει εξάσκηση η ομορφιά / αλλιώς την ξεπλένει συνέχεια το νερό σαν νερομπογιά στον τοίχο / Και σβήνει και μπερδεύεσαι και σιχτιρίζεις γιατί θυμάσαι λίγα / θέλει εξάσκηση η ομορφιά» –και εσύ δεν καταλαβαίνεις από ομορφιά, δεν την έχεις εξασκήσει ποτέ σου. Για τούτο σε παράτησε η Ιζαμπώ!» θριαμβολόγησε το τέρας και μου επέστρεψε τις «Ωδές».

Θα τον πνίξω τον Μπούφο μου, θα του δέσω σίδερα στα πόδια και θα τον ρίξω στη θάλασσα. ‘Η θα τον δέσω σε δέντρο του Πεδίου Αρεως να τον ξεσκίσουν τα αδέσποτα –αλλά είπε ο Ολάντ ότι δεν πρέπει να μας κυριεύσει το μίσος, θα τον ακούσω. Είναι και που αν χάσω τον Μπούφο μου και τους καβγάδες, θα αρχίσω πάλι να πολιτικολογώ. Και το έχω σιχαθεί, δεν αντέχω.