Οι ενδυματολογικές προτιμήσεις και ιδιοτροπίες, έχουν πάψει, από πολλές δεκαετίες, ν’ αποτελούν πολιτικό «σήμα κατατεθέν». Μόνον, στην Ελλάδα μας, επιβιώνουν τα ακατανόητα κατάλοιπα της ξεγραβάτωτης προκλητικής πολιτικής παρουσίας, σε επίσημες, γιατί όχι και καθημερινές συνάξεις προσωπικοτήτων, από όλο τον κόσμο.

Εδώ πλέον μιλάμε για μια δήθεν αντικομφορμιστική «ιδιοτροπία», που σηματοδοτεί μια ψευδοδιανοουμενίστικη, κοινώς «κουλτουριάρικη», ψευδοαριστερή κατάμαυρη και έτοιμη να βγάλει τα σπλάχνα της μύγα, μέσα στο ενδυματολογικά ομογενοποιημένο κάτασπρο γάλα, στα διεθνή πολιτικά Fora.

Σύνηθες πλέον το φαινόμενο: Από τις αίθουσες διασκέψεων των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, ίσαμε τον Λευκό Οίκο.

Και πολύ φοβάμαι, ότι τον έχουν πάρει πλέον ομαδικώς … στο μεζέ τον Αλέξη του 15μελούς. Από τον Ματέο Ρέντσι και τον Ζαν Κλοντ Γιουνγκέρ, μέχρι τις παραπολιτικές στήλες του διεθνούς τύπου. Και το χειρότερο: Μέχρι και τον Αχμέτ Νταβούτογλου. Την παμπόνηρη αυτή, δολιχοκέφαλη αλεπού, που δωρίζοντας γραβάτα στον Αλ. Τσίπρα, εμμέσως βγάζει τα απωθημένα του και εναντίον του πολιτικού προϊσταμένου του Ρετζέ Ταγίπ Ερντογάν γιατί όχι και της «πρώτης κυρίας» της Τουρκίας, με το ολομέταξο μουσουλμανικό τσεμπέρι.

Όμως ο Αλέξης δεν έχει να χάσει τίποτε. Στο ήδη παραφουσκωμένο φωτογραφικό του άλμπουμ με προσωπικότητες από τη Μπανανία, μέχρι τις Βερσαλλίες, έχει ήδη προστεθεί ή θα προστεθεί και η μορφή του πρωθυπουργού μας στην … αίθουσα του Σουλτάνου του νεο-οθωμανικού ανακτόρου, με τις κιτς βαμμένες με χρυσομπογιά πολυθρόνες.

Ο άνθρωπος μας είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Αλλά όχι ως ηγέτης υπολογίσιμου ειδικού βάρους.

Θα μου πείτε: Ο ηγέτης και οι παπάδες προσδιορίζονται αντιστοίχως από τους λαιμοδέτες και τα ράσα; Ασφαλώς και όχι. Ούτε και η απόρριψη της γραβάτας εξακοντίζει στα ύψη τις διασημότητες.

Είναι όμως ανοησία πρώτου μεγέθους, ο αντικομφορμισμός των αγραβάτωτων να παρουσιάζεται ως modus vivendi. Ως τρόπος συμπεριφοράς και ζωής. Και μάλιστα σε προσωπικότητες που για λόγους αλληλοσεβασμού τηρούν ευλαβικά και όχι τυπολατρικά ένα κανόνα συμβίωσης, που ήδη από 20 και πλέον χρόνια τον έχουν ασπασθεί οι ίδιοι οι επίγονοι του Μεγάλου Τιμονιέρη της Λαϊκής Κίνας. Του Μάο Τσε Τούνγκ. Αλλά και ο ίδιος ο Ραούλ Κάστρο.

Κοντολογίς: Ούτε ο ίδιος ο γράφων χρησιμοποιεί γραβάτα, μολονότι έχει στην ντουλάπα του δεκάδες γραβάτες από τα φοιτητικά του χρόνια. Μέχρι και σημερινής σχεδίασης και κοπής.

Όταν όμως μετέχει σε εκδηλώσεις, με σεβαστά έστω και άτυπα πρωτόκολλα, γραβατώνεται. Και μάλιστα ανταγωνιστικά.

Και αν λάχει και κληθεί στο βήμα, να μιλήσει, τους τα ψέλνει ενδεδυμένος και δια λαιμοδέτου! Και δεν ποιεί την νύσσαν αγραβάτωτος, όπως πολλοί «αντιρρησίες».

——————————————————-

Υ.Γ.: Για εκείνους που πεισματικά απορρίπτουν τη γραβάτα και καταντούν βλαχοδήμαρχοι με πανάκριβα κοστούμια και κολλαριστά αγραβάτωτα πουκάμισα, θα συνιστούσα:

Να αλλάξουν τα άσπρα με ωραιότατα εμπριμέ πουκάμισα και με ελκυστικά κοντράστ. Εκτός εάν επιμένουν στο καταθλιπτικό μοντέλο του χομεϊνικού Αχμαντινετζάτ. Οπότε: De gustibus non est disputandum. Δηλαδή δεν συντρέχει λόγος έριδος αναφορικά με τα γούστα.