Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Χίτλερ περίμενε ως τα μέσα περίπου του 1943 μια κίνηση της ουδέτερης Τουρκίας που θα επηρέαζε σοβαρά τις τύχες του Αξονα, του καθεστώτος του και του ιδίου. Η Τουρκία, βλέπετε, είχε τα δύο πρώτα χρόνια του πολέμου κάνει όλες τις διπλωματικές κινήσεις που θα δημιουργούσαν στο Βερολίνο την αυταπάτη ότι τελικά θα συμπαρατασσόταν.
Παράλληλα όμως η τουρκική κυβέρνηση προωθούσε προς την Παλαιστίνη και το μέτωπο της Μέσης Ανατολής χιλιάδες Αγγλους που είχαν ξεκοπεί στην Ελλάδα από την κεραυνοβόλο προέλαση των γερμανικών μηχανοκινήτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ρεύμα αυτό των φυγάδων προστέθηκαν σιγά-σιγά και έλληνες αξιωματικοί και διωκόμενα στελέχη αντιστασιακών οργανώσεων, ανάμεσά τους και αρκετοί κομμουνιστές.
Ο επιτήδειος ουδέτερος έδειχνε ένα διαφορετικό προφίλ κάθε φορά που επεδίωκε έναν στόχο. Με την ανατολίτικη νοοτροπία που τους χαρακτηρίζει, οι Τούρκοι είχαν προγραμματίσει μια συμπεριφορά δισυπόστατη και αμφιλεγόμενη που στόχο είχε να τους κατατάξει μεταξύ των νικητών, όποια και αν ήταν η έκβαση του πολέμου. Αυτή βεβαίως η γραμμή πλεύσης μεταβαλλόταν στον βαθμό που άλλαζαν και οι συνθήκες και μετά τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ και το Κουρσκ και τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας οι επαφές με τον Αξονα αραίωσαν και η Τουρκία βαθμιαία έπαιρνε θέση για τον μεταπολεμικό αντισοβιετικό ρόλο της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Δυσκολευόμαστε στην Αθήνα να αντιληφθούμε σε ποιον βαθμό συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται οι δύο όψεις της Τουρκίας. Από τη μια οι παραδόσεις μιας ξεπεσμένης αυτοκρατορίας, όπως στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Από την άλλη, ένα ταξικό καθεστώς που κρατάει στο περιθώριο εκατομμύρια θρησκόληπτους αγρότες στα βάθη της Ανατολής. Οπως και να ‘ναι, η ανατολίτικη επιτηδειότητα συνεχίζεται και σήμερα κάθε φορά που η Τουρκία νομίζει ότι έχει τη δυνατότητα να εκβιάσει ή να απειλήσει τους «φίλους και εταίρους».
Από το προσφυγικό ρεύμα η Τουρκία έχει αποκομίσει κολοσσιαία κέρδη. Στη γαλλική τηλεόραση προβλήθηκε μια έρευνα που έδειχνε πώς λειτουργούν τα δίκτυα των διακινητών. Ανάμεσά τους μια κυρία που ήταν επίσης άμισθος πρόξενος της Γαλλίας στη συγκεκριμένη πόλη πουλούσε φουσκωτά σκάφη και εξωλέμβιες μηχανές σε ομάδες που ήθελαν να διαφύγουν στην Ελλάδα κάτω από την επίσημη προεδρική φωτογραφία του κ. Ολάντ (ναι, καλέ, του ιδίου που εθώπευε ακατάπαυστα τους γλουτούς του δικού μας πρωθυπουργού προ ημερών). Εχει περάσει τελείως απαρατήρητο (αλήθεια, τι κάνει αυτή η ΕΡΤ που με τόσους κόπους και τέτοιες δαπάνες απελευθερώσαμε από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο;) ότι οι Τούρκοι αποκομίζουν από το ρεύμα των προσφύγων τεράστια ποσά. Είναι τα κέρδη της μεταφοράς μέσα στην Τουρκία από τα σύνορα της Συρίας ως τα σημεία παράνομης διείσδυσης στο κοινοτικό έδαφος, δηλαδή τα ελληνικά νησιά. Είναι ακόμη η μαύρη αγορά σκαφών και εξωλεμβίων μηχανών που εγκαταλείπονται ή συχνότερα καταβυθίζονται στα ελληνικά παράλια για να μην υπάρχει τρόπος επαναπροώθησης.
Τέλος, το σημαντικότερο από όλα, πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια είναι τα κέρδη των προωθητών και διακινητών. Σε αυτό το κύκλωμα μετέχουν όλοι: τοπικοί άρχοντες, οικονομικοί παράγοντες, πολιτικές οργανώσεις και βεβαίως η ηγεσία του τουρκικού Λιμενικού Σώματος και του Πολεμικού Ναυτικού. Αν αυτό δεν συνέβαινε, προσφυγικό ρεύμα τέτοιων διαστάσεων δεν θα ήταν δυνατό να υπάρξει.
Επανειλημμένως η Τουρκία έχει ρυθμίσει τη ροή των προσφύγων για να την εντάξει σε σχεδιασμούς της εξωτερικής της πολιτικής. Και επειδή η ηγεσία της δεν είναι μόνο ασύδοτη αλλά και ξεδιάντροπη, αυτές οι ρυθμίσεις κάθε φορά εξαγγέλλονται και ανακοινώνονται εκ των προτέρων. Ετσι η Τουρκία, στην πραγματικότητα συνένοχος για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση, επιδιώκει να μεταβληθεί σε θύμα και ζητάει αποζημίωση για τις ανύπαρκτες οικονομικές ζημιές που έχουν προκληθεί.
Παρακολουθεί κανείς την τουρκική πολιτική επί του Μεταναστευτικού; Ποιες ήταν οι θέσεις με τις οποίες πήγε η Ελλάδα στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής; Ποιος ετοιμάζει αυτές τις θέσεις; Η εμπειρία της θείτσας των Εξαρχείων Τασίας αξιοποιείται; Αν ναι, με ποιον τρόπο και σε ποιο θέμα; Αν όχι, αυτό σημαίνει απόρριψη της ασκούμενης ως τώρα πολιτικής; Και ποιος φταίει για την επιλογή της θείτσας; Ο τωρινός υπουργός, κάποιος σοβαροφανής, του οποίου το όνομα δυστυχώς ξεχνάω, έχει να μας πει τίποτε άλλο πέρα από τις συνηθισμένες μπούρδες που επιτρέπουν την ισόβια σίτιση στον παραδείσιο χώρο των ΜΚΟ; Το υπουργείο Εξωτερικών έχει κάνει προτάσεις στον Πρωθυπουργό; Εχουμε μάθει τα πάντα. Κατ’ αρχήν τις εξωφρενικές απαιτήσεις των Τούρκων. Μέγιστο όριο, να τους παρασύρει το ρεύμα αυτών των δυστυχισμένων που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης χωρίς άλλες προϋποθέσεις. Ελάχιστο όριο, να τα κονομήσουν όσο μπορούν πιο πολύ, όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Ξέρουμε τι είπε η Μέρκελ, τι επανέλαβε ο Ολάντ, τι επανέλαβε ο Τσιπρολάντ (γιατί αυτός να λέει Ολαντρέου;). Αυτό που δεν ξέρουμε και δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει, είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Και αυτή όφειλε να είναι μία και μόνη: η πείρα έχει δείξει ότι όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από τις πηγές του προσφυγικού ρεύματος τόσο πιο δύσκολη είναι η ανάσχεσή του. Επομένως η Τουρκία οφείλει να ανακόψει το ρεύμα των προσφύγων επί του εδάφους της. Να σταματήσει να εκμεταλλεύεται το Προσφυγικό για να ασκεί κουτοπόνηρη ανατολίτικη πολιτική διεκδικήσεων απέναντι στην Ευρώπη. Να σταματήσει να χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για τη διευθέτηση του κουρδικού προβλήματος. Τέλος, να σταματήσει να χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως πιόνια για τις φιλοδοξίες του κυβερνώντος κόμματος και του ίδιου του Ερντογάν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
