Με την τραγωδία του Παρισιού να συνεχίζει να συγκλονίζει τον κόσμο – «ολόκληρο» το Λονδίνο τραγούδησε χθες τη Μασσαλιώτιδα στο στάδιο Γουέμπλει – οι κίνδυνοι συνεχίζουν να δείχνουν τα δόντια τους: στη Γερμανία ένα άλλο στάδιο εκκενώθηκε λόγω πληροφοριών, από τη Γαλλία, για επικείμενο χτύπημα.
Όμως, ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο κέντρο της Ευρώπης, τα βλέμματα όλων πέφτουν τώρα όλο και περισσότερο στα ανατολικά της σύνορα, στην Ελλάδα, ειδικά μετά την αποκάλυψη ότι η Λέρος ήταν το σημείο από το οποίο ο κτηνώδης φονιάς του Παρισιού πέρασε δυτικά.
Δυστυχώς, άργησαν: έπρεπε να το είχαν πράξει πολύ νωρίτερα, όταν έκαναν ότι δεν έβλεπαν την τραγωδία που ερχόταν, όταν ήταν πασιφανές ότι ανάμεσα στους χιλιάδες δυστυχισμένους πρόσφυγες περνούσαν στο ευρωπαικό έδαφος και φονιάδες σαν αυτόν, με μόνο στόχο να σκοτώσουν.
Εστω και αργά, στις μεγάλες πρωτεύουσες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα έχει εντελώς ιδιαίτερη σημασία, καθώς είναι το πραγματικό, από κάθε άποψη, σύνορο του δυτικού κόσμου.
Ετσι, το κοινό μέτωπο που διαμορφώνεται ανάμεσα στη Γαλλία, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία είναι μια νέα, έστω και ad hoc συμμαχία, από την οποία η Ελλάδα δεν πρέπει να λείψει. Αντιθέτως, πρέπει να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση και την επιτυχία της.
Ασφαλώς η Ελλάδα δεν διαθέτει ούτε στο ελάχιστο τις στρατιωτικές δυνατότητες των τριών αυτών μεγάλων χωρών. Διαθέτει όμως κάτι εξαιρετικά σημαντικό και αναντικατάστατο: τη θέση της στο χάρτη. Θέση που, ειδικά όσο η Τουρκία τηρεί την επαμφοτερίζουσα και, επί της ουσίας, περιπαικτική διπλή της στάση, όλο και θα αυξάνει σε σημασία.
Η οθωμανική πολιτική του «επιτήδειου ουδέτερου» την οποία ακολούθησε, εκτός και από την Υψηλή Πύλη, και το κεμαλικό καθεστώς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σχεδόν τις τελευταίες ημέρες πριν τη λήξη του, οδηγείται σήμερα από τον Ερντογάν σε νέα, πρωτοφανή επίπεδα.
Φυσικά, ακόμα τουλάχιστον, ουδείς θέλει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Στις δυτικές πρωτεύουσες άπαντες γνωρίζουν ότι η Αγκυρα παίζει αυτό το επικίνδυνο και καταστρεπτικό για την Ευρώπη διπλό παιγνίδι. Αλλά κανείς δεν παίρνει το ρίσκο να φέρει την Τουρκία ανοιχτά απέναντί του καθώς όλοι γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτείνει τα προβλήματα αντί να τα επιλύσει.
Γι αυτό είναι και (ένα ακόμα μεγάλο) λάθος του πρωθυπουργού Τσίπρα το γεγονός ότι πηγαίνει στην Τουρκία έχοντας υιοθετήσει ως κύρια θέση του την άποψη (που του είπαν στο τηλέφωνο απ’ έξω λίγο πριν φύγει από την Αθήνα) ότι η επίλυση του προβλήματος περνά μόνον μέσα από τη συνεργασία της Αγκυρας.
Ακόμα κι αν το πιστεύει –και κακώς το πιστεύει-, είναι μεγάλο σφάλμα να το λέει καθώς έτσι αδυνατίζει άμεσα και τη διαπραγματευτική θέση και τις δυνατότητες της Ελλάδας. Οτι κι αν κάνει η Τουρκία, το αληθινό όριο της Δύσης είναι τα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας, ο ελληνικός λαός είναι οι ακρίτες της και έτσι είναι που πρέπει ο πρωθυπουργός της χώρας να την εμφανίζει διεθνώς, ειδικά τώρα που οι αποδείξεις είναι ματωμένα απτές.
Ως τέτοιοι λοιπόν πρέπει να συμπεριφερθούμε. Αν δεν το πράξουμε, ο κίνδυνος είναι τεράστιος γι αυτόν τον τόπο: είναι να βουλιάξει από νέους πληθυσμούς, οι οποίοι όμως σε καμία πλέον περίπτωση δεν θα μπορούν να προωθηθούν δυτικότερα στην Ευρώπη. Κανείς δεν θα τους δέχεται μετά την τραγωδία του Παρισιού.
Η Ελλάδα οφείλει να αντιληφθεί αμέσως αυτήν την πραγματικότητα και να πράξει εκείνα που αυτή επιβάλλει. Αν αυτή η χώρα θέλει να επιζήσει, ένας και μόνον δρόμος υπάρχει: για πολλοστή φορά στην ελληνική ιστορία, να κάνει ότι οι Ακρίτες οφείλουν να κάνουν.
Ειδικά όταν δεν φυλούν απλώς σύνορα, αλλά και την αξιακή ουσία ενός κόσμου, ενός πολιτισμού: του κόσμου της Ελευθερίας – όσης τουλάχιστον έχει υπάρξει έως σήμερα στα πλαίσια ανθρώπινης κοινωνίας.
